Loveless unbeliever
Τι ωραίος δίσκος, τι κρίμα που θα τον ακούσουν τόσοι λίγοι...
Η ιστορία έχει γυρίσει οριστικά την πλάτη της στην ατόφια indie pop. Όχι τώρα. Εδώ και χρόνια. Οι Trembling Blue Stars δεν θα υπήρχαν καν ως αποτέλεσμα γκουκλαρίσματος, αν δεν υπήρχε ο Τάσος Πατώκος. Κανείς δεν θυμάται τους BMX Bandits. Η Marina Records είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Οι προσπάθειες του Vinyl Microstore να μας μυήσει στη Siesta και την Elefant κατέληξαν στο να σκαλίζουν τα ράφια του άχρηστοι hipsters με άπλυτα χέρια. Η massive ανταπόκριση που γνώρισαν οι Belle & Sebastian οδήγησε την Ισαβέλλα στο ψυχιατρείο (λέγε με και Mark Lanegan). To αδηφάγο airplay κατέστρεψε τους Gentle Waves. Οι St Ettienne δεν τολμούν να βγάλουν νέο δίσκο. Ο κόσμος δεν ήταν ποτέ έτοιμος για όλα αυτά. Οι εναλλακτικοί γουστάρουν ροκ και οι mainstream θέλουν πλύση εγκεφάλου για να κατανοήσουν πως όλα αυτά γίνονται για αυτούς. Κάπως έτσι η μόνη μουσική που προήλθε από το αμιγώς εμπορικό κομμάτι της πρόσφατης μουσικής ιστορίας, κατέληξε ένα καλά κρυμμένο μυστικό...
Οι The School έρχονται από το Cardiff και θα ήταν πολύ όμορφο να καταφέρουν να αλλάξουν τα παραπάνω. Αλλά δεν θα το κάνουν. Ειδικά τώρα. Τώρα που η indie pop έχει να αντιμετωπίσει και την μάστιγα του electro, που την φλερτάρει, την καβαλάει και στο τέλος την παρατάει ατιμασμένη σε μπερδεμένες σκηνές ευρωπαϊκών φεστιβάλ. Κάπως έτσι πέθαναν πριν καν γεννηθούν οι Ting Tings. Ο δίσκος τους όμως (όχι των Ting Tings, βέβαια) είναι από τα καλύτερα - ίσως και το καλύτερο - δείγμα του είδους εδώ και πολλά χρόνια. Σαν να ήρθε ξαφνικά το 2010 αμέσως μετά το 1998, χωρίς να μεσολαβήσει ό,τι τέλος πάντων μεσολάβησε. Σαν να τους ταχυδρόμησαν το μυστικό για το τέλειο pop τραγούδι ο Phil Spector, οι Tennant/Lowe, οι άντρες της Sarah (C.) και ο Bid. Και με διαφορετική καθυστέρηση ετών το γράμμα να έφτασε ακριβώς την ίδια ημέρα.
Η Liz Hunt σε περιμένει ήδη από το εξώφυλλο με ένα από εκείνα τα κουρέματα που κάθε που λαμβάνουν χώρα εισπράττει ένα ευρώ για πνευματικά δικαιώματα η Francoise Hardy. H φωνή της περνάει όλα από τα σκονισμένα memorabilia της pop συνείδησης μας, αλλά στιγμή δεν θα σε προδώσει ως προϊόν απαθούς αντιγραφής. Σαν να μην έφτανε αυτό, της χαρίζονται δεκατρείς ισάξια αλάνθαστες συνθέσεις, των οποίων η ευστοχία ρέπει ανάμεσα στην almost dance δυναμική και την εφηβική διάσταση της μελαγχολίας. Στην πορεία εφορμούν όλα τα χαμένα για αιώνες κλισέ περί της pop αθωότητας και ξέρεις ότι... εδώ είσαι. Που να τρέχεις τώρα αλλού.
Με την γνωστή ποιότητα της Elefant. Με εξίσου απαραίτητα 7΄΄και EP να έχουν προηγηθεί. Με τη μουσική βιομηχανία να βρίσκεται χιλιόμετρα μακριά και με το άγχος των ημερών να σημειώνει το πόσες φορές οι Drums θα ακούσουν τους δίσκους των Joy Division, που δεν είχαν προλάβει να αγοράσουν, για να παρουσιαστούν έτοιμοι την επόμενη φορά. Οι The School είναι τα τέλεια outsider για να κλείσει κανείς οριστικά την πόρτα στα φαβορί.
Το The One Who Left Me είναι αριστούργημα που ενώνει πολλές δεκαετίες σε μία και το ντουέτο στο All I Wanna Do είναι ΤΟ αριστούργημα που ποτέ δεν έδωσαν οι Divine Comedy. Εν γένει ο δίσκος είναι γεμάτος από μία ατόφια pop ποιότητα, που θα σας χρειαστεί για να μετρήσετε τους φίλους σας.
Τι ωραίος δίσκος, τι όμορφο που θα τον ακούσουν τόσοι λίγοι... έρχονται στο νου μας αντεστραμμένα τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι.
