The golden archipelago
Σε παίρνουν από τα μούτρα με τις σκόρπιες κιθάρες του Corridors και άμεσα το παίρνεις απόφαση πως και οι Shearwater προστίθενται στον κατάλογο εκείνων των σχημάτων που είναι ικανά να βγάλουν πέντε- έξι δισκάρες απανωτά χωρίς καμιά ουσιαστική διαφοροποίηση μεταξύ τους, αλλά και χωρίς το παραμικρό ανησυχητικό στοιχείο για τους πιστούς τους. Αν τα ονομάτιζαν και αυτοί με λατινικά νούμερα θα μπορούσαμε να καταλαβαινόμαστε καλύτερα.
Ο Jonathan Meiburg σε κυρίαρχο ρόλο πλέον ηγέτη και καθοδηγητή ενός από τα πιο υποβλητικά rock σχήματα του καιρού μας. Οριοθετεί με δεινή ευστοχία τον ήχο της μπάντας του στα όρια του υπερβολικού λίγο πριν γίνει πομπώδες, του λυρικού λίγο πριν ξεπέσει στο λυγμικό, του φυσιολατρικού ένα βήμα πριν καταστεί γραφικά παγανιστικό και του... έγχορδου εκεί ακριβώς που δεν θέλεις να σπάσεις το βιολί στο κεφάλι του βιολιστή. Η υψίφωνα βαρύτονη φωνή του μεταφέρει το παράδοξο ενός ευνουχισμένου Morrissey στον ορίζοντα μιας εξευρωπαϊσμένης Αμερικής. Με αρχέτυπο αυτών πλέον το ανυπέρβλητο Rooks του προηγούμενου άλμπουμ, κάθε τραγούδι των Shearwater δεν είναι παρά η προσμονή για μία λυτρωτική φράση ή λέξη που έρχεται πάντα λίγο πριν το τέλος και απογειώνει το όλον σε επίπεδα δυσπρόσιτα για τον μέσο τραγουδοποιό που πατάει μεν καλά στη γη, αλλά δεν ξέρει να περπατάει πάνω στο νερό.
Τραγούδια με στρατιωτική πειθαρχία μες στην περιφραγμένη ελευθερία έκφρασης μιας μπάντας έτοιμης να ξεπεράσει ανά πάσα στιγμή τα όρια που νομίζεις ότι έχει. Μου είχε κάνει εντύπωση στην περσινή τους εμφάνιση στο Primavera Sound το ότι στη σκηνή δεν ανέβηκαν οι Shearwater του Rook, αλλά μία μπάντα περισσότερο αλλοπαρμένη, παρά ονειροπαρμένη, όπως λαθεμένα θα νομίσει όποιος τυχόν εκλάβει τα τραγούδια τους σαν απλές ονειροπολήσεις. Δεν είναι. Ούτε απλές, ούτε ονειροπολήσεις. Και το επιβεβαιώνουν σε όλη τη διάρκεια του Χρυσού Αρχιπελάγους. Επιλέγουν η μουσική τους να είναι μεγάλη, αλλά όχι απομακρυσμένη. Τραγούδια όπως το Black Eyes αναδεικνύουν σοφά το μεγαλείο του stadium rock όταν αυτό δεν έχει υστερόβουλες προθέσεις και τώρα που οι Arcade Fire δείχνουν να έχουν χαθεί κάπου στην Παραγωγή, οι Shearwater αναδεικνύονται στους πρωτομάστορες του ντελιριακού κρεσέντο λίγο πριν την οριστική ρήξη της σύνθεσης με το κύριο σώμα αυτής. Χτυπητό παράδειγμα το Castaways.
To The Golden Archipelago με ανακούφιση το τοποθετείς πλάι στα Palo Santo και Rooks και έχεις στη διάθεση σου την ιδανική τριλογία, μιας απόλυτα φιλόδοξης έμπνευσης που ευτύχησε να ολοκληρωθεί στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Στο ερώτημα αν τελικά τα τραγούδια του Meiburg μιλάνε για πολέμους εσωτερικούς ή πραγματικούς, για φυσικές καταστροφές ή για εσωτερική κατάρρευση, για ομαδικές ή προσωπικές απώλειες, η απάντηση είναι πως ποτέ κανένας επιθετικός προσδιορισμός δεν πρέπει να έχει μεγαλύτερη αξία από το ουσιαστικό που συνοδεύει.
