Oui

Όταν τα συγκροτήματα που προσπαθούν να διεισδύσουν στην άλλοτε 'υπόγεια' κουλτούρα του post rock αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, όταν το ίδιο το είδος απειλείται με υπερπληθυσμό υποκατηγοριών και παρακλαδιών και κυριώτερα όταν οι δύο από αυτές κινούνται επικίνδυνα γύρω από τα όρια μιας σχεδόν progressive αισθητικής αφενός και μιας αναβιωτικής free jazz άποψης αφετέρου, τότε -και ιδιαίτερα όταν έχεις ασχοληθεί αρκετά με το είδος- είναι δύσκολο να μην είσαι επιφυλακτικός με κάθε νέα post κυκλοφορία, ή καλύτερα με μια νέα κυκλοφορία της Thrill Jockey, όπως αυτή των The Sea and Cake. Ειδικά μετά το album 'The Fawn' του 1997, οπότε και η μπάντα είχε αναλωθεί σε - κατά τη γνώμη μου- άσκοπες αναζητήσεις γύρω από την αποπεριθωριοποιήση μιας ελεύθερης φόρμας, ενός ήχου που έμοιαζε περισσότερο με το άθροισμα του παιξίματος του κάθε μουσικού παρά με συγκροτημένη και οριοθετημένη τοποθέτηση μιας μουσικής ομάδας. Όμως προς ευχάριστη έκπληξή μου, τα παραπάνω στοιχεία φαίνεται να εκλείπουν από το 'Oui'. Kαι αυτό γιατί αυτή τη φορά η παρέα από το Σικάγο δεν επιδιώκει την ακουστική μας κόπωση μέσα από λαβυρινθώδη μονοπάτια, αλλά μάλλον ακριβώς το αντίθετο: την εύκολη - χωρίς σε καμια περίπτωση να γίνεται απλοϊκή- παρακολούθηση των μουσικών θεμάτων, με γνώμονα κυρίως την αισθητηριακή απόλαυση της συνειδητοποιημένης απλότητας και της σοφιστικέ 'ψυχαγωγίας του σαλονιού'.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι The Sea and Cake αφήνουν κατα μέρος τη Βορειοαμερικάνικη καταγωγή τους, στρέφουν τα μάτια τους προς την Ευρώπη, τιμούν τη lounge αισθητική που δε θυσιάζεται άσκοπα στα ασανσέρ των πολυκαταστημάτων, δαγκώνουν την ελιά από το dry martini του easy listening, ενώ πολύ διακριτικά εισβάλλουν στο στούντιο που κάποτε ηχογραφούσε ο Stan Getz και ο Joao Gilberto, όχι όμως για να κλέψουν τα tapes αλλά για να κυλιστούν στην παχιά μοκέτα του. Χτίζουν έτσι ένα 'ζαχαρένιο' bungalow, με τα cool φωνητικά και την βελούδινη κιθάρα του Sam Prekop να έχουν κάτι από τον κυριλέ μποεμισμό της Nice της δεκαετίας του '60, τα ντράμς του John Mc Entire, να λειτουργούν τόσο όμορφα μηχανικά όπως ο κινητήρας μιας Aston Martin και σε απόλυτη συνενόηση με τις βαλβίδες του μπάσου του Eric Claridge, τα πλήκτρα του Archer Prewitt να είναι τόσο απαραίτητα διακριτικά όσο και το κόκκινο μεταξωτό μαντήλι στο λαιμό ενός εστέτ, ενώ οι σποραδικές εμφανίσεις σαξόφωνου, κλαρινέτου, φλάουτου, βιολιού και τσέλου είναι οι απαραίτητες πολύχρωμες πινελιές για να ολοκληρωθεί έτσι αυτό το νέο 'Μεσογειακό' πόνημα των The Sea and Cake. To μοναδικό πρόβλημα είναι οτι ο δίσκος δεν κυκλοφόρησε 5-6 μήνες νωρίτερα. Όχι οτι έτσι θα έκανε πάταγο ο δίσκος, ούτε οτι τα μέλη του συγκροτήματος θα αναγορεύονταν σε επίτιμους δημότες της Μυκόνου. Είπαμε οτι έχει μια chill out διάθεση, κυρίως όμως για τα κουρασμένα αυτάκια μας, οχι και για τους θιασώτες των Cafe del Mar... Aπλά θα ήταν μια σίγουρη λύση για τα καυτά μεσημέρια του καλοκαιριού...