Adore Life

Το "μυστικό" των Savages είναι η rhythm section. Τόσο απλά. Κι ύστερα, όλα τα άλλα μπαίνουν από πάνω και δίνουν στον ήχο τους το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αληθινά απολαμβάνω τα τύμπανα της Fay Milton και ιδίως το γεμάτο και αβίαστα διακριτό μπάσο της Ayse Hassan, που μου φέρνει στο νου τις γλυκές μέρες των The Sound, τότε που το μπάσο παράβγαινε με την κιθάρα. Δε θέλω να στενοχωρήσω την Gemma Thompson, που παίζει πότε δυνατά και πότε διακριτικά την κιθάρα της, ούτε και την Jehnny Beth, με τα πολύ καλά φωνητικά της, που ναι μεν θυμίζουν τη Siouxsie, αλλά σίγουρα δεν εξαντλούνται σε αυτήν.

Το "Adore Life" έρχεται μετά το ντεμπούτο "Silence Yourself" (2013) και είναι ηχογραφημένο στο Λονδίνο σε παραγωγή του Johnny Hostile, ο οποίος φιλοδοξεί να συνεχίσει την καλή δουλειά μέσω ελαφρώς πιο απαιτητικών ηχητικών διαδρομών. Κάποιοι το χαρακτήρισαν ήδη ως "love album" λόγω της ευρύτερης θεματολογίας του και της διακήρυξης "love is the answer", αλλά πιστεύω πως το "sex album" του ταιριάζει καλύτερα. Φυσικά, δε νομίζω πως η μπάντα θα ήθελε να είναι μόνο αυτό.

Ας γίνω πιο σαφής: "Όταν οι Savages μιλούν, εσύ ακούς". Τάδε έφη Katie Hawthorne. Κι εγώ της απαντώ ευθέως: "Silence Yourself"! Ε, όχι άλλο, ρε παιδιά. Peter Hammill, μπες στο καβούκι σου και πάψε πια! Εντάξει, κάθε γενιά έχει τους δικούς της εκφραστές κι αναζητά τους "ήρωές" της, αλλά... μήπως χάθηκε το μέτρο; Οι Savages δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα και να μπουν στο τριπάκι (χωρίς επιστροφή) των συγκροτημάτων που ασχολούνται με τα λόγια, περισσότερο από την ίδια τη μουσική. Έχουν άραγε όλοι οι νεόκοποι μουσικοί "φιλόσοφοι" σκεφτεί αν μας ενδιαφέρουν αυτά; Διαβάστε συνεντεύξεις των Savages και θα καταλάβετε τι εννοώ. Κι αν είναι απολύτως αναμενόμενο να πιστεύει κάποιος (ιδιαίτερα αν είναι νεαρός στην ηλικία) ότι έχει πολλά για να πει στον κόσμο, εκμεταλλευόμενος τα φώτα της δημοσιότητας που συγκεντρώνονται πάνω του, αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι τα λεγόμενά του είναι όντως σημαντικά. Ιδίως στις μέρες μας. Κατά κανόνα, μάλιστα, είναι βαρετά κι αυτό λόγω της έλλειψης εμπειρίας.

Εκτός κι αν ανήκεις σε φαεινή εξαίρεση ανάλογη του Hammill (εξ ου και η "απαρχαιωμένη" ανυπέρβλητη αναφορά), ο οποίος κυριολεκτικά φιλοσοφούσε από τα 21 του, κάτι που στις μέρες μας φαντάζει κομματάκι αδύνατο. Ναι, φυσικά γνωρίζω ότι κάπως έτσι είχαν τα πράγματα σχεδόν από εμφανίσεως της ηλεκτρικής μουσικής, αλλά, γιατί να εξακολουθούν να έχουν έτσι; Γιατί να με ενδιαφέρει ως ακροατή μουσικής το τι ζόρι τράβηξε στα νιάτα της η κάθε Jehnny Beth (εννοείται πως δεν έχω τίποτα με τη συγκεκριμένη) ή αν ο κόσμος ήταν σκληρός μαζί της; Μόνο οι επηρμένοι νομίζουν ότι όλος ο κόσμος τους χρωστά. Εμένα, ως ακροατή, με νοιάζει πρωτίστως η μουσική και δευτερευόντως οι στίχοι. Δεν ψάχνω σώνει και καλά για μηνύματα και άμεσες απαντήσεις για τη ζωή μου. Ας αφήσουμε την τέχνη να λειτουργήσει μόνη της, κι όση μαγεία βγει, ας βγει. Jehnny μου, δε δίνω δεκάρα για τις φοβίες σου αν θα πετύχεις ή όχι στη ζωή, που συντρόφεψαν όλη την εφηβεία σου, την απέχθειά σου για τον καθολικισμό ή το πώς έλεγξες τον αλκοολισμό σου που σε είχε κάνει δυσλειτουργική και ανίκανη να σπάσεις το ρεκόρ του Jacques Brel με τα 350 shows το χρόνο. Μη μιλάς άλλο γι' αυτά. Μπας κι έχεις ήδη πετύχεις και δε μπορείς να το συνειδητοποιήσεις; Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η πολλή μουσική, όμως, όχι! Αφού το 'χετε ως μπάντα το μουσικό, γιατί ψάχνεις αλλού;

