Attack decay sustain release
Οι Simian Mobile Disco έρχονται να απενοχοποιήσουν θριαμβευτικά την τελευταία μου μανία κατά τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις στις οποίες καλούμαι να εκτελέσω χρέη DJ (να είχαμε, να λέγαμε δηλαδή!): 90s dance anthems! Στα πάρτι του MiC, παρότι παρεκτρέπομαι ελαφρώς, γενικά τείνω προς έγκριτα, εναλλακτικά και λοιπά βαρετά ακούσματα. Πριν από 7-8 χρόνια στο ένδοξο τότε X-Club σε ανύποπτο χρόνο είχαμε στήσει 80s πάρτι με υλικό "ξεδιάντροπο" και απαγορευμένο και είχαμε εξαναγκάσει σε έξαλλο χορό μαζί μας από τραβέλια μέχρι τους... Rotting Christ. Τα 80s και το ξεσάλωμά τους τα σιχαθήκαμε επαρκώς την τελευταία πενταετία, οπότε στην αναζήτηση ιδανικού trash νοσταλγικού υλικού περνάμε αυτόματα στη δεκαετία του 90: με Chimo Bayo, 2 Unlimited, Rozalla..., Hadaway, Capella, C & C Music Factory και (κανείς) δεν συμμαζεύεται.
Δεν υπήρχε περίπτωση να ήσουν πιστός οπαδός των Therapy? και να παραδεχτείς ότι γουστάρεις έστω και τα ριμίξ του Rollo στο Rhythm Is A Dancer. Τώρα φεύγεις υπερήφανος από το δισκάδικο με τα εξώφυλλα των Interpol και Simian Mobile Disco να χαϊδεύονται απροκάλυπτα μεταξύ τους (ή έστω τα κατεβάζεις παράλληλα στο e-mule).
Για να το πάρουμε αλλιώς και να θυμηθούμε ποιο ήταν το τελευταίο αισθητικά έγκριτο, κοινωνικοηθικά όμως, ξενέρωτο alternative pop σχήμα του οποίου τουλάχιστον ένα μέλος πήρε τη ζωή του λάθος και άλλαξε ζωή: Housemartins (όλα ωραία και καλά με μερικά χασμουρητά όμως ενίοτε...) ' Beats International (η απαραίτητη γέφυρα της ηλεκτροχορευτικής αθωότητας) ' Fatboy Slim (η από κάθε άποψη αποθέωση). Κάπως έτσι, οι δύο James (Ford & Shaw) των psycho-poppers ψυχεδελιστών Simian ψυλλιάστηκαν έγκαιρα ότι ο σαματάς που έγινε με το remix των Justice στο We Are Your Friends δύσκολα θα ξαναματαγίνει με τις κιθαριές και τις "στρωμένα" ακατάσταστες συνθέσεις, παράλλαξαν το όνομά τους και το ρίξανε και τούτοι στις κονσόλες, τα χάπια και τα ολονύχτια ξεφαντώματα. Τους έκατσε και το new rave νταβαντούρι, με επιμέλεια σε σχετικές συλλογές του N.M.E., remixes σε Klaxons και σία, παραγωγές σε Arctic Monkeys και από τη μια μέρα στην άλλη έγιναν όνομα αναφοράς.
Λαβέ και το ντεμπούτο τους άλμπουμ με το οποίο εγκαινιάζεται για πολλοστή φορά η έννοια της "συμπυκνωμένης dance electronica". Όπερ σημαίνει ότι δεν έχουμε δεκάλεπτες dance ραψωδίες με απείρως επαναλαμβανόμενο βασικό ριφάκι και "κόλλημα" στο ρεφρέν που κάνει τον Φοίβο και τον Καρβέλα να ακούγονται μινιμαλιστές. Δέκα τραγούδια x πέντε λεπτάκια έκαστο... σε τριάντα πέντε λεπτά (;) έχεις καθαρίσει. Όσο δηλαδή κρατούσε περίπου ένα αυτοσεβάσμιο δωδεκάϊντσο σε extended mix στα χρόνια της progressive house αυτοκρατορίας.
