Why Choose
Και τώρα τι έχετε να πείτε όλοι εσείς; Του Γιώργου Λεβέντη
Και τώρα τι έχουν να πουν όλοι αυτοί που διαμαρτύρονται πως δεν υπάρχουν καινούρια πράγματα να ακούσουμε; Ορίστε κύριοι, post-punk. Ακόμη καλύτερα, post-punk με το βλέμμα στραμμένο στην ιδεολογική αφετηρία του punk. Και ακόμη καλύτερα, post-punk με αρχετυπικό βρετανικό στιλ και προβληματισμένο στίχο. Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς που να μου το θυμηθείτε κάποτε ο Simon Reynolds θα τους κάνει βιβλίο.
Γιατί ασχολούμαστε, λοιπόν, με τους Shopping; Όχι ασφαλώς για να κλέψουμε εκκλησία ψάχνοντας βάθος στους αντικαταναλωτικούς τους προβληματισμούς. Ούτε για να συγκλονίσουμε το μουσικό σύμπαν ανακαλύπτοντας Delta 5, Au Pairs, ESG και λοιπές πρωτοφανείς επιρροές. Τότε; Τότε απλά θα τους πούμε ένα μπράβο που από το ντεμπούτο τους έχουν σφίξει τον ήχο τους και έγιναν πιο ενδιαφέροντες. Και θα επισημάνουμε πως σε μια εποχή που από τη στιγμή που ηχογραφείς μια βρύση να τρέχει μέχρι τη στιγμή που γίνεσαι εξώφυλλο ως bedroom genius δε μεσολαβεί ούτε μια μέρα, αυτοί καταφέρνουν να θυμίζουν όσο γίνεται σήμερα κάτι από πραγματικό underground.
Τα "Say It Once", "Straight Lines", "Why Wait" είναι αξιόλογες στιγμές. Η ενέργεια είναι κατανεμημένη σωστά, τα όργανα παίζουν και μαζί και το ένα κόντρα στο άλλο, τα φωνητικά ενδιαφέροντα και οι κιθάρες της Rachel Aggs έχουν την αμεσότητα που πρέπει. Και όποτε το μπάσο πάει να πάρει πολύ αέρα όπως στο "12345" καταφέρνει να μην καταστρέψει τα πάντα. Αν και η διάθεση συχνά γίνεται πιο μουντή και θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηρίσουμε το δίσκο καθαρά χορευτικό, είναι εμφανές πως γενικά οι Shopping επιλέγουν να κινηθούν στην πιο χαριτωμένη πλευρά του ποστπανκισμού και όχι τόσο στην πιο σκοτεινή ή απαιτητική. Επομένως, καλύτερα (και αφού τα τραγούδια είναι ούτως ή άλλως μικρής διάρκειας) ο δίσκος να κριθεί ως σύνολο και να εστιάσουμε στο γενικότερο vibe του. Καμιά φορά βέβαια με τον τρόπο αυτό παρασυρόμαστε και τη χαρίζουμε στα γκρουπ για διάφορα λαθάκια τους, αλλά δεν πειράζει, ας κρατήσουμε λίγο ακαδημαϊσμό για τις Savages αυτή τη φορά.
Αν το δούμε από μια άλλη οπτική υπάρχει ο πειρασμός να καταλήξουμε πως έχουν χάσει κάτι από την ορμή του Consumer Complaints, αλλά δεν το θεωρώ σοβαρή κριτική. Αφενός σιγά το death metal του ντεμπούτου, αφετέρου κάπως έτσι όπως εδώ πρέπει να παίζουν γκρουπ όπως αυτό. Εξάλλου τα παιδιά είναι έξυπνα, ξέρουν τα όριά τους και δεν το παρακάνουν. Αντί να γεμίσουν τον τόπο με προβλέψιμα icy πλήκτρα και τα τοιαύτα, εμφανίζουν τα σύνθια πολύ μετρημένα και διακριτικά και αυτό είναι μάλλον και το περισσότερο που θα μπορέσουν να ''διαβάσουν'' ποτέ στη μουσική , οπότε ας τους αφήσουμε να το χαρούν. Όσο για τους στίχους, τίποτε που δεν ξανακούσαμε και κανείς προβληματισμός πέρα από όσα θα δούμε σε μετεφηβικά μπλογκ, οπότε θα παραπέμψω σε αυτό που έλεγε συχνά ο David Byrne στο κοινό. ''Ιf you dance, you might understand the words better''.
Μόνο πρόβλημα στην όλη ιστορία είναι το μέλλον, για το οποίο δεν ξέρω πόσο αισιόδοξοι μπορούμε να είμαστε. Αν είναι να παίζεις αυτό που παίζουν οι Shopping, καλό είναι να το κάνεις αριστουργηματικά (που δεν το κάνουν) ή να δείχνεις έτοιμος να το παρατήσεις εγκαίρως για μια καλύτερη ιδέα. Ακόμη δηλαδή και στα καλύτερα του δίσκου, η σχέση μπάντας - ακροατή παραπέμπει λίγο στις ερωτικές σχέσεις στην τελευταία τάξη του Λυκείου. Αρκετή διάθεση για να περάσεις καλά, αλλά είσαι και αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις πως του χρόνου μάλλον θα είμαστε όλοι αλλού.
Μακάρι να μας διαψεύσουν, γιατί είναι συμπαθέστατοι και θέλω να τους δω και λάιβ. Εμείς ούτως ή άλλως χαμένοι δε θα πάμε, θα βρούμε κάτι να χορέψουμε. Σε λίγους μήνες κυκλοφορεί το ''Turning Japanese''.
