This is forever

Θα ξεκινήσω κλισεδιάρικα, γιατί αρμόζει στην περίσταση. Το μαύρο, σε όλες του τις εκφάνσεις, είχε πάντα μια περίεργη γοητεία. Μαύρα μάτια, μαύρες μπλούζες, μαύρα εσώρουχα, όπως της κοπελιάς στο εξώφυλλο του καινούργιου άλμπουμ των She Wants Revenge. Το συγκεκριμένο μαύρο όμως, μάλλον έχει ξεθωριάσει στο πλύσιμο και έχει καταντήσει πολυφορεμένο.

Τα νέα τραγούδια του διδύμου από τη San Fernando Valley είναι προορισμένα να κάνουν τις ραγισμένες καρδιές να αποκτήσουν λίγες ακόμη ρωγμές και τα κορμιά να κινηθούν υπό τους σκοτεινούς και sexy ρυθμούς τους. Αλλά μάλλον δε θα δικαιολογήσει τον τίτλο του, να μείνει δηλαδή για πάντα χαραγμένο στη μνήμη.
Επομένως, γιατί να ασχοληθούμε με άλλο ένα γκρουπ που φτιάχνει ωραία, θλιμμένα κομμάτια, αλλά δεν είναι και τίποτα το πρωτοποριακό; Γιατί όπως είπα και πριν, το μαύρο ελκύει, όπως και να το κάνουμε. Στην περίπτωση των She Wants Revenge, μιλάμε για ένα είδος darkwave, με φωνητικά που θυμίζουν Prince, σκοτεινή μαύρη μουσική δηλαδή. Και δεν είναι καθόλου κακή, ίσα ίσα, είναι από τις καλύτερες 'αντιγραφές' των Sisters of Mercy και Bauhaus που κυκλοφορούν στην πιάτσα.

Στο 'This is Forever' λοιπόν, η συνταγή δεν αλλάζει. Στίχοι γεμάτη καταπιεστική, βίαιη αγάπη, εγκατάλειψη και μια ωδή στους έρωτες δίχως αύριο. Ένα πολύ ερεθιστικό χτύπημα στο ευαίσθητο σημείο των ερωτικών μας αναμνήσεων, που βρίσκει εύκολα το στόχο του.

Το 'Written In Blood' αποπνέει μια νουάρ αισθητική, αλλά νιώθω συνεχώς ότι από κάπου θα ξεπηδήσει ο Andrew Eldritch να πάρει τη θέση του μικρού Justin Warfield που του κλέβει τη δόξα του παρελθόντος. Το 'True Romance' είναι ένας ύμνος στην υποκρισία, που όλοι λίγο πολύ υποκύπτουμε για να μην αντιμετωπίσουμε αυτό που λένε 'αληθινή αγάπη'. Και γιατί να μην το κάνουμε άλλωστε στους καιρούς ζούμε; Δεν είμαστε για έρωτες, η θολούρα και το ψέμα μάς βολεύουν στο να περνάμε καλά, στις επιτηδευμένες και ναρκισσιστικές ζωές μας. Όπως τα λένε δηλαδή, τα παιδιά εδώ.

Στο 'She Will Always Be A Broken Girl' καταφέρνουν να φτάσουν στο peak της στιχουργικής και συνθετικής τους μελαγχολίας, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για εμφανή αντιγραφή του (δικού τους) 'These Things'! Από την πρώτη του ακρόαση ένιωσα ότι μεταφέρθηκα σε κάποιο παρακμιακό γκοθάδικο με τη λατρεμένη ντισκομπάλα και τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα να κουνιούνται νωχελικά.

Ειδική μνεία και στο 'Rachael', τον καλύτερο τρόπο να κλείσει το άλμπουμ. Σου κολλάει στο μυαλό και σε συνοδεύει για μέρες.

Δυστυχώς, ελάχιστες είναι οι εκπλήξεις στα υπόλοιπα κομμάτια, που γίνονται κάποιες φορές και μονότονα, θυμίζοντας τόσο μα τόσο '80's. Κάτι που είναι καλό, αν αναλογιστεί κανείς τη γενικότερη επιστροφή στη δεκαετία της πραγματικής σκοτεινής μουσικής. Είναι όμως και κακό, γιατί πόσα ξαναζεσταμένα ακούσματα να δεχτεί κάποιος; Και ας έρχονται με τις καλύτερες των προθέσεων.

Οι μέρες που οι αναφορές στους έρωτες και τα δαιμόνια του 'True Romance' έχουν κολλήσει στο μυαλό σου, κάποτε θα περάσουν. Και σπάνια θα επιστρέψουν. Η φόρμα που ακολουθούν έχει σίγουρα ρεύμα, γιατί πολύ απλά είναι μια φόρμα που γνωρίζει επιτυχία εδώ και 20 χρόνια. Οι Sisters of Mercy και οι Joy Division ακούγονται ακόμα με ευχαρίστηση μετά από τόσον καιρό. Οι κύριοι από την Καλιφόρνια θα αντέξουν τόσο;