Καταιγίδα Της Ερήμου ΕΡ

(Σχεδόν) 30 χρόνια αφότου η Καταιγίδα της Ερήμου έπληξε τη Βαγδάτη, κλυδωνίζοντας το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, ένας άλλος ΣΑΝΤΑΜ επαναφέρει το όνομά της στην επικαιρότητα της ελληνικής δισκογραφίας, «σερβίροντάς» τη σε μορφή ΕΡ. Με το οποίο παρεμπιπτόντως πραγματοποιεί το κάπως πιο επίσημο ντεμπούτο του, ύστερα από τρία non-album singles μέσα στο 2019.

Ο λόγος βέβαια για τον Θεσσαλονικιό ράπερ που αρκετοί ξέρουν και ως τον «Ψηλό με τα Αργεντίνικα Συνθήματα», από το "Κριμ" του ΛΕΞ (2018). Οι δυο τους βρίσκονται άλλωστε στην ίδια παρέα, κάτι που επιβεβαιώνει και η παρουσία του Dof Twogee (του beatmaker του ΛΕΞ, δηλαδή) στην παραγωγή τεσσάρων από τα πέντε κομμάτια του παρόντος ΕΡ – το "Μέρα Νύχτα" που περισσεύει υπογράφεται από τον Ortiz, ο οποίος έχει επίσης συζητηθεί τα τελευταία χρόνια. Ας σημειωθεί όμως ότι στην Καταιγίδα Της Ερήμου δεν συμπεριλαμβάνεται το "Πεντάφυλλα Και Παπαρούνες" που ακούσαμε στις αρχές της χρονιάς, αλλά ούτε το "Thriller", που βγήκε το καλοκαίρι: το πρώτο προορίζεται για τον επερχόμενο προσωπικό δίσκο του Dof Twogee, το δεύτερο λογίζεται (για την ώρα) ως ένα ακόμα single.

Σε περίπου 17 λεπτά διάρκειας, ο ΣΑΝΤΑΜ αποπειράται να κάνει ένα γενναίο βήμα μπροστά, συγκριτικά με τα κομμάτια "Έλλη" και "Μόνα Λίζα" με τα οποία πρωτακούστηκε από τους περισσότερους. Παρότι στα μετόπισθεν εκείνων ήταν και πάλι ο Dof Twogee, αμφότερα πρόδιδαν μια άγουρα τσαμπουκαλίδικη άποψη για το χιπ χοπ, χτισμένη με στίχους χαμηλής ποιότητας – που ήχησαν άσχημα όταν λ.χ. χρειάστηκε να «συγκατοικήσουν» στη σκηνή του θεάτρου Πέτρας με το υλικό του ΛΕΞ, τον Ιούνιο του 2019.

Αντιθέτως, εδώ παραμερίζεται το φιγουρατζίδικο αντριλίκι και φιλοτεχνείται μια πιο υποψιασμένη αρσενική μορφή, με αναβαθμισμένο λόγο και με διαφορετική εκφραστικότητα πίσω από το μικρόφωνο: ένας ράπερ συντονισμένος με τις λιτές, κάποιες φορές «θλιμμένες», μα σταθερώς δυναμικές και με μπόλικες ιδέες παραγωγές του Dof Twogee και του Ortiz. Ο ΣΑΝΤΑΜ εμφανίζεται λοιπόν να δρα και να κινείται στην κόψη του κοινωνικού ξυραφιού ("Μέρα Νύχτα"), όντας ανακατεμένος με δουλειές που οδηγούν σε νταλαβέρια με την αστυνομία ("Immortale"). Την ίδια όμως στιγμή, είναι κι ένας τύπος που θα ριμάρει για τα τηγανητά ψάρια και τις μακαρονάδες τις οποίες μαγειρεύει το αίσθημα, θα κάνει αναφορές στον Joe Strummer και στον Luciano Pavarotti, και θα συζητήσει για την αγάπη με άξονα τα κορίτσια του Αμεντέο Μοντιλιάνι ("Modiliagni").

Όλο αυτό, εντούτοις, μοιάζει λίγο και με επιχείρηση μεταμόρφωσης του ράπερ σε ΛΕΞ, η οποία σκοντάφτει σε διάφορους υφάλους. Το κεντράρισμα λ.χ. λέξεων, καταστάσεων και νοηματικών αλληλουχιών επιθυμεί να δημιουργήσει 2XXX κλίμα, μα δεν αποτυπώνεται αναλόγως σφιχτό, οδηγώντας έτσι σε κομμάτια που, ενώ διαθέτουν ενδιαφέρον, διαρκώς κάτι τους λείπει ώστε να ανέβουν κατηγορία. Επιπλέον, ο ΣΑΝΤΑΜ μπορεί να μιλάει καθαρά, να «πατάει» σωστά στο μέτρο και να αποφεύγει (γενικά, όχι πάντα) τους παρατονισμούς ή τις λάθος παύσεις, όμως σε επίπεδο ατόφιου ραπαρίσματος οι επιδόσεις δεν κρίνονται σπουδαίες. Με αποτέλεσμα πολλά να αφήνονται τελικά στις εκφραστικές του δυνάμεις, οι οποίες ναι μεν υπάρχουν ("Pavarotti", "Modigliani"), αλλά χρειάζεται να καλυτερεύσουν.

Η Καταιγίδα Της Ερήμου δείχνει πάντως τον Θεσσαλονικιό ράπερ να έχει πάρει καλό δρόμο, αναζητώντας την υπέρβαση και όχι απλά μία ακόμα παρουσία στην «υπόθεση», τώρα που γυρίζει. Πείθει έτσι ακόμα και αυτιά που ίσως τον είχαν απορρίψει σε πρώτη επαφή, να δώσουν βάση. Δεν είναι και λίγο.