1000 hurts
(...το Σικάγο μετά το «θαύμα» των US MAPLE και τα «τραύματα» των Flying Lutenbachers δίνει την τελειωτική γροθιά -για φέτος...- στο λαπαδιασμένο στομάχι του σύγχρονου rock n' roll. Στην αρένα και πάλι ο Steve Albini και το τρίο των Shellac για να παρά-βιάσουν με το έτσι θέλω την έλλειψη κινδύνων στη μουσική που ακούμε...).
Αν ένας άνθρωπος πιστεύει ανεπανόρθωτα στην ικανότητα της ροκ μουσικής να επιτίθεται, αυτός είναι σίγουρα ο Steve Albini. Σαν παραγωγός κατάφερε να μεταμορφώσει σε άγριο θηρίο τον οποιοδήποτε σκεπτόμενο και μελαγχολικό νεανία έπεσε στα χέρια του. Σα μουσικός μπαίνει στην τρίτη δεκαετία (ημερολογιακά μιλώντας...) ξεσαλώματος πάνω στο κουφάρι της «μουσικής του», έτσι όπως την καταντάνε εδώ και χρόνια οι επικίνδυνα συντηρητικοί εκπρόσωποί της. Ότι χτίζουν οι κάθε λογής Steve Wynn, Eddie Vedder... ακόμη και Jon Spencer αυτού του κόσμου ευτυχώς υπάρχει ο Albini για να το... διαλύσει και πάλι από την αρχή. Το τρίτο άλμπουμ των Shellac πέρασε σχεδόν απαρατήρητο μέσα στο 2000... και ίσως έτσι να έπρεπε να γίνει!
Το σημαντικό με το '1000 Hurts' lp είναι ότι δεν προσθέτει ούτε μια λέξη παραπάνω στα όσα μας λέει ο δημιουργός του (ή οι δημιουργοί του, για να μην αδικούμε τους υπόλοιπους) χρόνια τώρα... Και ούτε οι επόμενοι πέντε δίσκοι των Shellac οφείλουν να κομίσουν κάτι το νέο. Γιατί πολύ απλά στο ελάχιστο δεν έχει γίνει αντιληπτό το μήνυμά τους! Όπως κανείς δεν εκμεταλλεύτηκε την «πρόταση» καταστροφής των 'Songs about fucking' και 'At action Park' (βάλτε τέλος πάντων οποιοδήποτε Albinικό έργο θέλετε) έτσι και πάλι το νόημα αυτού του δίσκου πέφτει στο κενό. Και τελικά : μήνυμα που δεν γίνεται αντιληπτό, δε χρειάζεται και να αλλάξει. Τουλάχιστον μέχρι να πετύχει το στόχο του.
Ο Albini ίσως και να είναι ο μοναδικός που «ροκάρει» πλέον στον πλανήτη γη. Με τον ολότελα δικό του τρόπο. Με το σπαρτιάτικο ήχο, τις κομμένες και κοφτές κιθάρες (που κόβουν...) και δείχνουν ότι υπάρχει και κάποιος που δεν ακολούθησε λανθασμένα τις συμβουλές της «Συμμορίας Των Τεσσάρων». Με τις γενετήσιες ορμές ενός μπασίστα που παίζει για τον κατακλυσμό που έρχεται και έναν ντράμερ που με πίστη και συνείδηση αρνείται να γίνει στο παραμικρό τεχνικός και σωστός στις μετρήσεις του. Ενώ την προηγούμενη φορά αδικαιολόγητα και άσκοπα επεκτάθηκε η παραπάνω σωστή τακτική σε μακροσκελείς αναπτύξεις και ψευδό space rock φόρμες, επί του παρόντος η γνωστή συνταγή εκτελείται με τον καλύτερο τρόπο.
Ο δίσκος ξεκινάει με την πρώτη... ever προσευχή του Albini! Καλεί το θεό (του) να σκοτώσει τη γαμ... την κοπέλα του που τον παράτησε και το νέο της γκόμενο. Στα υπόλοιπα τριάντα τρία λεπτά του το '1000 Hurts' lp είτε δονείται από το κυνικό χιούμορ του Albini σε στίχους και σκέψεις ενδεικτικότατες της προαιώνιας σκουπιδομηδενιστικής ιδεολογίας του, είτε κυλιέται στην ορχηστρική λάσπη ενός ξερού και μονότονου (άρα ενοχλητικού, όπως του πρέπει!) ήχου, παραμένει πάντα μια παρένθεση αντιεμπορικότητας σε μια ηχητική εποχή απόλυτης εμπορευσιμότητας. Ολοκληρώνεται δε με τον υπνωτικό θόρυβο του 'Shoe song' να δείχνει ποιος είναι ο πνευματικός πατέρας της art of noise βαρβαρότητας των σχημάτων της Skingraft... και το 'στρατιωτικά αυστηρό' 'Watch song', που φτάνει σε οργασμικά επίπεδα αναίτιας επιθετικότητας και ακαταλόγιστης (για το θύμα της...) βίας.
H γραμμή του ρεύματος που περνάει από τους Radio Birdman, τους Birthday Party και τους AC/DC στην άλλη μεριά του Ατλαντικού για να τροφοδοτήσει τους Gang Of Four... έπρεπε να αποκτήσει και δεύτερο υποσταθμό στην Αμερική εκτός από τους Stooges. Ο Steve Albini ευτυχώς φροντίζει για αυτό. Το '1000 Hurts' αν και δε δημιουργεί το πολυπόθητο βραχυκύκλωμα βρίσκεται παρ' όλα αυτά πολύ κοντά στο να το καταφέρει.
