Heaven is Underground
Οι Seahorse παίζουν ροκ. Αυτό λέει το δελτίο τύπου που έχουν ετοιμάσει για τον πρώτο τους δίσκο, έτσι αποφάσισαν να αυτοπροσδιοριστούν. Και μέσα από την ασάφεια του όρου, γιατί εδώ και χρόνια το ροκ περιλαμβάνει τα πάντα και ροκ χαρακτηρίζονται τα πάντα και τα αντίθετά τους, καταφέρνουν όχι μόνο να το κάνουν με ακρίβεια αλλά και να δώσουν στον όρο ένα μικρό κομμάτι από τη χαμένη του αξιοπιστία. Γιατί οι Seahorse παίρνουν κεφάλια και το «Heaven is Underground» είναι ένας καθαρόαιμος ροκ δίσκος που παίρνει την ανάσα, όχι με όρους 1968 ή 1977 αλλά καθαρά με όρους 2019.
Οι Seahorse είναι, με όλο το βάρος της λέξης, ένα supergroup. Ευτυχώς στα μέρη μας δεν ευδοκίμησε ποτέ η μόδα που ήθελε τα supergroup να ονοματίζονται σαν δικηγορικές φίρμες, με τα βαριά ονόματα των μελών τους σε παράταξη όπως Crosby, Stills, Nash & Young ή Emerson, Lake & Palmer, και πήραν αυτό το κομψό όνομα. Τα βαριά ονόματα στην περίπτωσή μας είναι ο Ασκληπιός Ζαμπέτας (Mushrooms, Τρύπες αλλά και Λοξή Φάλαγγα του Νίκου Παπάζογλου) και ο Αλέξης Αποστολάκης (Noise Promotion Company, Blues Wire αλλά και Λαϊκεδέλικα του Θανάση Παπακωνσταντίνου). Και οι δύο έχουν παίξει με πολλά ακόμη σχήματα (ένα από αυτά είναι οι Νάνοι που έχουν συμμετάσχει και οι δύο –o Ασκληπιός σαν πλήρες μέλος, ο Αλέξης σαν guest– αλλά ποτέ ταυτόχρονα) αλλά αυτά είναι που έχουν σημαδέψει πιο πολύ τις πορείες τους, και είχα την τύχη (και το σωστό μουσικό κριτήριο) να τους δω στη σκηνή με όλα.
Το γκρουπ δημιουργήθηκε τα Χριστούγεννα του 2016, όταν οι δυο τους συναντήθηκαν τυχαία και συνειδητοποίησαν ότι, παρόλο που για πάνω από 30 χρόνια είχαν παράλληλες πορείες, δεν είχαν παίξει ποτέ μαζί. Ξεκίνησαν να πειραματίζονται, και όταν είδαν ότι αυτό που βγαίνει άξιζε τον κόπο, πήραν και τρίτο μέλος. Ο Nomik, τραγουδιστής των Universal Trilogy και των Sleepin’ Pillow, και με έναν πολύ αξιόλογο προσωπικό δίσκο του 2017, είναι κι αυτός μεγάλο όνομα (ίσως και μεγαλύτερο από τους προαναφερθέντες για κάποιους) και η καριέρα του σημαντική, αλλά εγώ είμαι παιδί των 80s και οι παιδικοί και εφηβικοί ήρωες δεν ξεπερνιούνται εύκολα. Ο Bill Vasilo τέλος, προσθήκη της τελευταίας στιγμής πριν από την ηχογράφηση, μπορεί να είναι αφανής ως μπασίστας (με θητεία σε ωραίες μπάντες όπως οι Sούπερ Sτέρεο και οι Johnny Carbonara) αλλά είναι στο επίπεδο των υπόλοιπων και τους συμπληρώνει άψογα.
Τι ακριβώς είναι όμως το ροκ όπως το εννοούν οι Seahorse; Εντελώς σχηματικά θα έλεγα να πάρει κάποιος όλα τα γκρουπ που έχουν παίξει κατά καιρούς όλοι τους (εντάξει, ας αφήσει έξω τα συνοδευτικά των τραγουδοποιών, αν και έχουν παίξει το ρόλο τους και αυτές οι συμμετοχές στον τρόπο που προσεγγίζουν οποιοδήποτε υλικό) να τα βάλει στο μίξερ και αυτό που θα βγει θα του δώσει μια ιδέα. Δεν θα είναι όμως όλη η εικόνα. Οι επιρροές από όλα που έχουν παίξει (και τα έχουν παίξει σχεδόν όλα) είναι εμφανείς, άλλη περισσότερο άλλη λιγότερο. Εδώ είναι το ανεξάρτητο ροκ των 80s, εδώ ο post punk θόρυβος, εδώ τα blues (ενίοτε και funky), εδώ και οι 60s και 70s, αγγλικές και αμερικάνικες, κλασικές, ψυχεδελικές και hard ροκ αναφορές. Τα τραγούδια τους είναι ωραία και τα περισσότερα αξιομνημόνευτα, αλλά εκεί που ξεχωρίζει αυτή η μπάντα είναι στο παίξιμο. Η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό είναι δυο θηρία που ήτανε κλεισμένα στο κλουβί για πολύ χρόνο και ξαφνικά κάποιος τα άφησε ελεύθερα. Η αίσθηση που παίρνω ακούγοντας τον δίσκο είναι ότι με κάποιον άρρητο τρόπο βρέθηκε η ισορροπία ανάμεσα στην απόλυτη ελευθερία και στην αρμονική συνύπαρξη στα πλαίσια μιας μπάντας, και πιθανότατα αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο μετά από όλα αυτά τα χρόνια, οπότε η όψιμη αυτή συνεργασία ήταν καρμική. Τον Αλέξη Αποστολάκη τον παρακολουθώ από κοντά για δεκαετίες, τον έχω δει να παίζει απίστευτα πράγματα και πρώτη φορά το παίξιμό του αποτυπώνεται σε δίσκο τόσο κοντά στην καταιγιστική εμπειρία του live και στη σωστή (επιτέλους) ένταση. Τον Ασκληπιό Ζαμπέτα δεν τον έχω δει τόσο πολύ live, ακούω όμως για το ίδιο χρονικό διάστημα όσο περισσότερες μπορώ από τις ηχογραφήσεις του και μπορώ να πω ότι εδώ φαίνεται να το διασκεδάζει περισσότερο απ’ όλες.
Το «Heaven is Underground» είναι η απάντηση στο πόσο πιθανό είναι να βγει εν έτει 2019 ένας καθόλου νοσταλγικός δίσκος αγγλόφωνου ροκ, με guts και λόγο ύπαρξης, από μουσικούς που δεν είναι και στην πρώτη νεότητά τους. 100%.
