Silence yourself
Mουσική που όλο κάτι θυμίζει και που ξέρουμε τι. Του Βασίλη Παυλίδη
Πρώτη ακρόαση. Ανάμικτα συναισθήματα. Αυθόρμητη αξιολόγηση: 50% Siouxsie, 20% Joy Division, 10% Bauhaus, 10% κάτι ακόμη παλιό, 10% κάτι ακόμη νέο. Αρχικές επιλογές. Το Marshal Dear. Πολύ ενδιαφέρον. Κλείνει με μπάσο κλαρινέτο. Έξω από το γενικό κλίμα.
Δεύτερη ακρόαση. Περίπου ίδια γνώμη. Ανάγνωση κριτικών στο Διαδίκτυο. Με κάποιες συμφωνώ. Επιπλέον επιλογές. Το I Am Here. Παραμορφωμένη εισαγωγή. Πετάλι στην κιθάρα. Φτυστό το Hair of the Dog από το Mask. Κυκλικό σχήμα στα τύμπανα. Φτυστό το Colony από το Closer. Η φωνή Siouxsie. Στα πιο κλασικά της. Το Shut Up. Φτυστό το Digital από το Factory Sample. Περίμενα τον Curtis να ουρλιάξει Day In Day Out Day. Μπήκε η Siouxsie. Το Husbands. Πάνκικο γκοθάδικο. Το She Will. Ωραίο.
Youtube. Για κανά βιντεάκι. ΦΩΣ! Μισή ώρα. Δεκαριά απανωτά. Jehnny Beth. Εξαίρετη. Φωνάρα. Γαλλίδα. Πραγματικό όνομα Camille Berthomier. Κοντό κούρεμα. Γόβες. Έξυπνα μάτια. Οργή. Χαμόγελο. Σπαστικός χορός. Κάτι ανάμεσα σε Siouxsie και Curtis. Κάτι ανάμεσα σε ποπ είδωλο και σταρ του σινεμά. Fay Milton. Ντραμς. Ωραία. Σκυφτή. Τυμπανίζει παράλληλα. Όχι σταυρωτά. Ayse Hassan. Μπάσο. Εξωτική. Gemma Thompson. Κιθάρα. Κούρεμα New Wave. Καλή. Σύνολο. Μονόχρωμο. Τσιτωμένο. Συμπαγές. Αυστηρό. Το όνειρο του post punk lover.
Τρίτη, τέταρτη, πέμπτη, δέκατη ακρόαση. Με άλλο αυτί. Δουλεύει η εικόνα. Savages. Φρεσκάδα. Δύναμη. Ενέργεια. Ποιότητα. Jehnny Beth. Ξεχωρίζει. Αστέρι. Silence Yourself. Post Punk. Άριστο. Γεμάτο. Αγχωτικό. Σκληρή παραγωγή. Δεν το αντέχουν όλοι. Οι παλιοί θα το εκτιμήσουν περισσότερο. Οι νέοι λιγότερο. Οι παλιοί θα το αγαπήσουν λιγότερο. Οι νέοι περισσότερο.
