Santana IV
Η δήλωση "Δεν έχει να κάνει με τη νοσταλγία, αλλά με το πάθος", που ανήκει στον Carlos Santana, αρχικά φαίνεται σημαντική, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο. Κι αυτό διότι το ζητούμενο, ιδιαίτερα σε τέτοιες σπάνιες περιπτώσεις, είναι η καλή μουσική. Τώρα, αν γράφτηκε από νοσταλγία ή επειδή το αίμα των δημιουργών βράζει ακόμα, μάλλον δεν λέει και τίποτα ιδιαίτερο.
Οι Santana δίνουν, κάθε άλλο παρά τυχαία, ως τίτλο στο εικοστό τρίτο στούντιο άλμπουμ τους τον αριθμό IV, επιχειρώντας να ανατρέξουν στο παρελθόν και ειδικότερα να το "παρεμβάλλουν" στη δισκογραφία τους αμέσως μετά το πολυπλατινένιο "Santana III" (1971). Στο ασυνήθιστο αυτό εγχείρημά τους έχουν το μεγάλο ατού ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε με τη σύνθεση της εποχής εκείνης, δηλαδή με τους Carlos Santana (κιθάρα, φωνητικά), Gregg Rolie (keyboards, κύρια φωνητικά), Neal Schon (κιθάρα, φωνητικά), Michael Carabello (κρουστά) και Michael Shrieve (τύμπανα). Πέραν αυτών συμμετείχαν και οι Karl Perazzo (κρουστά) και Benny Rietveld (μπάσο) από την τωρινή σύνθεση, αλλά και ο Ronald Isley των Isley Brothers, που κάνει φωνητικά σε δύο τραγούδια.
Είναι, όμως, καλό σαν παλιό το άλμπουμ τους ή μια (συνηθισμένη στις μέρες μας) απόπειρα να ξαναφτιάξεις κάτι, που εδώ και καιρό προσπάθησες να "αποτινάξεις", προκειμένου να αποδείξεις πως έχεις ευρύτερους μουσικούς ορίζοντες; Χωρίς περιστροφές, απαντώ καταφατικά. Ακόμα κι αν, όχι τόσο η προσωπική πορεία του Carlos, όσο οι κατά καιρούς συνεργασίες του, κατά τη γνώμη μου, δεν προοιώνιζαν κάτι τέτοιο. Και ναι, μπορεί οι Santana να μην έχουν φτιάξει τον καλύτερο δίσκο στην ιστορία τους, αλλά σίγουρα μπορούμε να πούμε πως κυκλοφορούν έναν που θα μπορούσε να σταθεί χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα πλάι στους πρώτους, αν και αναπόφευκτα είμαστε όλοι πιο αυστηροί κριτές, έχοντας δεδομένη τη δημιουργία τους. Το καλό είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν αναζητούμε κάτι νέο, αλλά είμαστε λόγω του τίτλου προσανατολισμένοι στο παλιό καλό.
Οι προσδοκίες επιβεβαιώνονται από το εισαγωγικό "Yambu", όπου οι γλυκείς ήχοι του hammond μας βάζουν στο κλίμα, για να απολαύσουμε το British blues του "Shake It", που θυμίζει κάτι από τα κορυφαία "Amigos" και "Festival". Κι έτσι αρχίζει η "επαναφορά" στο "Abraxas" και ειδικότερα στο "Oye Como Va", με το cha-cha, Latin jazz πρώτο single "Anywhere You Want To Go". Στο ίδιο μήκος λικνίσματος γοφών κινούνται και τα "Leave Me Alone" και "Come As You Are". Οι blues επιρροές επανέρχονται στο υπέροχο "Blues Magic", για να δώσουν αρχικά τη θέση τους στις ψυχεδελικές κιθάρες, που χτίζονται πάνω στο απαλό Latin υπόβαθρο του "Fillmore East" και να εξελιχθούν σε κιθαριστικές πανδαισίες μέσα από τη rock δύναμη του δίλεπτου "All Aboard", του παλιομοδίτικου σόλο του ορχηστρικού "Echizo", αλλά και του progressive "Forgiveness", που έχει στοιχεία από τον επικό τρόπο παιξίματος του Andrew Latimer (σόρυ, Carlos). Φυσικά, διαιωνίζεται η σταθερή αξία των slow υπό τους ήχους της κλασικής κιθάρας του "Suenos", παράλληλα με τη συνεισφορά του Ronald Isley στα "Love Makes The World Go Round" και "Freedom In Your Mind", που μαζί με το "Choo Choo" στέκονται λίγο παράταιρα από τα άλλα, αλλά σταθερά προσηλωμένα στις πιο πρόσφατες δουλειές του Carlos.
Με το "IV" οι Santana αποδεικνύουν αυτό που όλοι ξέρουμε, αλλά πολλοί μουσικοί αρνούνται να παραδεχτούν: ότι είναι προτιμότερο να ασχολείσαι με αυτό που γνωρίζεις καλύτερα.
