Λέξεις Taboo: ιέρεια, gothic, ξωτικό, σκοτεινή, θεά
Για να ομολογήσω την αμαρτία μου, από τη στιγμή που άκουσα ότι η Siouxsie ετοιμάζει επιστροφή στη δισκογραφία, είχα ήδη αρχίσει να τροχίζω και να ακονίζω τα "μαχαίρια" μου για "θάψιμο". Είναι που πιστεύω ότι οι παλιές αγάπες, είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση, πρέπει να παραμένουν ...παλιές. Η αναβίωσή τους είναι συνήθως μια παρωδία (ή και "τραγωδία" καμιά φορά!).
Είναι εύλογο κατά συνέπεια το ερώτημα: Τι θέλει να αποδείξει η αξιότιμη κυρία Susan Janet Ballion εν έτει 2007, τη χρονιά δηλαδή που καβατζάρει τον μισό αιώνα ζωής, κυκλοφορώντας τον 1ο (ολογράφως, ναι, τον πρώτο!) της ατομικό δίσκο; Ότι τα "κουρέλια τραγουδάνε ακόμη"; Ότι ακόμη μπορεί να αισθάνεται και να είναι δημιουργική; Το "κίτρινο" ρεπορτάζ λέει για χωρισμούς και ανοησίες για ...λεσβιακά outing. Μια γυναίκα που θέλει να σταθεί πάλι στα πόδια της, να κάνει ένα νέο ξεκίνημα; Ποιος ξέρει; Ας φύγουμε όμως από το σαθρό έδαφος του ψυχολογισμού, άλλωστε απαντήσεις δεν υπάρχουν... Ζητούμενο όμως υπάρχει: η αξιοπρέπεια. Και η Siouxsie είναι από τις παλιές του χώρου που έχει κάνει τα λιγότερα λάθη, δεν επέμεινε μετά το ανεκδιήγητο "Rapture" του 1995, και προτίμησε στη συνέχεια να αφοσιωθεί στην οικογενειακή επιχείρηση των Creatures...
Οι πρώτες πολύ θετικές κριτικές που διάβασα διαδικτυακά δεν ξεδιάλυναν το τοπίο. Άλλωστε η Siouxsie ήταν πάντα χαϊδεμένη των κριτικών, από την εποχή ακόμη που δεν είχε βγάλει καν δίσκο με τους Banshees. Με τόσες απορίες και ζητούμενα λοιπόν, η ακρόαση του "MantaRay" είχε τουλάχιστον μεγάλο ενδιαφέρον! Και θα έκρυβε και εκπλήξεις! Θετικές ασφαλώς, διότι οι αρνητικές όπως προείπα, δεν θα ήταν εκπλήξεις! Ο δίσκος ξεκινά δυνατά και προσπαθεί να σε πιάσει από τον λαιμό με την πρώτη νότα. Οι κιθάρες είναι σε πρώτο πλάνο, εξουσιάζουν τον ήχο και το πρώτο single "Into a swan" ηχεί σαν ...T.Rex του 2007! Η δε φωνή, αυτή η Φωνή, εντελώς απρόσμενα στέκει στο ύψος της! Λέω απρόσμενα, διότι έχοντας δει εκείνο το DVD "The seven-year itch" όπου η φωνή είχε "σπάσει" εντελώς, περίμενα τα χειρότερα (εκτός εάν πρόκειται για άλλο ένα ταχυδακτυλουργικό του στούντιο).
Επίσης... Σημαντική προειδοποίηση: στο "MantaRay" μην ψάξετε να βρείτε post-punk παιάνες που να παραπέμπουν ή να αντιγράφουν το μελανόηχο ιστορικό της. Αυτά σοφά ποιώντας τα έχει αφήσει για τα σημερινά νιάτα! Στο "MantaRay" η Sioux δεν είναι ούτε Banshees ούτε Creatures και φυσικά ούτε gothic (ποτέ δεν ήταν!!). Είναι απλώς η Sioux (μόλις έχασα στο ...Taboo!) Το μόνο στοιχείο που μας έρχεται από το παρελθόν είναι το μπατμανικό ύφος του "Here comes that day", του οποίου τα κινηματογραφικά πνευστά πιάνουν το νήμα από το "Face to face". Αντιθέτως, είναι έκδηλη τόσο η πρόθεσή της όσο και το άγχος της να ακουστεί σύγχρονη (όχι με τόσο υστερικό και επιδεικτικό τρόπο όπως η Bjork όμως). Αυτό έχει βέβαια σαν συνέπεια να έχει πέσει μεγάλο βάρος στην φόρμα, στην ενορχήστρωση, η οποία προσπαθεί να καλύψει σαν "φύλλο συκής" μια συνθετική ένδεια. Υπάρχουν πολλά τέτοια τεχνικά τέλεια, πλην αδιάφορα στην ουσία τους, κομμάτια στο δίσκο. Υπάρχουν όμως και στιγμές γνήσιας ομορφιάς, όπως το "Loveless" με την ...κατασκοπευτική του μελωδία. Στο δε "If it doesn't kill you" ακούγεται σαν την Shirley Bassey την εποχή που την ξέθαψαν οι Yello, με μια έξτρα δόση μπανταλαμεντικής ατμόσφαιρας. Και επιπλέον, παρά τις κακές γλώσσες του κίτρινου ρεπορτάζ, δεν ακούγεται ούτε σαν βασανισμένη ψυχή ούτε σαν ραγισμένη καρδιά. Άλλωστε όπως τραγουδά και η ίδια "if it doesn' t kill you, it will shape you, if it doesn't break you it will make you"...
Τελικά δικαιούμαστε να κρίνουμε το παρόν με τα μέτρα και τα σταθμά του παρελθόντος; Ανθρώπινο είναι πάντως! Εδώ παλιό φίλο ανταμώνεις και η πρώτη κουβέντα είναι συνήθως σύγκριση με το παρελθόν: "μια χαρά κρατιέσαι", "πως έγινες έτσι; τι κοιλιά είναι αυτή;" (αν είναι γυναίκα τα κρατάμε μέσα μας!). Πριν από λίγο έβαλα και ξανάκουσα το "Juju", και ο βαθμός παραλίγο να περικοπεί δραστικά. Όμως κατά βάθος αυτές οι συγκρίσεις είναι άδικες... Ειδικά όταν πρόκειται για παλιές αγάπες...