School of the flower
Six Organs Of Admittance: οι πέντε αισθήσεις, συν η ψυχή έξι, κατά τη βουδιστική φιλοσοφία. Έτσι διάλεξε να βαφτίσει ο Ben Chasny αυτό του το προσωπικό project όταν το δημιουργούσε το 1998 στην California. Με καταγωγή από τη Santa Cruz, αλλά με βάση πλέον το Oakland, ο Chasny είναι γνωστός και ως κιθαρίστας - μέλος των Comets On Fire. Αν και πολυάσχολος, δεν αφήνει παρά κενό λίγων μηνών ανάμεσα στις κυκλοφορίες των Six Organs Of Admittance (προσμετρώντας και την παρούσα έχουν συνολικά πάνω από δέκα σε μόλις επτά χρόνια ζωής).
Στο 'School Of The Flower', όμως, τα πράγματα παίρνουν επιτέλους μια νευραλγική ευταξία. Και αυτό όχι τόσο από το ότι η παρούσα είναι η ντεμπούτο δουλειά του για τη Drag City, όσο από το γεγονός πως είναι η πρώτη γραμμένη σε κανονικό στούντιο. Οι Bill Skibbe και Jessica Ruffins, μάλιστα, έκαναν κατά τις ηχογραφήσεις το παίξιμο των ακουστικών κιθάρων του Chasny να ακουστεί καθαρότερο όσο δεν υπήρξε ποτέ του πριν. Επιπρόσθετα, εδώ τον βοηθάει και ο Chris Corsano των Sunburned Hand Of Man στο όργανο, στα τύμπανα και σε διάφορα κρουστά, αν και από ικανούς συνεργάτες δεν στερήθηκε.
Είναι αλήθεια ότι η ψυχεδελική drone folk των Six Organs Of Admittance είναι, και στις δύο πλευρές της, γεμάτη από στοιχεία που δεν μπορούν να θεωρηθούν rock.
Στην πρώτη συνδυάζει αρτιμελώς το ηχητικό στιλ των Stone Breath, Mourning Cloak και In Gowan Ring (αλλά και άλλων, συγγενικών τους σχημάτων που έβγαλε προς τα έξω κύρια το label της BlueSanct από την Indiana κατά την τελευταία δεκαετία), με τις πρόσφατες lo-fi μπαλάντες του Devendra Banhart. Αντιλαμβάνομαι, δε, τους Timothy Renner και Jon Michael B'eirth σαν κάποιους περισσότερο και από αδελφούς για τον Ben Chasny.
Ακούγοντας, πάντως, τα 'All You've Left', 'Words For Two' και 'Home' δεν μου το βγάζει από το μυαλό πως στο πίσω μέρος του κεφαλιού του ο Chasny θα ήθελε πάρα πολύ να είχε γράψει αυτός το 'Starsailor' αντί του Tim Buckley ή έστω κάποιο από τα albums των Kitchen Cynics των αρχών των nineties για την Roman Cabbage που έκαναν τότε έγκυρα έντυπα όπως το The Ptolemaic Terrascope να δημοσιεύουν διθυράμβους.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η διασκευή του στο 'Thicker Than A Smokey' του χαμένου κοκκινομάλλη τραγουδοποιού Gary Higgins, που περιεχόταν στο album του 'Red Hash' (το έβγαλε μόνος του το 1973) και τον οποίο διάβασα πως ο Ben Chasny τον θεωρεί από τους πιο αγαπημένους του ever. Ο Zach Cowie της Drag City κατέβασε θεούς και δαίμονες μέχρι να τον βρει και να υπογράψει συμβόλαιο για την επανέκδοση εκείνου του δίσκου, ειδικότερα όταν για καλή του τύχη είχε ακόμη τα αυθεντικά master tapes των ηχογραφήσεων.
Ο ίδιος ο Chasny, ωστόσο, δεν είναι αυτό που λέμε μεγάλος ερμηνευτής. Στην πραγματικότητα η φωνητική του χροιά και ο τρόπος που αποδίδει σπανίως προσθέτουν αυτό το ελκυστικό κατιτί που χρειάζεται σε κάθε αναλόγου ύφους τραγούδι και προπάντων στο δικό του. Και το ασύμβατο της υπόθεσης είναι πως δίνει την εντύπωση ότι ποσώς τον ενδιαφέρει να το προσπαθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτή είναι η μία πλευρά της μουσικής των Six Organs Of Admittance. Η άλλη είναι αυτή των μακροσκελών instrumentals, εκεί όπου το τελετουργικό σκηνικό αποδομεί και επαναφέρει τους μυστικιστικούς raga αντίλογους (ή μονόλογους ή διάλογους) που οι γιαπωνέζοι Ghost έκαναν σπουδή (και οι Popol Vuh, παλιότερα, κατάκτηση), ως το άμεσο μοντέλο, του οποίου το μουσικολογικό μάθημα δεν έχει ακόμη ιστορικά εξαντληθεί.
Στο παρόν cd, βεβαίως, υπάρχουν πρώτα τα δεκατρία λεπτά του ομότιτλου track και μετά τα συντομότερα 'Saint Cloud' (εξαιρετικό) και 'Procession Of Cherry Blossom Spirits' που εμπίπτουν στο θέμα, σχετικά και ειδικά. Μικρό μερίδιο, δηλαδή, σε σχέση με το παρελθόν.
Από πέρυσι, εντούτοις, η μνήμη κρατάει φρέσκια την επανέκδοση του 'The Manifestation' σε cd για μια τολμηρή και πρωτόγονη συνέχεια, το ίδιο, μπορεί και περισσότερο, ενδοσκοπική.
Εξαίρεση σε όλα τα παραπάνω αποτελεί το 'Lisboa', το instrumental που κλείνει το δίσκο. Αυτό είναι σαν να βγήκε από το 'My Father's Face' του Leo Kottke (και δεν θέλω γκριμάτσες).
Τελικά, το 'School Of The Flower' μπορεί να ακουστεί ως ενός είδους επιτομή ολόκληρου του σκεπτικού, αλλά και της συνθετικής άποψης και στάσης, του Ben Chasny, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, έχουν με αυτό την καλύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε ποτέ να τύχουν της προσοχής που τους αξίζει, μολονότι ίσως δεν αγαπηθούν τόσο πολύ όσο πιθανόν πιστεύετε ή περιμένατε. Ύστερα έχετε χρόνο να γυρίσετε προς τα πίσω.