Γι' αυτό, λοιπόν, μιλάμε για μουσική και εν προκειμένω για καλή μουσική. Το εισαγωγικό "The Answer" δε σου αφήνει περιθώρια χαλάρωσης με δυναμικό μπάσιμο τύπου Sonic Youth. Το "Evil", που "μυρίζει" 80's λόγω new wave κιθάρας και επιβλητικής rhythm section, έχει επιρροές από Puressence, Siouxsie And The Banshees, αλλά και από τη σκοτεινή πλευρά των Echo & The Bunnymen. Ο νόμος της πολύ καλής ροκιάς συνεχίζεται και στο "Sad Person" κι ύστερα από τόση δυναμική έρχεται το ατμοσφαιρικό και ανακυκλωτικό "Adore", τραγουδισμένο έτσι ώστε να σε κοιτάζει κατάματα για να δει τις αντιδράσεις σου. Όπως ακριβώς στο κλιπάκι του. Εδώ το μπάσο είναι το επίκεντρο και συχνά παίζει με μόνη τη συνοδεία των φωνητικών, με την όλη δομή του, συμπεριλαμβανομένης και της παύσης των πέντε δευτερολέπτων, να παραπέμπει στους Mogwai. Όσο η φράση "I adore life" κλιμακώνεται σε ένταση, μπαίνουν η κιθάρα και τα πλήκτρα, για να φτάσει στην αναμενόμενη κορύφωση. Το τραγούδι αυτό είναι εμπνευσμένο από την Αμερικανίδα καθηγήτρια προγράμματος σπουδών LGBT, η οποία το 1975 έχασε την επιμέλεια των παιδιών της, όταν άφησε τον άντρα της για μια άλλη γυναίκα.

Η ερωτική θεματολογία των "I Need Something New" και "Slowing Down The World" αναπτύσσεται με εξαιρετικούς "αγχώδεις ρυθμούς", ενώ το "When In Love", που θυμίζει στην εισαγωγή του τους Cult, διακρίνεται για το τέλειο μπάσο, την Cherry Red 80's κιθάρα, και μια Echo & The Bunnymen σκοτεινά ανάλογη του "The Disease". Φαντάζομαι πως η Siouxsie ετοιμάζει κάποιο δικόγραφο για τη "μίμηση" που της κάνει η Jehnny στο "Surrender", παρά τα ελαφρυντικά κοσμήματα της industrial εισαγωγής και του ανάλογου των Bauhaus ύφους. Άντε, αστειεύομαι: μάλλον θα χαμογελά περήφανα. Το "T.I.W.Y.G." (ακρωνύμιο του This Is What You Get) τα σπάει και μπορεί να γίνει επάξια το αγαπημένο σας, εν μέσω καλπάζουσας rhythm section, πανικόβλητης κιθάρας και με κερασάκι τα καταληκτικά γέλια που ακούγονται όταν σβήνει η φράση "I messed with love". Δεν πειράζει, όμως, που τα έκανες θάλασσα. Πώς αλλιώς θα έφτιαχνες ένα τέτοιο τραγούδι; Ο επίλογος του "Mechanics" μοιάζει πανέμορφα "παράταιρος", όντας πολύ σοβαρός, απολογητικός και ταυτόχρονα εφιαλτικός. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια ακόμα επιβεβαίωση του ότι οι Godspeed You! Black Emperor είναι μακράν το επιδραστικότερο γκρουπ των τελευταίων χρόνων.