Born Star / Saskepticism Vol 2
Που άραγε να οδηγούν οι... α-trap-οί μετά την κατάκτηση της εμπορικής κορυφής; Το ερώτημα δεν είναι ποτέ "εκ του περισσού". Του Βασίλη Παπαδόπουλου
Με αφορμή τις ανασκοπήσεις του τέλους του έτους, έχουμε κάποια χρωστούμενα από την προηγούμενη χρονιά και πρέπει να τα ξοφλήσουμε. Γράφουμε και στην ανασκόπηση, ότι η χρονιά ήταν του hip hop, της rap και της trap. Ο ΛΕΞ ήρθε από το πουθενά (για εμάς) και κατέκτησε στάδια και πλήθη, αφήνοντάς μας όλους και όλες που δεν εντρυφούμε στο είδος, έκπληκτους από τη ζωντάνια και το σφρίγος μιας σκηνής η οποία αποτελεί ίσως το πιο πρωτοποριακό σε ότι αποτελεί το ροκ στην Ελλάδα του σήμερα. Ο φετινός δίσκος του ΛΕΞ ήδη έχει εκθειαστεί από το MiC, ενώ θυμόμαστε ότι μόλις τρία σχεδόν χρόνια πριν 336 rappers υπέγραφαν κοινό κείμενο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής και εμείς ψάχνουμε να εξαντλήσουμε τον κατάλογο των εν πολλοίς άγνωστων για εμάς ονομάτων.
Από την άλλη ο φετινός καβγάς του Light με τον Snik στα Mad Awards και λίγο πιο πριν ο θάνατος από τροχαίο του Mad Clip μας έδειξε ότι υπάρχει και η άλλη σκηνή, αυτή της trap. Τι είναι η trap; Απλά μια παρεκτροπή της rap ή μήπως μια γνήσια νεανική – εφηβική μουσική που έχει κατακτήσει από το πουθενά, χωρίς τα media, χωρίς promotion, το κοινό που αποτελεί την κατεξοχήν πρωτοπορία, δηλαδή τη νεολαία; Οι εμπειρίες και η αγάπη για τη μουσική μας έκαναν όλους διστακτικούς στο να καταδικάσουμε το σεξισμό, το βερμπαλισμό, ακόμη και την ανηθικότητα που συχνά ξεπηδά μέσα από την trap.
Φράγκα, φράγκα, φράγκα, φράγκα, γκόμενες, πούστηδες, μουνιά, σιδερικά, αυτοκίνητα πιπίλες, μα κάπου στο τέλος μια μάνα που περιμένει το παιδί της που έχει ξεστρατίσει. Αυτή είναι η συνήθης θεματολογία των στίχων που ραπάρονται, μαζί με εύκολες μελωδίες βγαλμένες από beat box, drum machine ή synthesizers. Αν κάποιος θα μπορούσε να βρει κάποιο χαρακτηριστικό στο trap τραγούδι, θα έλεγε την παραφθορά των λέξεων (bumble rap μου ‘παν πως το λένε). Κανένα πρόβλημα, εδώ έχουμε ακούσει και έχουμε θαυμάσει οποιουδήποτε είδους ήχους από οτιδήποτε υπάρχει στον κόσμο, μια φωνή που βγάζει άναρθρους ενίοτε φθόγγους θα μπορούσε να μας ξενίσει;
Γράφω ήδη κρατώντας μια απόσταση από το συγκεκριμένο είδος. Είπαμε, καταρχήν παρεκτροπή κάποιος θα πρέπει να τη θεωρήσει και θα πρέπει να είναι προσεκτικός. Θαυμάζω τον Monsieur Hulot από τη Lifo που την έχει αγκαλιάσει από την αρχή και ακούει και παρακολουθεί τα πάντα. Ήδη έχει γράψει για τους δίσκους που αποτελούν το αντικείμενο της παρούσας δισκοκριτικής και τους έχει εκθειάσει.
