Into The Storm

Με τους Γιαπωνέζους πάντα κάτι συμβαίνει, τελικά. Ακόμα κι αν έρθουν δηλαδή να σου παίξουν τις πλέον δεδομένες αγγλοσαξονικές φόρμες, κάπως δημιουργείται η αίσθηση ότι αυτό που ακούς δεν έρχεται από την Αμερική, τη Βρετανία, την Αυστραλία ή τον Καναδά. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που για το πρώτο τους στούντιο άλμπουμ σε 10 χρόνια πορείας οι Significant Point βρήκαν δισκογραφική στέγη στη Γερμανία –μια χώρα που έχει επίσης αφήσει διακριτό αποτύπωμα στα μουσικά πράγματα.

Στην περίπτωση του Into The Storm, βέβαια, αν εξαιρεθεί το ομώνυμο τραγούδι (το μόνο που έχει στίχους στα ιαπωνικά), δεν είσαι σίγουρος τι προκαλεί αυτή την αλλότρια, μαζί και ιντριγκαδόρικη αίσθηση. Είναι άραγε το κραυγαλέο εξώφυλλο που σκάρωσε ο Mario Estuardo López Morales, το οποίο φέρνει σε πόστερ μιλιταριστικής περιπέτειας με καϊτζού; Είναι το καρτουνίστικα 1980s του ήχου; Είναι το πώς προφέρονται τα αγγλικά; Ή μήπως είναι οι τρόποι του τραγουδιστή, ο οποίος συγκλίνει μεν με γνώριμα για τον μεταλλικό χώρο υψηλοσυχνοτικά πρότυπα, απηχώντας όμως και γηγενείς kobushi ή enka αναφορές; 

Ό,τι κι αν συμβαίνει, κοντράρει ή τέλος πάντων αμβλύνει τη διάθεσή σου να διαμαρτυρηθείς για τα καντάρια αναβίωσης που τρως στο κεφάλι. Γιατί, κατά τα λοιπά, το Into The Storm αποτελεί χαρακτηριστικό, χαρακτηριστικότατο δείγμα δίσκου για τον οποίον λέμε ότι «αν είχε βγει τότε», θα είχε γενεί έως και κλάσικ. Οι μουσικοκριτικοί το γράφουν βέβαια για καλό. Αλλά εγώ  φέρνω πάντα κατά νου εκείνο το επεισόδιο με τους Σπαρτιάτες και τον Φίλιππο της Μακεδονίας, στο οποίο –αφού τους απείλησε ότι, αν τους νικήσει, θα καταλήξουν σκλάβοι– του απάντησαν απλώς: «αν».

Εν έτει 2021, δηλαδή, όσο κι αν λατρεύονται οι αναβιώσεις στον διεθνή Τύπο, είναι έως και εξοργιστικό να παίζεις τόσο Iron Maiden και Judas Priest κιθάρες, να τσιρίζεις σαν τραγουδιστής ανδρωμένος δίπλα στον Yngwie Malmsteen, να φτιάχνεις ακόμα και την παραγωγή σου έτσι ώστε να ηχείς σαν νιόβγαλτο σπιντομέταλλο των μέσων της δεκαετίας του 1980. Από την άλλη, οι συνιδρυτές Gou Takeuchi (κιθάρα) & Kazuki Kuwagaki (κιθάρα), μαζί με τον Kazuhiro Watanabe (μπάσο), τον Itormentor (ντραμς) και τον φίλο τους George Itoh –τραγουδιστής των Risingfall και Military Shadow, ο οποίος κάλυψε εκτάκτως το κενό στη θέση του frontman– τα κάνουν όλα τούτα τόσο με την προαναφερόμενη γιαπωνέζικη εσάνς, όσο και με μια θηριώδη (γ)κάβλα.

Είναι μια παλάντζα στην οποία η μπάντα στέκεται με ιδρωμένη αυτοπεποίθηση. Σε αντίθεση με σένα, που μένεις ξενέρωτα αναποφάσιστος. Να βγάλεις ξινές κίτρινες κάρτες στην έκρηξή τους, λόγω της σωρείας κλισέ που εξαπολύονται εναντίον σου; Ή να αφεθείς να σε πάρουν και να σε σηκώσουν τα γκάζια και ο επικοδραματικός ηλεκτρισμός όλων αυτών των "Riders Under The Sun", "Attack", "You've Got The Power", "Into The Storm" και "Danger Zone"; Στα οποία το τιμημένο new wave of british heavy metal ανακατώνεται ενθουσιωδώς με τις κατσαπλιάδικες μελωδίες του γερμανικού power και με μια αισθητική που εδώ κι εκεί φέρνει τόσο στο χαρντ ροκ των UFO, όσο και στο US underground των 1980s, σε μπάντες λ.χ. σαν τους Savage Grace ή τους Metal Church.

Η υποψία πάντως για τις φωτιές που θα ανάβουν οι Significant Point αν πιάνουν και επί σκηνής τέτοιες επιδόσεις, είναι αρκετή για να παρακαμφθούν τα αξιολογικά διλήμματα που προκαλούν οι αναβιώσεις, ώστε να αιτηθούμε στα εγχώρια μέταλ φεστιβάλ να τους φέρουν σύντομα και στην Ελλάδα. Αλλά με τον όρο να τραγουδήσει ο George Itoh, έτσι;