Rock Believer

Οι Scorpions στον 19ο στούντιο δίσκο μιας καριέρας 57 ετών.

Αριθμοί εντυπωσιακοί για κάποιους –π.χ. για τους 30.000 που μάζεψαν στον τελευταίο τους αθηναϊκό ερχομό. Μάλλον αμείλικτοι, όμως, για μια μπάντα την οποία σχεδόν οφείλεις να περιγελάς, εάν επιθυμείς να σε μετράνε στην όχθη των σοβαρών. Ειδάλλως δεν θέλει πολύ για να σε ρίξει ο ένας στους «ο καλός μύλος τα αλέθει όλα» ή να σε βάλει o άλλος με όσους «στριμώχνονται για να δουν Βασίλη Παπακωνσταντίνου τον 21ο αιώνα». Κι αν παρακάμψεις το στρίμωγμα και ρωτήσεις τι κακό έχει να πας να δεις τον Παπακωνσταντίνου παρά τα όσα αναγράφει το ημερολόγιο, μαύρο φίδι που σε έφαγε.

Οι Scorpions, λοιπόν· στον 19ο στούντιο δίσκο μιας καριέρας 57 ετών.

Περιφρονώντας τους άνωθεν μανιχαϊσμούς, τι μπορεί άραγε να σημαίνει κάτι τέτοιο σε μια μουσική πραγματικότητα που δείχνει να έχει αφήσει πίσω της το rock –πόσο μάλλον το «rock για όλη την οικογένεια» των Scorpions; Μερικοί δείκτες, βέβαια, προειδοποιούν για μια πιο ανακατεμένη εικόνα από αυτήν που συνήθως ζωγραφίζεται στον Τύπο. Δικαιώνοντας δηλαδή τον τίτλο «Rock Believer», ο φετινός δίσκος των Scorpions βασίλευσε στη Γερμανία και στη Γαλλία (παραλίγο νούμερο 1), μπήκε στο top-20 της Βρετανίας, όπως και στο top-60 της Αμερικής. Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές: βρισκόμαστε εντός συγκεκριμένου ορίζοντα. Όση κάψα κι αν καταγράφεται, επομένως, εκπλήξεις δεν υπάρχουν. Όποιος δεν νοιάστηκε ποτέ για το γκρουπ δεν θα βρει κανέναν λόγο να το κάνει ακούγοντας το νέο τους πόνημα.

Στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όμως, το ‘Rock Believer’ αποδεικνύεται μια δουλειά απρόσμενα φορτσάτη, την οποία θα απολαύσουν όσοι αγάπησαν τις hard rock κιθάρες των Scorpions και τα μεγάλα τραγούδια της μετα-Roth περιόδου τους, όσα σάρωσαν τα διεθνή ραδιόφωνα κατά τη δεκαετία του 1980. Πολλοί οπαδοί, βέβαια, ονειρεύονταν έναν τελευταίο γερό δίσκο με τον Herman Rarebell στα ντραμς και τον Dieter Dierks στην κονσόλα, όμως οι Γερμανοί θέλησαν να προχωρήσουν προς το όποιο μέλλον τους απομένει βασισμένοι στις δυνάμεις που μπορούσαν να επιστρατεύσουν, ενισχυμένοι από τον Mikkey Dee των θρυλικών Motörhead στα ντραμς. Κάνοντάς το, έβγαλαν αβίαστα το ωραιότερό τους άλμπουμ εδώ και 15 χρόνια. Έτσι θα γράψω εγώ, τουλάχιστον, καθώς έχω σε υπόληψη το ‘Humanity: Hour I’ του 2007 που έφτιαξαν με τον Desmond Child.

Ενδέχεται πάντως να το κουράζουμε με όλα τούτα. Γιατί για rock 'n' roll μιλάμε, οπότε βαρυκόκαλα τραγούδια σαν τα "Gas In The Tank", "Seventh Sun", "When You Know (Where You Come From)", "Shining Of Your Soul" και "Hot And Cold" μιλάνε από μόνα τους, όντας σφιχτά, κελαρυστά, αρκούντως ηλεκτρισμένα και άριστα ερμηνευμένα από τον Klaus Meine –έστω κι αν βάζει χείρα βοηθείας και η στούντιο τεχνολογία στο φωνητικό αποτέλεσμα το οποίο ακούμε. Η βαθμολογία, τώρα, εφόσον απασχολεί ως κατακλείδα ενός κριτικού κειμένου, σηκώνει συζήτηση, γιατί υπάρχει μια απλή έκδοση του άλμπουμ και μια σπέσιαλ, με 5 εξτρά κομμάτια. Εφόσον επιλεχθεί λοιπόν η deluxe, κάπως βγαίνουν μαζεμένες στην τελική σούμα συνταγοποιημένες δευτεράντζες σαν τα "When I Lay My Bones To Rest" και "When Tomorrow Comes".

Αντί επιλόγου, έτσι για να σχηματίσουμε κύκλο με την εισαγωγή, ας γραφτεί κάτι που ορθά επισήμανε και ο Φώντας Τρούσας σε ένα σχόλιο του στο Facebook: το rock είναι πάμπολλα διαφορετικά πράγματα και ο καθένας ό,τι θέλει παίρνει. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι δεν μένει χώρος για αυστηρή κριτική (οι Scorpions κι αν έχουν δώσει αφορμές). Στο ίδιο πνεύμα, όμως, δεν θα έβλαπτε αυτοί που κοροϊδεύουν να ρωτήσουν και όσους δεν πάψαμε να ακούμε μουσική. Ώστε να ενημερωθούν για το πόσο καλά εξακολουθούμε να περνάμε με τους γερο-Scorpions όταν είναι στα κέφια τους και, αντίστοιχα, για το πόσο βαριόμαστε με το rock όλων τούτων των King Gizzard & The Lizard Wizard, Deerhunter και Khruangbin με το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να ασχολούμαστε.