Δεκαέξη χαϊκού και άλλες ιστορίες

Πόσοι αγγλόφωνοι δίσκοι έχουν κυκλοφορήσει από ελληνόφωνους όλα αυτά τα χρόνια; Εκατό; Διακόσιοι; Το "Liquid situation" των Libido Blume είναι ένα απ' αυτά που κρεμάω ψηλά ψηλά στον αόρατο πίνακα αξιολόγησης που, όπως όλοι, διατηρώ. Κι αφού ξέρασα αυτό που μου έκαιγε τα σπλάχνα, περνάω στις συ-στάσεις.

SIGMATROPIC: Ο τελευταίος μετά τους Cpt Νέφος και Libido Blume μεγάλος σταθμός στην εικοσα-και-βαλε-χρονη καριέρα του Άκη Μπογιατζή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: Επιδραστικός Σμυρναίος ποιητής, κατευθείαν απ'το ελληνικό all-time top 5, νομπελίστας, διπλωμάτης, νεκρός από το 1971. Το 2000, χρονιά που ο Μπογιατζής ετοίμασε αυτή τη δουλειά, ανακυρήχθηκε χρονιά Σεφέρη με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη γέννησή του.

ΧΑΙΚΟΥ: "Είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα... μικρά ποιήματα από 17 συλλαβές σε ένα ενιαίο στίχο... Ηχούν σαν μια φωτογραφία που διαιωνίζει τη στιγμή..." Παραθέτω δυο-τρία (για την ακρίβεια πέντε) παραδείγματα: «Είτε βραδιάζει, είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί» (το αγαπημένο του Βούγια), «Στάξε στη λίμνη μόνο μια στάλα κρασί και σβήνει ο ήλιος», «Τώρα σηκώνω μια νεκρή πεταλούδα χωρίς φτιασίδι», «Άδειες καρέκλες τ'αγάλματα γύρισαν στ'άλλο μουσείο», «Που να μαζεύεις τα χίλια κομματάκια του κάθε ανθρώπου».

"Ωχ! Θα 'πάρουμε τη ζωή μας λάθος' για άλλη μια φορά;" "Tο γυρίζει στο έντεχνο κι ο Μπογιατζής;" "Στα χνάρια του Πορτοκάλογλου κι αυτός;" "Μήπως χρησιμοποιήσει την κα Γαλάνη ή την κα Τσανακλίδου σαν δεκανίκια για τη νέα του καριέρα;" "Στα σίγουρα κλασικά κατέφυγε κι αυτός, αντί να μας γνωρίσει καμιά καινούργια πένα;"

Τα παραπάνω γεννήθηκαν πριν την ακρόαση. Τα επόμενα μετά από αρκετές.

Τα 16 σουρεαλιστικά χαϊκού που ο ποιητής άρχισε να γράφει το 1929, δυο χρόνια πριν κυκλοφορήσει το πρώτο βιβλίο, είναι το κύριο πιάτο εδώ, τα κύρια σφηνάκια να πω καλύτερα, που τραγουδιούνται - απαγγέλονται από τον ίδιο, τη Χαρά Δημοπούλου, τη Σοφία Βασάλου και την Ανδρομάχη Μπογιατζή μέσα σε μεγάλες οργανικές αναπτύξεις ή αλλεπάληλες επαναλήψεις. Το μεγάλες είναι βέβαια σχετικό αφού τα περισσότερα κομμάτια είναι μικρής διάρκειας (εννιά κομμάτια κάτω των δύο λεπτών κι άλλα τόσα κάτω των τριών) και αυτή η αίσθηση του βιαστικού, αποσπασματικού, του φευγαλέου μου μοιάζει μειονέκτημα. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποια χορταστικά με νορμάλ διάρκεια για επιδόρπια... Μια δεύτερη ένστασή μου είναι πως γλώσσα του στυλ "Στη Νεκρή θάλασσα οχτρούς και φίλους παιδιά, γυναίκα και συγγενείς, άει να τους βρεις" μπορεί να είναι... ταμάμ για δημοτικό ή ρεμπέτικο, αλλά για electronica...

Η μουσική είναι λεπτεπίλεπτη, ευαίσθητη, δαντελένια. Υπογραφή Μπογιατζή δηλαδή. Λούπες, κιθάρες, μπάσα, σύνθια, σκρατς και γέλια, όλα με μαστοριά δομημένα, από έναν πεπειραμένο μουσικό που μελετάει πολύ τις εξόδους του. Που γνωρίζει πως το αποτέλεσμα του εγχειρήματος, παρά τη σοβαρότητα που απαιτεί το όνομα με το οποίο καταπιάστηκε, μπορεί να είναι διασκεδαστικό, παιχνιδιάρικο, απολαυστικό, ακόμα και να χορεύεται (οι Chumbawamba κάτι θα έχουν να προσθέσουν εδώ). Και ευτυχώς όχι, ο Μπογιατζής δεν το γύρισε στο έντεχνο.