The Shape Of Failures Past

Ήταν το μακρινό '77 όταν ο Καναδός Raymond Murray Shaffer προσκόμισε στη μουσική γλώσσα για πρώτη φορά τον όρο "ηχοτοπίο", ο οποίος όρος όπως καλώς γνωρίζουμε μία που ήρθε και μία που εγκαταστάθηκε μόνιμα. Ο Murray Shaffer ωστόσο πήγε και λίγο πιο πέρα την εισήγησή του τότε, μίλησε ταυτόχρονα και για "ακουστική οικολογία", τη σχέση δηλαδή του κάθε περιβάλλοντος ήχων με τα όποια όντα ζουν εντός αυτού. Εμμέσως υπαινισσόμενος τη διαδραστικότητα των μερών ως μεταβλητά δυναμική και διαρκώς ανατροφοδοτούμενη.

Αρκετές φορές στο παρελθόν μάς είχαν έρθει οι ως άνωθι σκέψεις στο μυαλό με αφορμή αντλημένη απ' τις κυκλοφορίες της Granny, αλλά κι απ' των Low Impedance, Antifrost, Somehow Ecstatic κ.ά. Η Ελλάδα ξέμεινε από ευρώ αλλά όχι κι από πειραματισμό, ανησυχίες κι ερευνητική διάθεση. Εντούτοις, έλειπε μέχρι σήμερα το κάτι που θα τις κατάφερνε να βγουν σε γραφή. Αυτό που βρίσκεται στο "The Shape Of Failures Past", τη νέα δουλειά του Γιάννη Κοτσώνη. Είναι η σύγχρονη, εργαστηριακή επαναπροσέγγιση της musique concrete.

Πολύ ευπροσάρμοστα, αλλά και συμπλέοντας με τα αναφερθέντα στην εισαγωγή, ο Sister Overdrive αφήνει άτιτλα τα δεκατρία θέματα του παρόντος άλμπουμ του. Οι επιμέρους τίτλοι σ' ένα πολυσχιδές κολάζ αποτελούμενο από θραύσματα υλικού παλιότερων ηχογραφήσεων, είτε η πηγή είναι δίσκοι βινιλίου, είτε κασέτες, είτε οτιδήποτε άλλο, είναι περιττοί. Ίσως είναι δε και περιοριστικοί, με την έννοια της υπόδειξης, της προσέγγισης του δημιουργήματος με οδηγό το οπισθόφυλλο και της ξεκαθαρισμένης, όσο δεν επιθυμείται, ακολουθίας στο άκουσμα. Σε ένα επόμενο μελλοντικό στάδιο σχετικής φύσεως μουσικά έργα θα μπορούν να παίζουν κάθε φορά ανάκατα, με τα κομμάτια τους σε αλλιώτικη απ' την προηγούμενη ακρόαση σειρά, χωρίς καμία παγίωση.

Μετά το "Annick / Philomela" του '09 με τον James Plotkin, ο Κοτσώνης δείχνει με την πορεία του πως συνεχίζει να ψάχνει (σ)τα άκρα του θέματος "μουσικό δρώμενο". Γενικότερα. Απευθύνεται και στους κατάλληλους συνεργάτες για να φέρει εις πέρας τις αποτυπώσεις του. Το μάστερινγκ του καινούργιου του δίσκου ανέλαβε ο παραγωγικότατος Μιλανέζος Giuseppe Ielasi, με κατά καιρούς συγγενικές προς στον Sister Overdrive τοποθετήσεις. Ο ίδιος έκανε ανάλογη δουλειά και στην "Katabasis" του Πάνου Αλεξιάδη (Lunar Miasma), άλλη μία πρόσφατη ελληνική κυκλοφορία που ελπίζω να μην περάσει απαρατήρητη.

Βρίσκονται στιγμιότυπα στο "The Shape Of Failures Past" όπου η μουσική αθετείται προς μια ντανταϊστική μηχανορραφία, όπου συσκευές αναπαραγωγής κι εξαρτήματα επεξεργασίας ήχων παίρνουν κι επωμίζονται τους ρόλους οργάνων. Πρόκειται για ένα βιομηχανικό νουάρ. Μια κατάργηση. Μια ασάφεια. Μια ηθελημένη στρέβλωση. Που επιθυμεί τόσο πολύ πίσω απ' αυτές τις σκηνοθεσίες να μην είναι μουσική, που στο τέλος γίνεται τέτοια και μάλιστα αρκετά αναθεωρητική. Εξάλλου, όπως περίπου έγραψε κι ο Γερμανός Theodor Adorno, ενίοτε η μουσική μπορεί (και πρέπει, σήμερα περισσότερο από παλιότερα) τουλάχιστον να μας υπενθυμίζει ότι δεν είναι όλα γύρω μας κανονικά και ρόδινα.

Απορρέει επαγωγικά πως το προκείμενο άλμπουμ δεν είναι το "καλύτερο" ή το "χειρότερο" του Sister Overdrive. Δεν θα 'ταν δυνατόν να είναι με ό,τι έχουμε πει μέχρι αυτό το σημείο και γνωρίζοντας πως τη γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε τη διαμόρφωσε ένα ιδιαίτερο σκεπτικό. Αν θέλετε να διαβάσετε την προσωπική μου εκτίμηση όμως, τελειώνοντας, ποσώς τούτο το cd δημιουργήθηκε κι εκδόθηκε για να κριθεί με τη συμβατική μας, κάποιες φορές, θεώρηση περί σωστού και λάθους. Απαιτείται επομένως κι από μας να βρούμε το πώς αλλιώς, διαφορετικά, θα το δούμε συνολικά, κι η ευκαιρία μας πρόκειται να εκπνεύσει μόλις εξαντληθούν οι εν λόγω εκατό κόπιες. Με προθεσμία δηλαδή.