O Sin Boy έχει και αυτός εκθειασθεί από το MiC τόσο με τον πρώτο δίσκο του ‘KaGuRas’ όσο και με το εκπληκτικό του τραγούδι ‘Angelina’. Έκτοτε, και αφού είχε ήδη από το ξεκίνημά του κατακτήσει την κορφή, με το ‘Mama?’ τον χάσαμε για λίγο. Αγάπησε μια Κοσοβάρα τραγουδίστρια, τη Rina, και παρέδωσε εκπληκτική pop μουσική. Κάτι πρέπει να έχει το κρασί του Κόσοβου και αναθρέφει pop τραγουδίστριες, στα χνάρια της παγκόσμιας πλέον Dua Lipa. Ο Sin Boy, Αλβανός κι ο ίδιος από τα Πευκάκια της Ν. Ιωνίας, ακολούθησε την αγάπη του για να κάνει καριέρα στον αλβανόφωνο κόσμο, χωρίς να αφήσει όμως την πατρίδα του. Μπλέξαμε, πατρίδα ενός Αλβανού η Ελλάδα; Χωρίς άλλο. Έτσι ο Sin Boy, επιστρέφοντας στην πατρίδα του, με την αγαπημένη του μαζί, βγάζει τον δίσκο όπου στο εξώφυλλο βάζει μια ταμπέλα στον δρόμο που αναγράφει προς ‘ΠΕΡΙΣΣΟΣ’, δείχνοντας τις μπουνιές του με το tattoo Born Star στο έξω μέρος των δακτύλων των χεριών του.
Ο δίσκος του πρωτοπόρου της trap μουσικής στην Ελλάδα είναι από μόνος του ένα σχόλιο στο μουσικό αυτό είδος. Κατανοώντας τη δημοφιλία και την κυριαρχία της trap στο νεανικό κοινό, ο Sin Boy τη λέει στους λοιπούς μουσικούς του είδους, σχολιάζει τη φιλολογία και τη θεματολογία του, τα όπλα, τη ματσίλα, το σεξισμό. Στα τρία πρώτα tracks του δίσκου (‘Zuzu’, ‘Avava’, ‘LosTre’) καταγγέλλει την ανοησία, την υπερβολή, την επιδειξιομανία και την υποκρισία που χαρακτηρίζει τους πετυχημένους του είδους. Δεν απαρνιέται όμως την δική του επιτυχία. Αντίθετα θεωρεί τον εαυτό του ως τον πρωτοπόρο του είδους, ως τον ευλογημένο, ως αυτόν που ανοίγει το δρόμο. Εξάλλου ο ίδιος κάποια στιγμή απέκτησε μεσσιανικές ιδέες, αλήθεια, ψέμα, μόνος αυτός ξέρει. Πάντως, δεν ξεχνά από πού ξεκίνησε, τους φίλους του, την οικογένειά του και τη δύσκολη ζωή ενός μετανάστη στην Αθήνα. Γράφει για τους ντελιβεράδες, για τις παρέες των νεαρών που δεν έχουν μέλλον και δείχνει να ωριμάζει.
Ο δίσκος δεν έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία. Ο ίδιος συνεχίζει να βγάζει τραγούδια εκτός δίσκου στο YouTube, έχει τη δική του δισκογραφική εταιρία, δείχνει να μην τον απασχολούν τα λεφτά, η δόξα κι η επιτυχία. Τη χόρτασε ήδη από πολύ μικρός και πλέον δίνει μεγαλύτερη προσοχή στη μουσική. Και ποιος να φανταζόταν ότι ο πρωτοπόρος της trap ενδίδει στο λυρισμό με τον τελευταίο του δίσκο. Και πράγματι, αυτό που κάνει σπουδαίο τον τελευταίο του δίσκο είναι ακριβώς αυτός ο λυρισμός που αναδίδεται από κάθε σχεδόν track. Βοηθάει η Rina, βοηθάει ότι πλέον δεν έχει το άγχος της επιβίωσης, ότι τα λεφτά τού είναι εύκολα. Μακάρι να μείνει έτσι και να προχωρήσει, γιατί ξεκινώντας από την κορφή, είναι δύσκολο μετά από 5-6 χρόνια να καταθέτει ίσως την πιο μεστή δημιουργία του με το ‘Born Star’.
