Ένας νεαρός φοιτητής 19 χρονών περπατάει από το σπίτι του για το πανεπιστήμιο Δεκέμβριο μήνα. Φοράει ένα μαύρο ημίπαλτο που κλείνει με μεγάλα κουμπιά και ακούει στο walkman του Belle And Sebastian. Μπορεί να κρυώνει, αλλά η αίσθηση που τον κυριεύει είναι αυτή της ελευθερίας. Δεν έχει έννοιες, ευχαριστιέται τη διαδρομή, αισθάνεται ολοκληρωμένος έστω και στιγμιαία. Ξάφνου, οι μπαταρίες του walkman του εξαντλούνται και σταματάει η γλυκιά μουσική που άκουγε. Καθώς συνέρχεται από την απότομη μεταβολή των ακουστικών ερεθισμάτων που δέχεται, αρχίζει να σκέφτεται και να αναλύει τη ζωή του γενικότερα και συνειδητοποιεί ότι δεν έχει κάνει κάποιο σχεδιασμό. Θέλει να ζήσει ό,τι έρχεται στο δρόμο του και δε σκέφτεται ούτε για την ουσία του παρόντος ούτε για το μέλλον.
Ο ήρωας της μικρής αυτής ιστορίας κλείνει τα μάτια του και με μια μαγική κίνηση αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι αφηρημένο. Έπειτα από μια διαδικασία μετασχηματισμού μετατρέπεται σε μουσική, σε τραγούδια. Αυτός είναι ο δίσκος των Shocking Pinks.
Οι Shocking Pinks αποτελούν το ηχητικό όχημα του Νεοζηλανδού πολυοργανίστα Nick Harte, ο οποίος δηλώνει έντονα την αγάπη του για την indie pop, τη lo-fi και την κιθαριστική σκηνή του τόπου του. Μπορούμε να τον φανταστούμε να βρίσκεται στο δωμάτιό του και από ένα πικάπ να ακούγονται οι μελωδίες των τοπικών ηρώων του, όπως των Chills, των The Clean και του David Kilgour. Ο ομώνυμος αυτός δίσκος, εξάλλου, αποτελεί συλλογή κομματιών που περιέχονταν στους δίσκους Mathematical Warfare και Infinity Land, κυκλοφορηθέντες το 2005 και το 2007 αντίστοιχα από τη Flying Nun -την πιο γνωστή και κλασική εταιρεία της Ωκεανίας- και είναι η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά για την πολυσυλλεκτική νεοϋορκέζικη εταιρεία DFA.
Τα τραγούδια από το πρώτο άκουσμα χαρακτηρίζονται από αθωότητα και ανεμελιά. Ηχητικά οι Shocking Pinks είναι πολύ εφάμιλλοι των Clap Your Hands Say Yeah, έχοντας έξυπνη και παράλληλα φθηνή παραγωγή γεμάτη κιθάρες και ελαφρώς πειραγμένα drums και μπάσο. Στιχουργικά, ο Nick Harte είναι άμεσος, προσωπικός και τόσο ανεπιτήδευτος που δε δημιουργεί πιασάρικα ρεφρέν. Δεν είναι μουσικός και στιχουργός που προσφέρει γάντζους απλόχερα.
Ε λοιπόν; Είναι τόσο κακό να μην είναι τα τραγούδια σου φτιαγμένα για sing-along; Φυσικά και όχι! Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η ελευθερία και η ανεμελιά μεταφράζονται τελικά σε έλλειψη οργάνωσης και οράματος. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις έχεις πάλι την ίδια αίσθηση, την οποία θα εξέφραζες με λόγια ως: "Ωραία ήταν τα κομμάτια. Ωραία αίσθηση, ωραίος ήχος, αλλά... τι άκουσα τελικά;"
Με λίγα λόγια, καλή είναι η παραγωγή, καλή και η indie pop -προσωπικά είμαι τεράστιος οπαδός του είδους- αλλά όταν δεν έχεις δυνατές συνθέσεις, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα.
Παρόλα αυτά, ο Nick Harte έχει τα φόντα να γράψει καλύτερη μουσική. Έτσι, θα πρέπει μάλλον να περιμένουμε για την επόμενη κυκλοφορία των Shocking Pinks για να ακούσουμε αυτό που περιμένουμε. Η αναμονή αρχίζει από... ΤΩΡΑ!