The acid gospel experience
Διάβαζα μια ρήση του ... Σοπενάουερ γραμμένη σ' άλλες εποχές : πως πρέπει να στρεφόμαστε στα πραγματικά άξια δημιουργήματα απ' όλες τις εποχές και να σταματούμε να έχουμε ψύχωση με τις νέες κυκλοφορίες! Kαι νόμιζα πως η αρρώστια ήταν μόνο της εποχής... Αυτή λοιπόν η απρόσμενή του ρήση ταιριάζει γάντι εδώ με την περίσταση του νέου δίσκου των Scenic. Ενός συναρπαστικού σχήματος που γεννήθηκε απ' τις στάχτες των Savage Repuplic με όρεξη να συνεχίσει τη μουσική τους σ' ακόμα ταξιδιάρικους ατραπούς. Να χτίσει τη γνωστή μουσική βασισμένη σε μύριες κιθάρες και να την τυλίξει σε μεσοανατολίτικα υφάσματα. Κι επειδή κι εμείς ανήκομεν εις ανατολάς, ακόμα και σήμερα ακούω μ' ευχαρίστηση τα "The tones of Peloponnesus", "Ionia", "The Ionic Curve". Θα πρέπει λοιπόν το "Acid Gospel Experience" ν' αγνοηθεί κι εμείς να στραφούμε στα προηγούμενά τους και στα απώτερα ακόμη του παρελθόντος τους;
Προσωπικά αιφνιδιάστηκα με την απρόσμενη «στροφή» τους. Το cinematic rock τους παραγίνεται υπνωτικό και σίγουρα δεν είναι πια ροκ. Παραμένει cinematic με έντονες eastern πινελιές, σα να θέλει να γίνει σάουντρακ bollywood ταινίας. Αλλά το κυριότερο χαρακτηριστικό εδώ είναι η εμμονή τους σε ήσυχες κι αργές άμπιεντ συνθέσεις. Συνθέσεις που χαιρετούν την new age - σαν τον Harold Budd, ο οποίος όλως συμπτωματικώς συμμετέχει στο "Under a wing". Η γνώριμη διονυσιακή εποποιία των Scenic έχει κάνει φτερά, με μοναδική εξαίρεση το opening track. Σε σχέση με τους αξεπέραστους Savage, οι Scenic προσέθεταν στις σάγκες τους σπαγκέτι, μεσογειακά και άλλα στοιχεία που ούτε κι αυτά υπάρχουν εδώ. Και να σκεφτεί κανείς πως κανονικό δίσκο έχουν 6 χρόνια να βγάλουν, καθώς μετά τα "Ιncident at Cima" (1995) και "Acquatica" (1996) οι κυκλοφορίες τους σταμάτησαν το 2000 μ' ένα limited ep, το "Spheres". Όπως σωστά γράφει κι ο Richie Underberger, ενώ στα προηγούμενά τους βάζαμε στις κριτικές μας εικόνες ερήμου, τοπίων, ενός σκηνικού όπως πετυχημένα έβαλαν και στο όνομά τους, εδώ δε βλέπουμε παρά τα σύννεφα και τα ουράνια τοπία της new age. Ενός είδους που ό,τι έδωσε, αν έδωσε, το έδωσε.
Kι έχουν και κάτι διάρκειες! Ένα δεκαοκτάλεπτο "Journey Through The Outer Reaches of Inner Space", ένα εντεκάλεπτο "The Acid Gospel" κι άλλα τρια οκτάλεπτα τρακς. Ο Bruce Licher (moog synthesizer, horn, E-bow, Tambourine, Effects, Synth, Guitar) λοιπόν και το υπόλοιπο επιτελείο (James Brenner ο των Shiva Burlesque, Brock Wirtz, Robert Loveless, Mark Mastopietro) σίγουρα το ευχαριστήθηκαν - εμείς καθόλου.
