Chemistry is what we are

Ακόμη και όταν μας έχει γίνει εμμονή και μας καρφώνει η υποψία ότι είναι αλήθεια, καλύτερα να μην λέμε ότι όλα τα δυνατά περιθώρια ενός πράγματος έχουν εξαντληθεί, ότι ξέρουμε μέχρι που τελειώνει, ότι δεν υπάρχει ούτε ανάγκη, αλλά ούτε και χώρος για περαιτέρω εξερεύνηση. Διότι θα έρθει μια στιγμή που κάτι όπως η μουσική των Simian (στο ντεμπούτο album τους μετά από μερικά EP's) θα μας κάνει να καταπιούμε γλώσσα και λόγια μαζί. Και κοίτα να δεις ειρωνεία που όλες οι παρόμοιες περιπτώσεις μας έρχονται μαζεμένες από την κρυφή πλευρά, την παρανοϊκή, την παραισθησιογόνο, αυτήν που χαρακτηρίζουν μερικοί ειδεχθή και επικίνδυνη, αλλά που μέσα από αυτό ακριβώς το, προς αποφυγή, περιβάλλον διανοητικής αστάθειας (ή αμφισβήτησης του σώφρονος τέλος πάντων) παράγονται αλλοπρόσαλλες σίγουρα, αλλά ιδιοφυείς εντάσεις. Όπως η ψυχεδελική pop μανία του 'Chemistry Is What We Are (lp)' CD album, όπου οι κανόνες είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ, θυσία στις νέες προτάσεις.

Οι Simian θα μπορούσαν να είναι τρελοί σε άσυλο, με πορτρέτα του Syd Barrett στον τοίχο και τα τραγούδια του στην διαπασών, παρέα με κατασταλτικά ψυχοφάρμακα και μολυσμένο αέρα. Και το πιστοποιεί το όνομά τους, ο τίτλος του πρώτου τους album, η αρρωστημένη αισθητική (παράδοξα τέρατα από τα περίφημα animal collages του γερμανού αρτίστα Thomas Grunfeld), οι στίχοι τους και φυσικά η οργιώδης, ασεβής, και αναπάντεχη μουσική τους, γεμάτη απρόοπτα και παντός είδους ασύμμετρες ηχητικές εκπλήξεις. Μουσική σύγχρονη, ίσως εξ ορισμού μεταμοντέρνα, χωρίς πιθανώς να το ξέρουν και οι ίδιοι.

Στην αρχή κόλλησε στα αυτιά μου η βδέλλα του 'One Dimension' και ψελλίζοντας θυμάμαι να λέω ξανά και ξανά ότι τέτοια τραγούδια θέλω στην ζωή μου και ότι λατρεύω να με ρουφούν πάνω τους και να με σέρνουν όσο μακριά και όποτε αυτά θέλουν. Και διαπίστωσα μεμιάς πόσο μεταδοτική είναι η ίωση των Simian, πριν έρθει το 'Round And Round', το 'Drop And Roll' και πριν σταδιακά ολόκληρο το album με πιάσει στα δίκτυά του και γίνω αγαπητικός της εσωστρέφειας και της κυκλοθυμικών εξάρσεών του. Γιατί έκτοτε γεύομαι μόνον την χωρίς όρια σκοτεινή παρόρμησή του, η οποία δεν είναι αρκετή για να βάλει την κατάσταση εντός ελέγχου με τίποτα.

Είδα το αύριο λοιπόν σε ένα κλυδωνισμένο αίνιγμα. Και είναι ίσως ο μοναδικός λαβύρινθος που, αν και δεν βλέπω λογική άκρη, αξιολογείται από μένα τόσο θετικά.