1938
Οι ψυχεδελικοί των sixties, με όλα αυτά που έπαιρναν, είχαν μια μανία στο να εξυμνούν την παιδική ηλικία κι αθωότητα. Οι συνάδελφοί τους των eighties που συνεχίζουν ακόμη, έκαναν άποψη το "σαν να μην πέρασε μια μέρα". Οι πρώτοι απαλλάσσονται. Μέχρι ένα βαθμό είχαν το αλόγιστο. Οι δεύτεροι μπήκαν συνειδητά σ' ένα χρονολογικό οξύμωρο, αφού όχι μία, χίλιες μία μέρες πέρασαν. Το σύνθημα είναι εξ' ορισμού αυταπάτη. Ωστόσο δε μας απασχολεί όσο κι όπου η ύποπτη λέξη παραμένει σύνθετη.
Υπήρχε μια ολιγόχρονη περίοδος -μεταξύ '82 και '88, για να την προσδιορίσουμε- που κανείς, μα κανείς όμως, δεν έπαιζε όπως οι Savage Republic. Άλλος παρόμοιος, καυστικός συνδυασμός post-punk και industrial όπως ο δικός τους δεν εντοπίστηκε - έκτοτε, ξανά, πάλι κ.λπ.. Η επίδραση φυσικά, όπως και σε καθετί άλλωστε, φαίνεται με το χρόνο.
Διαβάστε ένα περιστατικό: Η πρώτη μου επαφή με τους Godspeed You Black Emperor! ήταν ακούσια. Ούτε ήξερα ποιοι ήταν και βεβαίως τι συντόμως θα ήταν. Απλά χάζευα τη βιτρίνα της Rough Trade και το μάτι μου έπεσε σ' ένα βινίλιο σε μαύρη σακούλα. Και τι το κάνει να προσέχει ένα δίσκο που δεν έγραφε από μόνος του τίποτα; Το χειρόγραφο στίκερ του δισκοπώλη, που πλάσαρε την πραμάτεια του ως κάτι που "...sounds like Savage Republic". Μήνες μετά, με την κυκλοφορία του σε cd από την Kranky, η ιστορία διαμορφωνόταν κι έπαιρνε το δρόμο της. Απέβαλε, όπως κάθε τέτοια που αυτονομείται οφείλει να κάνει, τις παρομοιώσεις, τις συγκρίσεις κι όλα τα "like". Αυτά για το πόσο επιδραστικοί υπήρξαν οι Savage Republic. Στην εποχή τους. Και δυστυχώς, η μουσική είναι από εκείνα που έχουν εποχή... Φαντάζεστε, λοιπόν, την αμηχανία μου όταν ανοίγοντας τη σελίδα τους στο MySpace έπεσα στο φαρδύ-πλατύ... "sounds like Godspeed You Black Emperor"! "Μα έτσι συστήνονται στη νέα γενιά;". "Ok, τότε συστήνονται λάθος. Αλλά μόνοι τους αντιστράφηκαν οι όροι;".
Δεν είναι το γεγονός της επανασύνδεσης που δημιουργεί τις ενστάσεις. Ποτέ δε δημιουργεί δηλαδή, τι να κάνεις σ' αυτούς που το νιώθουν έτσι και θέλουν να παίξουν μουσική, να τους κόψεις τα δάχτυλα; Ούτε το ότι βγαίνουν σε συναυλίες, αυτό κι αν είναι αστείο. Ούτε επίσης που κυκλοφορούν νέο δίσκο μετά από 18χρονη σιωπή, δικαίωμά τους είναι. Ούτε καν το σοβαρότερο, ότι βασικά και αναπόσπαστα μέλη της Savage Republic ιστορίας δε συμμετέχουν στο παρόν reunion. Λογικά, ίσως και θεσμικά, όντως μια σύνθεση χωρίς τον Bruce Licher μπορεί και να μοιάζει ως "δεύτερη", που σε καιρούς χαλεπούς ενέχει στη σκέψη την αρπαχτή ή την αθέμιτη εκμετάλλευση της παρελθούσης δόξας. Θυμίζω, ωστόσο, διότι βλέπω να ξεχνιέται, πως οι Thom Fuhrmann, Ethan Port και Greg Grunke ήταν στο πλήρωμα της άγριας δημοκρατίας στην καλύτερή της εποχή. Μολαταύτα, όταν υπάρχει το υλικό που πείθει από μόνο του, όλα -μα όλα- τα στόματα το βουλώνουν. Αυτός είναι ο αιώνιος κανόνας, μουσικός και μη. Και το μεγαλύτερο μέρος του "1938" από πειθώ παραπατάει...
Τα μόλις δύο τραγούδια του, το ομότιτλο και αρκετά πιο κάτω το "Torpedo", βγάζουν εκείνη την αγριάδα που σε κάνει να αναπολείς το "Real Men". Μετά το ψάχνεις, το βρίσκεις, το ακούς και αμφότερα εξαφανίζονται με ένα πουφ. Έχει επίσης αυτόν το "χύμα", ατημέλητο ήχο που έβγαζε το "Tragic Figures", αισθητικά και συνθετικά εντούτοις καλύτερα να αποφύγεις τις συγκρίσεις. Τι παίζουν ας πούμε στο "Caravan" όταν επί 17 λεπτά προσπαθούν να βρεθούν μεταξύ τους (κι οι αυτοσχεδιασμοί έχουν χρόνους); Ή τι έχουν κενές μετριότητες ("Monsoon", "White Ginger", "Breslau") που τις υπογράφουν 4 έως 6 συνθέτες; Σχεδόν τίποτα. Επί της ουσίας, μόλις στα "Song For Rikki" και "Marshal Vito" το πράγμα ζωντανεύει ως προς το ενδιαφέρον, για να ολοκληρωθεί με τη φωτεινή εξαίρεση του "Peking" που κλείνει το άλμπουμ, το οποίο δεν είναι ακριβώς Savage Republic, αλλά έστω κι έτσι ανοίγει κάποιους δρόμους, έχει να προσθέσει στον ήχο τους, του αναγνωρίζεις μια ταυτότητα τέλος πάντων.
Το "1938" μας λέει απλά ότι οι παλιοί-νέοι Savage Republic του 2008 αντιγράφουν τους τόσους και τόσους νεαρότερους που επηρέασαν, όλους αυτούς που μάταια προσπάθησαν να αποτυπώσουν την αύρα του "Jamarihiya", το διονυσιασμό του "Trudge" και το συνειδητό και ώριμο, μια κι έξω, τελετουργικό του "Customs". Δεδομένου και του μέτριου κι αδύναμου του περιεχομένου του γίνεται ανεύθυνα, ενοχλητικά μη αυθεντικό, τόσο που με κάνει να λέω πως εδώ κάποιοι έξω από προθέσεις, αυτοκτονούν. Πρόλαβα και τους είδα το 1988-89 σε δύο αξέχαστα λάιβ που θα θυμάμαι για πάντα. Από τότε όμως πέρασαν 20 χρόνια. Εγώ άλλαξα, αυτοί προσπαθούν όσο τίποτα, ακόμα και φαντασιόπληκτα "στημένα", να παραμείνουν οι ίδιοι. Και όσο μουσικά πελαγώνουν, η διάσταση απόψεων θα είναι ολοφάνερη...
Lend an ear to : "Song For Rikki"
