Shelter from the ash
Η ταπεινή μου γνώμη αναγνωρίζει το "Manifestation" του 2004 σαν το καλύτερο album της χρονιάς. Όπως επίσης θεωρεί (έστω και με μια βαρβάτη δόση υπερβολής από τους περισσότερους) πως είναι και το καλύτερο album που έχει κυκλοφορήσει μέσα στα 00's, μέχρι αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον. Ήταν καθοριστικός ο ρόλος του David Tibet των Current 93 ώστε να το αποθεώσει. Πριν και μετά από αυτό ποτέ δε μπόρεσε ο καλιφορνέζος Ben Chasny, ούτε καν να το πλησιάσει. Μετά την επανακυκλοφορία του "Manifestation" to 2004, o Chasny άλλαξε εταιρεία και πήγε στη μεγαλύτερη, την Drag City (η οποία τα τελευταία χρόνια δείχνει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους ψυχεδελοφόλκ καλλιτέχνες και γκρουπ, έχει υπογράψει και τη Joanna Newsom και τους Espers). Εκεί κυκλοφόρησε το προ διετίας "School Of The Flower" και το περσινό "The Sun Awakens". Δύο κυκλοφορίες που θα τις χαρακτήριζα και ως τις πιο μέτριες των SOOA μέχρι τώρα.
Το εναρκτήριο 'Alone with the Alone', ξεκινάει σαν ένα ανατολίτικο drone πείραμα, με την ακουστική κιθάρα του Chasny να στροβιλίζεται αδιάκοπα. Μοναδική ένσταση είναι η παραγωγή στην ηλεκτρική κιθάρα που μπαίνει εμβόλιμα. Λες και έχουν ξεχάσει τους λαμπάτους ενισχυτές εκεί στην Καλιφόρνια και τη βγάζουν με distortion και feedback, κάνοντάς την να ηχεί σαν κακέκτυπο των κάκιστων χωρίς πάθος στιγμών των Satriani και Vai. Ακολουθεί ένα από τα πιο όμορφα φολκ τραγούδια της χρονιάς το 'Strangled Road', ένα πένθιμο ντουέτο με την κοπέλα του Elisa Ambrogio των Magik Markers η οποία συμμετέχει και σε πολλά δεύτερα φωνητικά και διφωνίες σε όλο το δίσκο (μη σας ξεγελάσει η γλυκιά, καθαρή και αθώα φωνή της. Είναι από τα μεγαλύτερα τρελοκόριτσα της δυτικής ακτής). Άστοχη αλλά τουλάχιστον βελτιωμένη η παραγωγή πάλι στο τελικό ηλεκτρικό σόλο. Το 'Jade Like Wine' που ακολουθεί, ενώ ξεκινάει σαν ένα κλασικό SOOA κομμάτι, απογειώνεται με τη γέφυρα λίγο πριν τη μέση για να ακολουθήσει ένα καταπληκτικό διπλό ηλεκτρακουστικό σόλο του Chasny για επίλογος.
Και ενώ ο Chasny έχει παραθέσει για αρχή τρία τραγούδια με μέσο όρο γύρω στα τέσσερα λεπτά, για τη συνέχεια ανεβάζει το μέσο όρο διάρκειας σχεδόν στα διπλά. Αυτό και μόνο είναι ένα στοίχημα με τον εαυτό του και τις δυνάμεις του, για το αν θα κάνει ο δίσκος την προβλεπόμενη ή όχι κοιλιά με επτάλεπτα και οκτάλεπτα τραγούδια. Και ευτυχώς εκεί που δείχνει να χάνει τον έλεγχο λιγότερο στο 'Coming to Get You' και περισσότερο στο 'Goddess Atonement', έρχεται το 'Final Wing' το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του άλμπουμ (8:35), να μας παραδώσει τον απόλυτο drone ύμνο της χρονιάς, που βασίζεται σε ένα απλό επαναλαμβανόμενο ριφάκι και πάνω του κτίζεται και κλιμακώνεται σταδιακά όλη η ένταση και το πάθος του παλιού καλού Chasny. Ο επίλογος είναι μια επιστροφή λιγότερο σύντομη από ό,τι ο πρόλογος, με δύο τρίλεπτα. Το ομώνυμο και το 'Goodnight' για καληνύχτισμα. Το ομώνυμο είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, που άνετα θα μπορούσε να επεκταθεί και άνω των δέκα λεπτών αλλά για έναν περίεργο λόγο, ίσως και αναίτιο, το κόβει κάπως απότομα με fade out.
Από το ομώνυμο των Six Organs Of Admittance έχουν περάσει εννιά χρόνια. Έχει κυκλοφορήσει δέκα δίσκους (αν συμπεριλάβουμε και την επανέκδοση του "Manifestation" ως κανονικό δίσκο). Είναι φυσιολογικό ένας καλλιτέχνης να έχει την κάμψη του και να μη βρίσκεται στο αποκορύφωμά του συνέχεια. Τουλάχιστον με το "Shelter from the Ash" οι/ο Six Organs Of Admittance δείχνουν να έχουν ξεπεράσει αυτήν τη φάση. Μπορεί ο Chasny να μην πειραματίζεται (αποτυχημένα) όπως στο προηγούμενο "The Sun Awakens" με το εικοσιπεντάλεπτο "River Of Transfiguration", να είναι πιο βατός από ό,τι στο παρελθόν που ο εκτροχιασμός του οδηγούσε σε προσσελήνωση, αλλά τουλάχιστον δείχνει να έχει βρει το στυλ που του αρέσει και να είναι άνετος. Και αυτό είναι το σημαντικότερο.
