Lay of the land
Προβληματίζομαι για ώρα με τον πρώτο τίτλο. Αποφασίζω να βάλω το cd να παίξει ανάποδα μήπως και ακούσω κάνα σατανικό μήνυμα. Στην αρχή απόλυτη σιωπή. Μετά ακούω μια φωνή που μου φαίνεται γνωστή. Την αναγνωρίζω, είναι ο γερόλυκος Gerard Cosloy που έχει την εταιρεία. 'Για σας τον βγάλαμε το δίσκο κωλόπαιδα, ελπίζω να μην έχετε αμφιβολία. Έχουμε βγάλει δίσκους για άλλους κι άλλους, θέλαμε να βγάλουμε και κάτι για σας. Για σας που το βιβλίο σας έχει κεφάλαια "Αστροναύτες", "Θανάσιμο αστείο", "Πτώση", "Ψυχεδελικές γούνες" και άλλα μοναδικά και αξέχαστα. Των ίδιων εκδόσεων είναι και το δικό μας άλλωστε. Κι ο τίτλος, δεν είναι τυχαίος και δεν πιστεύω να σας ξέφυγε. Καλέστε τους ομοίους σας και κάψτε το. Όμως προσοχή, όπως έλεγε κι ο Harry Haller δεν είναι για όλους, όπως τίποτα σ'αυτή τη ζωή δεν είναι για όλους'.
1. Ο καλός ροκενρόλ δίσκος είναι παραγεμισμένος με τεστοστερόνη. 2. Ο καλός ροκενρόλ δίσκος είναι Τζοκόντιος. Ακούγεται ακούγεται και δεν αποκωδικοποιείται. 3. Ο καλός ροκενρόλ δίσκος δεν έχει κοιλιές και ψωμάκια. 4. Δε φοβάται να παίξει με τα όρια και να σε ξεβολέψει εκεί που δεν το περιμένεις. 5. Κρύβει κάτι θείο, κάτι ασύλληπτο και υπερβατικό. Με δεκατρία getaway σε στέλνει σε άλλη διάσταση. 6. Μπορεί να σε φέρει σε έκσταση κι ας μην πιάνεις ούτε ένα στίχο. 7. Σε κάνει να νοιώθεις συμπτώματα στέρησης με το που τελειώνει. 8. Παίζει με τα ρεκόρ έκκρισης ενδορφινών. 9. Είναι εχθρός του καλού και σβήνει απ'τη μνήμη ότι καλό άκουσες τελευταία. 10. Ο καλός ροκενρόλ δίσκος δε θυμίζει λιβάδια και γελάδες.
(Από ένα κιτρινισμένο απόκομμα παλιού περιοδικού, γεμάτο μπούρδες).
Είναι εκνευριστικό (όπως όταν διαπιστώνεις ότι οι γονείς σου και όχι εσύ έχουν πάλι δίκιο) ενώ έχεις όλη την προσοχή στραμμένη αλλού, σε πιο σύγχρονες αλχημείες, να σου χτυπά την πόρτα το κλασικό και να σε αγγίζει εκεί που λίγοι έχουν πρόσβαση. Γιατί αυτό είναι το πλεονέκτημα-μειονέκτημα των Seachange. Είναι παραδοσιακοί, όπως και το 999% των σημερινών βλασταριών. Παράδοση που μπορεί να είναι Johnny Cash για τον Will Oldham, Black Sabbath για τον Josh Homme ή Kraftwerk για τον Phil Hartnoll, εδώ είναι Stooges και Killing Joke, Sound και Inspiral Carpets για να αναφέρω τις πιο γνωστές. Το πλεονέκτημα είναι ότι αγγίζουν ευαίσθητες μνήμες και αυτό τους ανοίγει πόρτες. Μισώ πραγματικά τους Seachange που παρόλα τα προηγούμενα είμαι αναγκασμένος να γράψω καλά λόγια γιαυτούς.
Οι Seachange (γκρουπ απ'το Nottigham και πρώτο αγγλικό γκρουπ της Matador μετά από έξι χρόνια) είναι το μικρό αδερφάκι των Interpol. Αγριεμένο και ατίθασο, θυμωμένο, μπερδεμένο. Μουσικές ανακατεμένες στο κεφάλι του, ιστορίες ερωτικές, στίχοι αποσπασματικοί, ένας ανασφαλής κόσμος. Πως θα γίνει μεγαλώνοντας;
Ο τραγουδιστής είναι οδοστρωτήρας. Δεν του αρέσει ο κόσμος, δεν έχει λόγους να πανηγυρίσει. Είναι θλιμμένος, οι λέξεις του σβήνουν στο τέλος των φράσεων. Αναρωτιέμαι αν θα μου άρεσε το γκρουπ χωρίς τη χροιά του, χωρίς αυτό το συναισθηματικό τόνο μέσα στη δίνη των χορδών. Συχνά βάζει τις φωνές. Τότε τον καλύπτουν οι κιθαρίστες του, μια western φάση σα να λέμε. Άλλοτε ανοίγει παρένθεση, απαγγέλλει για λίγο, την κλείνει και συνεχίζει άδοντας. Έχουν και μια βιολίστρια που απλώνει το χαλί της ή ρίχνει διακριτικές δοξαριές. Χρωματίζει το αποτέλεσμα χωρίς αμφιβολία. Θα μου λείψει κι αυτή αν απουσιάζει από τον επόμενο δίσκο. Οι υπόλοιποι με δυσκολία συγκρατιούνται μην εκτροχιάσουν το πράγμα προς χάρντκορ χαράδρες.
Αυτό είναι το ροκενρόλ τελικά. Μια ταπεινή μουσική, ενίοτε εκρηκτική, ένας καθρέφτης που αντικατροπτρίζει τις ευαισθησίες και τα βιώματα απλών ανθρώπων διψασμένων όχι για εξουσία αλλά για συναίσθημα. Αν ακούσατε πως πέθανε ήταν φάρσα. Αν δεν ανήκετε στην κατηγορία των απλών ανθρώπων τότε κάντε κλικ εδώ.
