Smash the system / singles and more
Επιθυμήσαμε να αποτελέσουμε το κοινό σημείο πολλών και διαφορετικών ανθρώπων. Την αφορμή για την απαρχή μιας καλή γνωριμίας, όπου θα απαντάμε "Saint Etienne" στην ερώτηση «ποια μουσική αγαπάτε;». Και την ολοκλήρωσή της με την ερώτηση «θέλετε να σας δείξω τη συλλογή μου από 12ινσά τους;» Από το σημείωμα του Kevin Pierce στο εσώφυλλο.
Θέλει να πει δηλαδή ότι έγραψαν κι αυτοί την ιστορία τους σε χιλιάδες καθημερινότητες. Αν λοιπόν η πλουμιστή ελαφρότητα υπήρξε το ζητούμενο, ως αντίδοτο στην πυκνότητα του ροκ εντ ρολλ, κι αν η αποστολή της ποπ είναι να φτιάχνει ευδαιμονικά τρίλεπτα που θα ακούγονται φρέσκα και ωραία μετά από 2, 4, 7 χρόνια, τότε οι Saint Etienne τα κατάφεραν και μάλιστα σε κορεσμένες από ποπ εποχές. Γιατί οι δυο μουσικοί δημοσιογράφοι και η αηδονόφωνη Sarah Cracknell το ξέραν καλά το παραμύθι και ρίχτηκαν σε μία κατεξοχήν ηδονιστική αντιμετώπιση της ποπ : έμφαση στον ερωτισμό, τις νοσταλγικές επιστροφές (από girl groups ως Λονδρέζικο 60ς ρετρό), στη χορευτική έκσταση (ενθύμηση του κομματιού των Heart Throbs : She is όντως in a trance!).
Οι επιλογές της διπλής αυτής συλλογής είναι γενικά σωστές και περιλαμβάνουν όλα τα στυλ που έπαιξαν και περιέπλεξαν. Για να δούμε : από το 1ο "Fox Base Alpha" (1991) τα τρία χαρμόσυνα universal grooves ("Avenue", "People get real", "Join our club"). Από το "So Tough" (1993) την Supremes Λονδρέζικη ρετρό ατμόσφαιρα των "You're in a bad way" και "Mario's cafe" αντίστοιχα. Από το "Tiger Bay" (1994) το έξυπνο Mixed dub techno του "Urban clearway" (η Donna Summer που νοιώθει αγάπη συναντά το θέμα του Hart και Hart) και το σινεματώδες δακρύβρεχτο στυλ του "Like a motorway". Κι έτσι διατρέχουν τη δισκογραφία τους, χωρίς να παραλείπουν τα γνωστά τους χιτς, χιτς που κινήθηκαν στην πεπατημένη αλλά νίκησαν το χρόνο. Θα' πρεπε βέβαια να στριμώξουν και κάποια σαμπλάκια, όπως το κομμάτι διαλόγου από την ανεπανάληπτη Λέσχη της Απάτης του David Mamet στο "Etienne gonna die" ή το κιθαριστικό ριφφ των ... Rush στο "Conchita Martinez". Eντάξει, δεν τρέχει και τίποτα.
Οι SE εκτός από ρετροπόπ παιχνιδιάρηδες έπαιξαν και με μια κρεμώδη abstract ηλεκτρονικότητα. Κι αν τα σύγχρονα dance tracks τους τύπου "Burnt out car" (εδώ κι αυτό) υποκλίθηκαν και στο μεσογειακό ντίσκο και στη χρυσοσκονισμένη χαζοσόουλ, με τα συχνά ηλεκτρονικά τους βουτήγματα έκαναν ένα βηματάκι παραπέρα. Και πείστε με αν μπορείτε ότι οργανικά όπως τα "Shad themes" ή "Cool kids of death" δεν θα τα ήθελε για το δικό του κονσολοστάσιο ο Moby ή ο Aphex Twin.
Δεν είναι η πρώτη τους συλλογή : Νωρίς νωρίς (1993) έβγαλαν το "You need a mess of help to stand alone" στη Heavenly, επανήλθαν με νέα φουρνιά σινγκλς στο "Too young to die" (ρεμιξαρισμένων κιόλας από Chemical Brothers και Aphex T.) κα πρόπερσι είχαμε τη ρεμίξ άποψη άλλων σε ένα ακόμη διπλό, το "Casino Classics". Συν το "Interlude" (2001), πούχε κι αυτό νέα και παλιά, βήτα κ. ά.
