Δεν ξέρω πολλά από θέατρο, ούτε ασχολήθηκα ιδιαίτερα με την παραφιλολογία που συνοδεύει ενίοτε την παραγωγή ορισμένων cds, εκτός ίσως από τις σπάνιες (και αγαπημένες) περιπτώσεις που η ιστορία και ο μύθος ήταν εκεί από καιρό. Κατά την ταπεινή μου άποψη οι αναφορές σε οτιδήποτε πέρα από τη μουσική και το συναίσθημα είναι συχνότατα εκ του πονηρού. Οι Shack, κατά κόσμον αδερφοί Michael και John Head, με τον πρώτο εκ των δύο να αποτελεί πρώην μέλος των αείμνηστων Pale Fountains, δημιούργησαν το τέταρτο κατά σειρά lp τους "χτισμένο", όπως μας μαρτυρά ο τίτλος του και μια επίσκεψη στο site τους, γύρω από ένα θεατρικό σκετσάκι.
Το όλο θέμα έχει να κάνει με ένα τύπο που συνειδητοποίησε λέει ξαφνικά ότι όλα είναι ένα ψέμα μια πνοή, ότι ζούμε σε ένα όνειρο ενώ δεν υπάρχει χάρος και άλλα τέτοια. Καλύτερα να μην τα ήξερα αυτά, αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα παραπάνω πασπαλίσματα καθοδηγούν προς μια χαλαρή θεώρηση που "πατάει" με το επίσης χαλαρό έως υποτονικό κλίμα του δίσκου. Η ακρόαση βρίθει επιρροών, ή καλύτερα αναφορών, από Simon & Garfunkel, Love, Byrds, Sarah, μέχρι Nick Drake (για τους ποιο τολμηρούς) με κοινό παρονομαστή μια αρμονική πλην όμως χαλαρή διάθεση που μας οδηγεί στην αναπόφευκτη απορία που στα σκατά είναι ο Shack;
Για να μην παρεξηγηθώ υπάρχουν εξαιρετικές συνθέσεις από την αρχή, όπως το SimonGarfαλικό 'As long as I’ve got you', και το ωραιότατο 'On the terrace' (τα δύο ίσως καλύτερα τραγούδια του δίσκου)? το 'Byrds turned to stone' (μα τελείως Byrds), το 'Carousel' (λες και βγήκε ο Drake παγανιά) και το 'Happy ever after' (σαν να ήταν b-side στο 'Unisex' των Blueboy). Συνθέσεις που θα ηχήσουν σαν νέκταρ στα κουρασμένα από τις postrockικές αηδίες αυτιά σας. Επιρροή που θα γίνει ακόμη ποιο έντονη αν είστε μοντέρνος ροκάς αλλά παρόλα αυτά ταυτόχρονα και αμετανόητος νοσταλγός. Από αυτή την άποψη είναι ένα καλό άλμπουμ και θα πρέπει να το ακούσετε, διότι θα διεγείρει τις παλιές, και ίσως για αυτό όμορφες, μετεφηβικές αυταπάτες σας (εγώ τουλάχιστον τότε άκουσα Love κ.τ.λ.), με τον τρόπο που μας αρέσει να σκαλίζουμε τα μπιμπίκια και τις παρανυχίδες μας παρόλο που πονάνε. Έτσι πιστεύω, ότι παρά τις λυρικές ποπίζουσες συνθέσεις η έλλειψη ισχυρής προσωπικότητας (!) θα κάνει το εν λόγω cd να αραιώσει σταδιακά τις επισκέψεις του στο στερεοφωνικό σας σε βάθος χρόνου.
Κύριοι, έχουμε μπροστά μας μια αξιοπρεπή δουλειά, προορισμένη για νοσταλγολάγνους ακροατές. Πίσω μας υπάρχει όμως το ένδοξο παρελθόν και, παρότι ομολογώ ότι δεν έχω ακούσει τις προηγούμενες δουλειές του, περίμενα κάτι, ίσως λιγότερο αρεστό αλλά πιο διαχρονικό από τον πάντα σεβαστό κ. Head.