Dark outside
Στο σπίτι των μεγάλων τραγουδο-συνθετών (άλλοτε θα έφτανε να πεις απλά στο δωμάτιο), η μούσα έμπνευση μπαίνει μέσα χωρίς να κτυπήσει το κουδούνι. Και δεν είναι αυτό ένα βολικό κλισέ της στιγμής για να πω δύο λόγια για τον Άκη Μπογιατζή. Εξάλλου, είναι από κείνους τους λίγους που δεν χρειάζονται κανένα κλισέ, βολικό ή μη, έχοντας τη συνεπή πορεία του και τους δίσκους του που ξεκινούν από το 1983 στην ούγια. Σαν να ήτανε χθες με θυμάμαι να κεντράρω το "Cadillac Dreams" 7'' των Captain Νέφος στο πικάπ. Κάπως έτσι γράφεται η μουσική Ιστορία, κι ο πιο αδύναμος κρίκος της ως γνωστόν είναι ο παρόντας χρόνος, ακριβώς επειδή ακόμη είναι εν δυνάμει ιστορία και όχι απόλυτα Ιστορία. Sorry αν σας μπέρδεψα...
"Μια ολόκληρη μέρα ζωής είναι σαν μια ολόκληρη μέρα τηλεόρασης" έγραψε κάποτε ο Andy Warhol. Με είχε στοιχειώσει η υπερβατική αντίφαση, ο αυτοσαρκασμός, η αποτροπή κι η ειρωνεία αυτής της πρότασης. Ψάχνοντας τους παραλληλισμούς, που χρειαζόμουν να βρω για να αναδείξω το ανάγλυφο των εικόνων και του βίντεο φλασαρίσματος, πρωτότυπων ή μη, μουσικών ή μη, συχνά κατέληγα σε avant συνδυαστικές μίξεις της electronica με στοιχεία από την pop μέχρι το punk rock. Στα καθ' ημάς, συχνά έφτανα στο "Random Walk" των Sigmatropic. Γιατί; Επακριβώς το αγνοώ, η απάντηση λες και δεν είναι ευθεία. Σε κάνει να φτάσεις στο "Dark Outside" όμως, το εν προκειμένω παρόν που λέγαμε...
Οι Sigmatropic την κλείνουν τη δεκαετία τους φέτος και σκέψου πως σε επιμονή του διαβρωτή χρόνου το "Random Walk" παραμένει ένα γιγάντιο παζλ που καλείσαι να το λύσεις κόβοντας κλειδιά και συνδυασμούς. Το φετινό καινούργιο τους, ωστόσο, είναι ένα μπερδεμένο άλμπουμ. Όσο και να ψαχούλεψα στο λεξιλόγιο που ως γνώση της ελληνικής διαθέτω, άλλη πιο κατάλληλη λέξη για να το χαρακτηρίσω δε βρήκα. Και την επικαλούμαι ως την πιο δεικτική, όχι ως την πιο ορθή.
Οι Howe Gelb, Carla Torgerson, James Sclavunos, οι τρεις απ' τους επώνυμους καλεσμένους εδώ (τέταρτος είναι ο Robert Fisher των Willard Grant Conspiracy και πέμπτος ο μίκτης Ian Caple), υπήρχαν αν θυμάστε και μάλιστα οι ίδιοι (ανάμεσα σε ακόμη περισσότερους), στο "Sixteen Haiku & Other Stories" του 2003. Τότε είχαν όντως ταιριάξει αρμονικά με το όλο concept οδηγώντας το στο επίπεδο του επιτυχούς, όχι του δυσθεώρητου, αλλά σίγουρα του φτασμένου. Στο "Dark Outside", όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά στη φόρμουλα: λείπει το concept καθαυτό. Κι αυτό σημαίνει ότι εδώ μιλάμε για καθαρό σετ τραγουδιών και για το πόσο το καθένα από αυτά έχει μονάχο του αξία. Κι εκεί είναι το μπέρδεμα, αφού αυτή παίζει από τρακ σε τρακ.
Tα "End Of A Patineurre", "Crack In The Back" είναι εξαιρετικά. Το "Red Across The Sand", το καλύτερο τραγούδι που έχει ερμηνεύσει η Carla Torgerson από τον καιρό των The Walkabouts του "Devil's Road". Τα "A Song In My Wallet" (με ερμηνευτή τον Fisher αυτό), "Maggie And Milly And Molly And May" (σε στίχους E.E.Cummings) και "I Will Never Forget You" είναι μερικά ακόμη κομμάτια με σαφέστατο περίγραμμα. Όλα μαζί θα έκαναν ένα χρυσό ep. Αυτή είναι η μία πλευρά...
Η άλλη είναι η ατυχής. Που ξεκινάει με την κρυφή στενή σχέση που έχει ο James Sclavunos με τον κόσμο της ρουτίνας. Το "Ours At Least" στην εκτέλεση του single με την Άννα Καρακάλου στη φωνή είναι ανώτερο από ό,τι εδώ, που μοιάζει πιο πολύ με The Vanity Set επί τω μετρίω, δηλαδή ο Sclavunos το πάει εκεί. Η επαναδιατύπωση του "Ordinary Life" ως "New Life" μπορεί και να περίσσευε μπορεί και όχι. Το "Monologue" είναι μέτριο, όσο και το ενοχικά Cave-ικό "The Blue Side Of The Sun" με τις τρίστιχες στροφές και την επανάληψη του κάθε τελευταίου στίχου απ' τις δεύτερες φωνές που ο Αυστραλός έχει ξεριζώσει απ' τα γκόσπελ και που θα ταίριαζε σε άλλο γκρουπ και όχι στους Sigmatropic.
Ξέρετε, όταν ακούτε ένα δίσκο και σας πάει μια βόλτα μεταξύ κρύου και ζέστης, απ' την οποία βγαίνετε στο τέλος ιδρωμένοι, τον λέμε ανομοιογενή και το εννοούμε αρνητικά. Όταν πάλι οι ολότελα διαφορετικές ιδέες από τραγούδι σε τραγούδι λειτουργούν, τον λέμε πολυμορφικό και το εννοούμε θετικά. Η περίπτωση του "Dark Outside" πέφτει κάπου στο ενδιάμεσο. Είναι αναλογικά το πιο αδύναμο και άνισο άλμπουμ των Sigmatropic μέχρι σήμερα, που ωστόσο οι καλές του στιγμές υπερτερούν των άλλων, δεν επηρεάζει ούτε κατ' ελάχιστον το τι έχουμε στο μυαλό μας για το γκρουπ και στα λάιβ ούτε που θα καταλαβαίνει κανείς τη διαφορά.
