Crying cities
Κανενός πράγματος η εξελικτική πορεία δεν ήταν ποτέ στρωμένη κι απλή. Στα μουσικά δε, άμα κι ο στοχασμός σου διαρκέσει πάνω από ολόκληρο λεπτό, είναι να παθαίνεις με τη μία ίλιγγο. Προϊδεάζω κάπως για το πόσο απρόβλεπτη ήταν η εξέλιξη που βιώνουμε εδώ κι επτά βδομάδες με τον Side Liner, από τότε δηλαδή που το τέταρτό του άλμπουμ που 'χουμε σήμερα στα εισερχόμενα, "Crying Cities" το τιτλοφορεί συμβολικά, βγήκε και χειροπιαστό.
"A music story for the future of big cities and their citizens dreams."
Υπότιτλος του κόνσεπτ. Χρειαζόμασταν εδώ και μία δεκαετία να τον ξεστομίσει κάποιος απ' τη διπλανή πόρτα, να διευκρινιστεί. Κοινώς, πώς η κάθε Δευτέρα σκοτώνει και μία Κυριακή, ανώνυμα, αθόρυβα, πίσω από τεχνικολόρ τζαμαρίες στο δέκατο όροφο. Ο Parallel Worlds με το προπέρσινο "Obsessive Surrealism" είχε φτάσει στο χιλιοστό...
Ο Νίκος Μιάμης δεν είναι πρωτοεμφανιζόμενος, γράφει κι εκδίδει μουσική γεμάτα απ' το 1998. Στο πρώτο μισό των zeros υπέγραφε ως Mendark, από το 2003 τρέχει τη Unicorn Music, sub-label της οποίας είναι η Cosmicleaf, κι απ' το 2004 έδωσε ηλεκτρονική ζωή στο moniker Side Liner με ένα δίσκο για κάθε έτος από τότε, ανελλιπώς. Κι όλα αυτά στην Αθήνα που επιμένουμε να την αφήνουμε να περνάει απ' το πλάι μας...
Το "Crying Cities" είναι το καταστάλαγμα όλης αυτής της πολύχρονης ενασχόλησης του δημιουργού του με την αστική τυπολογία. Άλμπουμ εξαιρετικό ως παραγωγή ήχου (δεν απέχει και πολύ από το να 'ναι μοντέλο), αναφέρεται σε θέματα γνωστά, που ομοίως με γνώριμο τρόπο διατυπώνονται, ακολουθώντας σκοτεινά moods, αντηχήσεις, ambient ατμόσφαιρες, γεμίσματα, δυνατά μπάσα, breaks. Τυπικά μόνον μπορεί να ξεχωρίσει κανείς κάποιο τρακ περισσότερο απ' τα υπόλοιπα, κι όταν το κάνει η ροπή μόνη της θα τον στείλει ν' ασπαστεί το φευγάτο "Deep End", με την ηχητική γλώσσα που θυμίζει κείνες τις ασκήσεις για το εσώτερο του Harald Bernhard πριν τόσα χρόνια στους Victory Of The Better Man (αλλά σε άλλο ύφος), η οποία κι υποδείχνει πώς να μεταχειριστούμε διαφορετικά μία σαμπλαρισμένη φωνή. Ή, σε κοντύτερη απόσταση, όπως άνοιγαν οι Goldfish το "Caught In The Loop" τους. Κι ασφαλώς δεν αλλάζεις παράγραφο αν δεν κάνεις αναφορά και στην έπαρση του "2222". Τώρα συνεχίζουμε.
Η τεράστια επιτυχία του Μιάμη στο παρόν είναι ότι κατάφερε να πει έτσι τις ιστορίες του ώστε το να διαχωριστεί το αποτέλεσμα απ' την πρόθεση είναι αδύνατον. Πιστοποιεί κάθε φορά μία ατομική ανάγνωση, θα την έλεγα ανεξάρτητη, η οποία βεβαίως κι έρχεται ενδυναμωμένη από μία προϊστορία που τον εμφανίζει πλέον απολύτως δικαιωμένο. Στο "Crying Cities" ιδιαίτερη μνεία απαιτείται να γίνει και για τις συνεργασίες του με Red Eye Express και Secret Sound Labs, αλλά και το πόσο αφομοιωμένα στην κεντρική ιδέα του cd είναι συνολικά τα ριμίξ που περιέχονται σ' αυτό.
Κι επειδή εδώ δεν είμαστε για να κρατάμε την πολιτική των ίσων αποστάσεων, αλλά για να ξεκαθαρίζουμε και να ονοματίζουμε το τι συμβαίνει, όσο είναι δυνατό, να πούμε πως η εγχώρια παραγωγή το 2009 μπήκε με μία σχεδόν κατηγορηματική προστακτική, δίνοντας ήδη εξαιρετικούς δίσκους. Διατρέχοντας τον όποιο κίνδυνο να επαναληφθώ σύντομα, το "Crying Cities" ανήκει με τη βούλα σ' αυτούς.
