Run wolves run
Ο Sean Hayes έχει την ατυχία να έχει το ίδιο όνομα με κάποιον ομορφούλη που πρωταγωνιστεί σε σαπουνόπερες. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο στοιχεία για τον δικό μας Sean, πέφτεις συνέχεια πάνω στον άλλο (Ή μήπως να το πάρω πάνω μου και να πιστέψω ότι είμαι diamond geezer, όπως με αποκάλεσε ο φίλτατος κύριος Ρύκιος, και ότι ανακάλυψα ένα κρυμμένο διαμάντι; Diamonds are this girl's best friends).
Άλλος ένας singer/songwriter; Ωχ, σας ακούω να λέτε - όχι πάλι! Ωστόσο, ο Hayes δεν είναι ένας νεαρός με ονειροπόλο βλέμμα και κιθάρα που ονειρεύεται να γίνει ο επόμενος... τι; Ron Sexsmith, Josh Ritter, Tom Brousseau και σία; Ο Θεός να μας φυλάει! Όλοι αυτοί, παρά το όποιο στιχουργικό/συνθετικό ταλέντο τους, έχουν μια pop/folk χροιά που παραείναι γλυκερή για τα γούστα μου. Ο σαραντάρης Sean διαθέτει μια τραχύτητα, ένα "σπάσιμο" στη φωνή και ένα r'n'b μουσικό υπόστρωμα που τον σώζει. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, αλλά μου θυμίζει σε κάποια σημεία τον πολυαγαπημένο Tim Buckley στο Greetings from LA. Έχει την ίδια αίσθηση επείγοντος στη φωνή, και συγχρόνως κάτι laid back στη μουσική του.
Με μια ποικιλία κρουστών (έως βραζιλιάνικα ντραμς), τα περισσότερα από τα οποία έχει αναλάβει ο Andrew Borger (Tom Waits, Norah Jones), και τον Devin Hoff (Xiu Xiu) στο ηλεκτρικό και όρθιο μπάσο, συν τις δικές του κιθάρες και το ηλεκτρικό πιανάκι, ο ήχος του παραπέμπει σε πολλά μουσικά είδη. Και κάνει θαύματα με την τραχιά αισθησιακή φωνή του. Στο When we Fall In, για παράδειγμα, χρησιμοποιεί το call and response των gospel, στο So Down μπλουζίζει με τρομερή πειστικότητα, ενώ στο Gunning είναι πιο κοντά στο rock (όχι μόνο μουσικά, αλλά και θεματολογικά: Love is a warm gun/ You beg you plead). Από την άλλη πάλι, το Open up a Window είναι από τις πιο τρυφερές μπαλάντες που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια (κι αν έχω ακούσει τέτοιες... δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, ίσως;)
Κάπου αλλού διάβασα ότι η DIY folk του Hayes θυμίζει τον Devendra ή την Jolie Holland. Λάθος πάλι. Ο Hayes έχει μια γοητευτική εσωστρέφεια και - ευτυχώς! - καμία σχέση με το κίνημα New Weird America (αυτός ο Grail Marcus φταίει` μια ατάκα πετάει, δέκα κινήματα δημιουργούνται). Ο δίσκος του αποπνέει την αυθεντική τραχύτητα ενός στραπατσαρισμένου ανθρώπου, κάτι που είχα καιρό να ακούσω σ' ένα χώρο όπου το ζητούμενο είναι ο λουστραρισμένος μπλαζέ συναισθηματισμός. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι κυκλοφορεί τους δίσκους του χωρίς τη διαμεσολάβηση εταιρειών, και τους πουλάει στις συναυλίες και το official site.
Ίσως όμως αυτό που μ' έκανε να κολλήσω στο Run Wolves Run να έχει σχέση με τη διαδρομή Νέα Υόρκη-Βόρεια Καρολίνα-Νότια Καρολίνα που έκανε ο Hayes πριν καταλήξει στο Σαν Φρανσίσκο. Τόσο στο τελευταίο άλμπουμ του, όσο και στα παλιότερα, εξίσου ενδιαφέροντα Flowering Space, Alabama Chicken και Big Black Hole and Little baby star μπορείς να ψηλαφίσεις ακουστικά αυτή τη διαδρομή, από το σοφιστικέ νεοϋορκέζικο ύφος, στο μελαγχολικό blues και το ερωτοχτυπημένο r'n'b.
Τι άλλο; Η φωνή, το ξαναλέω και δεν θα βαρεθώ να το λέω.