Songs of praise

Ποια χώρα εκπροσωπείται πειστικά από το δίπτυχο ‘άθλιος καιρός - άθλιο φαγητό’ (που πανεύκολα συμπληρώνεται από το χμμ ‘όχι και τόσο γοητευτικές θηλυκές υπάρξεις’);

Μα φυσικά η Αγγλία. Υπάρχει δε στο Λονδίνο μια περιοχή στα νότια, κοντά στο ‘φημισμένο’ Βrixton, ονόματι Clapham Common που κλέβει όλη τη δόξα στην έννοια αθλιότητα.

Είχα την ατυχία να ζήσω εκεί για 3 μήνες (και την τύχη να είναι μόνο 3), οι Shame ωστόσο μεγάλωσαν εκεί. Μάλιστα ήταν και συμμαθητές από τα 8 τους χρόνια, δηλαδή η κοινή τους πορεία αριθμεί ήδη πάνω από 12 έτη. Η επίδραση όλης αυτής της κατά κάποιο τρόπο συμβίωσης είναι φανερή στο δέσιμό τους ως μπάντα όπως και στην όλη συμπεριφορά τους επί σκηνής.

Τι έχουν λοιπόν οι Shame;

- παραγωγούς με ίνδαλμα τον Martin Zero Hannet

- γονείς που τους έδωσαν πρόσβαση σε ευρύ δισκογραφικό φάσμα, τουτέστιν αρκετές και αρκετά εκλεκτικές επιρροές απ' τις οποίες στα δικά μου αυτιά ξεχωρίζουν οι καλής εποχής Sonic Youth, οι (σταθερής εποχής) Fall και οι άνευ εποχής και συναγωνισμού τετράδα με τραγουδιστή κάποιον Ian Kevin

- αξιοπρόσεκτους στίχους με νύξεις πνευματώδεις, (μαυρο)-χιουμοριστικές (συχνά στα όρια του σαρκαστικού), πολιτικοκοινωνικές ανησυχίες (χωρίς οι ίδιοι να είναι κάπου ταγμένοι) και με τάση για αφήγηση μικρών και όχι τόσο συνηθισμένων καθημερινών ιστοριών

- σκηνική παρουσία με ενέργεια που θα σήκωνε και τον Γκάρφιλντ απ' το κρεβάτι του (ή όπου συνήθως ξεκουράζεται τέλος πάντων), με τραγουδιστή συνήθως ημίγυμνο (‘ήμουν μπουλούκος στην εφηβεία μου, βγάζοντας το πουκάμισό μου επί σκηνής ανέκαθεν με βοηθούσε να το ξεπεράσω’), μπασσίστα που οργώνει το χώρο, δύο κιθαρίστες ήρεμες δυνάμεις κι ένα επίσης γεματούλη ντράμερ που στα χέρια του τα τύμπανα ματώνουν

- φανερά δουλεμένες συνθέσεις, από τις οποίες στα δικά μου ώτα ξεχωρίζουν το ‘Lick’ (αυθεντικό post punk με πικρόχολους στίχους που ξεκινούν από μια πικάντικη αφήγηση και καταλήγουν σε υπαρξιακή έκρηξη), ο δυναμίτης ‘Tasteless’ (‘Σε προτιμώ όταν δεν είσαι κάπου εδώ κοντά’..) και πάνω απ' όλα η ωδή που κλείνει ‘Τα τραγούδια επαίνου’ (σατιρικός τίτλος από μια ομώνυμη συντηρητική εκπομπή του βρετανικού ραδιοφώνου). Τ' όνομά της ‘Angie’ και θέμα της ο έρωτας για μια κοπέλα. Με την υποσημείωση ότι αυτοκτόνησε.

‘Είχαμε από δύσκολες ως τραγικές παιδικές ηλικίες’ έχουν πει τα μέλη της πενταμελούς μπάντας που αυτό τον καιρό ετοιμάζουν το δεύτερο πόνημά τους.

Αν η βασική επιδίωξή τους επιλέγοντας την έκθεσή τους σε μια post punk μπάντα ήταν η κάθαρση (απ’ τα βιώματα της πρωτοεφηβείας;), τα ‘Τραγούδια επαίνου’ είναι μια πρώτη δικαίωση με τον τίτλο πιο κοντά στην πραγματικότητα απ' ό,τι στον όποιο σαρκασμό.