Ο Saske δείχνει από την άλλη να είναι στην αρχή. Έχοντας ξεκινήσει κι αυτός πάνω – κάτω την ίδια περίοδο, με τεράστια δημοφιλία (20 εκατομμύρια views ένα από τα πρώτα τραγούδια του ‘Ξέρω Μάνα’), δείχνει ότι δίσκο με τον δίσκο εξελίσσεται προς τα πάνω. Έχει ξεκινήσει κι αυτός με φόρα, από το περιθώριο, ήθελε να τα ζήσει όλα, είναι μόλις 25 ετών, αλλά δείχνει πιο ώριμος από ποτέ. Με τον πρώτο δίσκο του ‘Saskepticism Vol 1’ εδραιώθηκε στο χώρο της rap–trap, συνεργάσθηκε κι αυτός με κορυφαίους του είδους (Rack, Hawk κλπ.), και έχει παραδώσει ίσως την καλύτερη στιχουργική της trap. Μιλάει για τη ζωή του, τις εμπειρίες του ίδιου και των φίλων του. Εξάλλου όλα τα τραγούδια της trap είναι αληθινά, ο νεορεαλισμός του σήμερα.
Ο ίδιος ο Saske τα έχει ζήσει όλα από τη Χρυσούπολη της Καβάλας, περνώντας κι απ΄ την Αμερική, απ΄ όπου και του μπήκε το μικρόβιο της rap. Γι ‘αυτό και τίμησε το περιθώριο, παίζοντας από τις φυλακές της Νιγρίτας, σε ένα από τα πιο καταπληκτικά live του Stages A/Live της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση πέρσι το Φεβρουάριο του 2022.
Ο Saske βγάζει δίσκους με 20 tracks, ένα κι ένα. Ενίοτε κάποιο single μένει έξω και στέκεται μόνο του. Έτσι κι αλλιώς, ο καθένας θα βρει το δικό του κομμάτι σε μια τεράστια συλλογή που ήδη, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει κατορθώσει να φτιάξει. Tο ‘Saskepticism Vol 2’ ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς κοιλιά, χωρίς αδύναμα μέρη. Από τα hits ‘Παντού (Padou)’ ή ‘Δοκίμασέ τον’, έως την ‘Αλήθεια’ ή το γλυκό ερωτικό ‘Fake Love’, το κοινωνικό σχόλιο του ‘On the regular’ ή το ‘Kurt Kobain’, ο δίσκος είναι ποίημα. Πραγματική ποίηση η στιχουργική του, ενώ ο λυρισμός που αναδίδεται είναι, όπως και στον Sin Boy, απρόσμενος, όσο και αληθινός, αλλά και ανεπιτήδευτος.
Και ο Sin Boy και ο Saske έχουν κατακτήσει την κορφή, διατηρώντας πηγαία την αισθητική τους. Όσο είναι mainstream, νο 1, 2, 3 στις πλατφόρμες ή στις τάσεις των social media, άλλο τόσο είναι underground, κινούμενοι στον δικό τους κόσμο, που αδιαφορεί για ταμπέλες, βραβεία, επιτυχία και λεφτά.
Κάποτε μας ξενίζουν, εισβάλλοντας στον κόσμο μας με αυθάδεια και πλήρη αδιαφορία για κατεστημένες αρχές, αξίες, ιδανικά. Δείχνουν καταρχήν να μην έχουν τίποτε από αυτά, μόνο χρήμα, δόξα και λεφτά δείχνουν να αναζητούν, μαζί με εύκολη ηδονή και προσμονή για εύκολη διασκέδαση. Όμως, το ξαναλέμε, ο λυρισμός που αναδίδουν μαρτυρά ότι οι ψυχές τους είναι γλυκές και ευαίσθητες, όσο και ανυπότακτες.
Σε ένα του τραγούδι, το ‘Blocka’, κλείνοντας, ο Saske βάζει κάποιον άλλον να πει τη μεγάλη αλήθεια, σαν άλλος Πουλικάκος, Μια χαρά είναι τα παιδιά, εμείς δεν είμαστε εντάξει.