Δηλώνω, για μια ακόμη φορά, εντυπωσιασμένος από την Sally Doherty και αυτή δεν είναι τόσο από τα καινούργιά της τραγούδια που συναντώ εδώ - ίσως για πρώτη φορά φαίνεται μια κατά εκτίμηση στασιμότητα - όσο από την λογική και το ύφος με βάση τα οποία τα στήνει και στη συνέχεια τα αναπτύσσει, κάνοντας το μέτριο καλό και το καλό άριστο και αυτό σίγουρα θέλει τέχνη!
Εάν δεν υπήρχε, εδώ και εκεί, λίγο μπάσο και κάποια υποτυπώδη κρουστά (μιλάω για tabla, bongos, ταμπουρίνο και τέτοια, μην πάει το μυαλό σας σε άγρια πράγματα) θα έλεγα ότι το album αυτό είναι αποκλειστικά γραμμένο για φωνή, πιάνο, έγχορδα και μερικά πνευστά, αποκαλύπτοντας την κλασσική παιδεία της δημιουργού του. Αυτά είναι που ξεχύνουν μια ασυναγώνιστη, φιλική, ζεστασιά, μια νυχτερινή μυρωδιά, γυναικεία, μελαγχολική σε σημεία, άμεση και πάνω από όλα συναισθηματική. Όλα όσα έχει μάθει δηλαδή η Sally Doherty κοντά στον δάσκαλο Tony Wakeford, είτε ως μέλος των Sol Invictus (ήταν μαζί τους και στην Αθηναϊκή τους εμφάνιση), είτε των L'Orchestre Noir.
Το 'On The Outside' (δεύτερο album με τους The Sumacs και πέμπτο προσωπικό της συνολικά), είναι γεμάτο από όλα όσα αγαπάμε σε αυτή. Επιπλέον προεκτείνεται με δειλή περιέργεια σε ethnic βόλτες, ενώ διαθέτει, με έναν απίθανο τρόπο, μια αξιοσημείωτη ομοιότητα με ακουστικούς This Mortal Coil. Οι πληθωρικές συνθέσεις και οι πάντα ενδιαφέροντες στίχοι ξεκινούν από την ψυχή της, τοξεύοντας με στόχο το κέντρο της δικής μας, λες και δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα να χωρίζει τις δυο τους, παρά μόνο μια αναπνοή, ένας ψίθυρος, ένα φιλί.
Βέβαια, το είπα και στην αρχή και καλό είναι να μην το προσπερνάμε, ότι κάπου είναι ορατό το πρώτο κοίταγμα του στάσιμου. Δεν με ενοχλεί προς το παρόν, αφού η γοητεία των 'I Understand You', 'Loss', 'Silver', 'This Is What She Said' και 'Our Senses' με τυφλώνει τόσο, ώστε το ξεπερνώ, χωρίς πολλά λόγια, δίνοντας τελικά με πολύ καρδιά την αγάπη μου για αυτό το album, το οποίο όπως συμβαίνει σε όσα κυκλοφορούν στο τέλος μιας χρονιάς, είναι πολύ αργά για να μπει στις ανασκοπήσεις των προτιμήσεων και την επομένη συνήθως έχει ξεχαστεί. Όχι από μένα βέβαια.