Dalla pace del mare lontano
Στο κλίμα του νεο-lounge, που έφτασε πολλούς να ακούνε easy listening μουσικές που δεν υπάρχει τίποτα νέο σ' αυτές (π.χ. Pink Martini), βρίσκεται μεταξύ πολλών άλλων νέων καλλιτεχνών και ο Ιταλός πιανίστας, τραγουδιστής και συνθέτης Sergio Cammariere. Με εμφάνιση σαν του Yanni στο πιο συμμαζεμένο του (το μαλλί και το μουστάκι πιο κουρεμένα) και κλασσική ιταλική crooner φωνή (βαθιά, μελωδική, αρρενωπά παιχνιδιάρικη) έρχεται να συμπληρώσει το κενό ανάμεσα στον Paolo Conte και τον Eros Ramazzotti. Τεράστιο, εδώ που τα λέμε.
To 'Dalla Pace Del Mare Lontano' είναι ένας πηγαίος και γνήσιος δίσκος ακουστικής jazz, και με την απουσία επιτήδευσης και μεγαλεπήβολων στόχων που το διακρίνει, σκοράρει εκεί που ο Elvis Costello με το 'North', που μας απασχόλησε για λίγο πρόσφατα, στέλνει τη μπάλα στις άδειες κερκίδες. Τα τραγούδια είναι όμορφα και καρφώνονται στο μυαλό, το παίξιμο λιτό και μεστό (η έκπληξη είναι στην κιθάρα, που παίζει άψογα ο μελό pop τραγουδιστής Alex Britti), η ατμόσφαιρα εντελώς cool, η διασκευή στα Ιταλικά του καρακλασσικού 'La Mer' του Charles Trenet ('Il Mare') απογειωτική, και το αποτέλεσμα αξιοπρεπέστατο και δεν κοροϊδεύει κανέναν. Οι φίλοι των Pink Martini, που αναφέρθηκαν παραπάνω, και διαβάζω στο mic ότι δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα στα μέρη μας, κρίμα που δεν μπόρεσα να είμαι εκεί, θα τον λατρέψουν. Όσοι δεν αντιδρούν βίαια και δεν τους προκαλούν αλλεργία τα εύκολα ακούσματα, θα τον εκτιμήσουν και θα τον ευχαριστηθούν.
Και δυο λόγια για το easy listening γενικότερα. Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να το μισούμε, και όταν πιάναμε τον εαυτό μας να σφυρίζουμε κανένα εύκολο τραγουδάκι μας έπνιγαν οι ενοχές. Αυτό συνέβαινε σε μένα και σε πολλούς φίλους που μοιραζόμασταν μουσικές προτιμήσεις και ανησυχίες, με το 'London Calling' ευαγγέλιο και το 'Going Underground' πάτερ ημών μας.. Ζώντας και βλέποντας όμως την υποκρισία, την αφόρητη πόζα, το φτηνό σταριλίκι και σε πολλές περιπτώσεις την καφρίλα κάποιων εκπροσώπων του ροκ χώρου (και δη του «ανεξάρτητου») και ταυτόχρονα βλέποντας από μακριά σεμνούς και αθόρυβους εργάτες της μουσικής, που συνέβαινε να είναι και καταπληκτικοί παίχτες, να υπηρετούν το «συμβιβασμένο» και «αντιπνευματικό» easy listening, μπήκα σε σκέψεις.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δε λέω ότι όλη η ανεξάρτητη ροκ σκηνή είναι έτσι. Το μεγαλύτερο μέρος της είναι αξιόλογο και τίμιο. Αυτό που εννοώ είναι ότι ξεκίνησα με την ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ανεξάρτητο ροκ, και οι underground τύποι γενικότερα, είναι ψαγμένοι, φιλοσοφημένοι, μακριά από μικρότητες, και σε πολλές περιπτώσεις διαψεύστηκα οδυνηρά. Πού θέλω να καταλήξω; Αν βγαίνει από μέσα σας η επιθυμία και για τέτοια ακούσματα, μην το καταπιέζετε. Ευχαριστηθείτε το χωρίς αναστολές. Μερικοί από τους σημαντικότερους μουσικούς και από τους πιο ανατρεπτικούς και αντισυμβατικούς καλλιτέχνες, το υπηρέτησαν και το τίμησαν. Η μονοκαλλιέργεια άλλωστε, σε κάθε περίπτωση είναι μακροπρόθεσμα επιβλαβής.