Once an indie kid, always an indie kid, μας λέει και το ρητό. Για τούτο και τα δέκα κομμάτια αυτού του κλεμμένα τιτλοφορημένου δίσκου (κάτι Ιάπωνες μες στο 2002 κ.λπ., αλλά τι νοιάζεσαι τώρα;) είναι φτιαγμένα με γνήσιο indie rock ήθος. Πιο συμμαζεμένο από αυτό των Klaxons και των New Young Pony Club ασφαλώς, αλλά και μίλια μακριά από τους αυστηρούς κανόνες της "καθαρής" electronica. Οι (My) Chemical Brothers μόλις κυκλοφόρησαν μια κάθε άλλο παρά romance ακατάληπτη σαχλαμάρα, οπότε ο δρόμος είναι ανοικτός για υποψία καρέκλας, ελαφρές δόσεις από electro και την πινελιά της 90s dance αισθητικής να δίνει τον τόνο της διαφοράς σε σχέση με τα όσα μας είπαν και οι άλλοι.
Είναι σα να ηχογραφούν οι Editors electro-dance εν δυνάμει αριστούργημα. Θα κλέψουν από παντού, θα αναπαράγουν κάθε κλισέ ξεχασμένο και μη, θα τους βάλει και κάποιος κομπλεξικός μουσικογραφιάς ένα 6 μπας και αφυπνίσει συνειδήσεις, αυτοί όμως θα χτυπήσουν κατευθείαν στο ν.1 του βρετανικού chart και... από εδώ θα έρθουν και οι άλλοι.
Τι να πρωτοπώ; Ότι το It's The Beat δανείζεται ραχοκοκαλιά και επαρχιακά φωνητικά από το Pump Up The Jam των Technotronic; Θα το μνημονεύουν όλοι σε λίγο. Μέχρι και το casio στραβοπάτημα υπάρχει! Να ειδοποιήσω ότι το Ι Believe είναι φευγάτη after-ιά που θα εξαναγκάσει τους υπεύθυνούς των θερινών mainstream-club να ανάψουν και πάλι πυρσούς λίγο πριν σκάσει το ξημέρωμα; Βρε μπας και μετά από αυτόν το δίσκο το Angels Club μετονομαστεί και πάλι σε Μαμούνια (αυτό είναι τοπικό αστείο της διαδρομής Θεσσαλονίκη - Καλλιθέα Χαλκιδικής).
Το Love είναι hi-nrg... πόσα χρόνια είχαμε να χαρακτηρίσουμε ένα τραγούδι με αυτό τον όρο; Από τότε που η Lisa Minelli έκανε συνεργασίες με κάτι πεμπτοκλασάτους house παραγωγούς (ντεμέκ) μπας και διαιωνίσει το μύθο της, θαρρώ! Το Tilts & Acid είναι η επόμενη electronica καρέκλα στην οποία θα εξαναγκάσουμε να καθίσει ο Φώτης ο Βαλλάτος. Φέρει Prodigy-ικό hi-hat σε πλαστική συσκευασία και ανεξήγητο ανέβασμα των b.p.m. απλά για να κάνει εντύπωση. Το Hot Dog είναι ανόητο. Τον κυκλοφορείς έναν τέτοιο δίσκο αν δεν περιέχει και μια ακατάσχετη ανοησία εντός; Ποτέ!
Ραδιοφωνική electronica μετά από αιώνες και οι Justice μένουν καταϊδρωμένοι πίσω και απορούν γιατί με δαύτους δε γεμίζουν τόσο άκοπα τα dancefloor και δε συμπεριφέρονται τόσο άκομψα οι λουόμενοι. Στον ιδρώτα του χορού!
Μην το ψάχνεις, έχω κλέψει από παντού!
Με ενθουσιασμό περισσό,
