The red sea
Σε συνέχεια των όσων ειπώθηκαν λοιπόν, υπάρχει και η άποψη περί γυναικείας macho μουσικής, που τρόπον τινά μπαλανσάρει το gay attitude που κοσμεί τις προσπάθειες του ισχυρού φύλλου. Εσχάτως, άνευ Lora Logic και με το μονίμως σε διαθεσιμότητα Ed Ball περιοδεύει το τσίρκο των X Ray Spex, με μια μεσόκοπη πλέον Poly Styrene που πλέον απλά και μόνο με την όψη της τρομάζει τα ακροατήρια.
Στο Brooklyn πάλι, τα πράγματα κυλούν όπως πάντα παραδοσιακά και οι φεμινιστικές διαθέσεις της Louisa Rachel Solomon παύουν μπροστά σε κατά τα φαινόμενα ανώτερες ιδεολογικές υποκλίσεις. Οι Shondes είναι μια ιδιόμορφα πολιτική ροκ μπάντα, με απόλυτα ορισμένο στόχο τόσο μουσικά, όσο και ιδεολογικά.
Ακτιβιστές Εβραίοι (από αυτούς που κάποτε είχαν "κλέψει" τη φωνή του Καζαντζίδη) που καλούν τους από πάνω τους να αφήσουν επιτέλους ήσυχη την Παλαιστίνη για να ζήσουν αυτοί καλά και εκείνοι καλύτερα, να αφοπλιστούν και να αρχίσουν να ανοίγουν ΙΚΕΑ στη γείτονα εχθρική χώρα, προκειμένου να κατακτήσουν τους Παλαιστίνιους δια της ευθείας οδού. Τώρα δραστηριοποιούνται και στο χώρο του ροκ.
Όλη αυτή η πολιτική χροιά του πράγματος αναπόφευκτα αναθυμιάζει υπόγεια 80ίλα. Όχι σαν ηλεκτρισμένη Michelle Shocked, αλλά σαν Kristin Hersh που δεν γκρινιάζει για σπασμένους έρωτες, ακούγεται η Louisa. Και από δίπλα η μπάντα της είναι ιδανικά συντηρητική, επίμονα έγχορδη και με μία και μοναδική βιόλα, που δεν βελβετίζει αλλά ομοίως μονοτονικά χρωματίζει την ατονία του παραδοσιακού ροκ ήχου.
Και αν όλα αυτά ακούγονται και είναι επαρκώς τετριμμένα, μάλλον θα έπρεπε να το έχετε ήδη καταλάβει ότι οι Shondes γράφουν καλά τραγούδια. Περίεργα, νευρικά, με εντάσεις, ευαίσθητες απολήξεις και σύνθετες μελωδίες. Καλύτερα από οτιδήποτε έγραψαν οι Sleater Kinney, με τους οποίους συγκρίνονται ακατάπαυστα. Έχουν διπλά φωνητικά και για κάθε ιστορία που διηγούνται καταθέτουν και ένα συμπέρασμα- σύνθημα.
Σαν ένα μείγμα Pogues με Joy Division το Will You Still Love Me Tomorrow αποκαλύπτει καλύτερα από κάθε άλλο τραγούδι, ότι πρόκειται για μία κατ' ουσία σκοτεινή μπάντα, που όμως αντί να κατατονεί εκρήγνυται και αντί να παραιτείται διαμαρτύρεται. Όπως δηλαδή έκαναν πάντοτε οι αυθεντικά σκοτεινές μπάντες. Από τους Mob μέχρι τους Savage Republic.
Στο σύνολό του, το Red Sea είναι ένας αμερικάνικος δίσκος με ευρωπαϊκό πνεύμα, μακριά από ροκ θρησκοληψίες του τύπου Hold Steady, αλλά και χωρίς διάθεση για ισχυρές καινοτομίες. Ασφυκτιά, αλλά και αποκτά εντυπωσιακές διαστάσεις στην κλασική μουσική παιδεία των δημιουργών του. Είναι rough, tough αλλά όχι riot enough για να παρασύρει τα μεγάλα ακροατήρια.
Υπό προϋποθέσεις, είναι δίσκος που απευθύνεται στο ιδιαίτερο ένστικτο του ελληνικού κοινού, αλλά δεδομένου ότι δεν του έχω και πολύ εμπιστοσύνη τελευταία (του ενστίκτου) δεν θα στοιχημάτιζα ότι θα γίνουν οι νέοι Violent Femmes. Άσε τώρα... που ησυχάσαμε από τους παλιούς.
