"Τι φάτσα είναι αυτή;" σκεφτόμουν το 2004 όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον κ. Robert Squire ή αλλιώς Sixtoo στις σελίδες του Wire. Το γεγονός ότι γινόταν μνεία στο όνομά του στο συγκεκριμένο έντυπο σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο δίσκος του είχε κυκλοφορήσει από τη Ninja Tune, σήμαινε πως αν μη τι άλλο η περίπτωση του Sixtoo θα ήταν ενδιαφέρουσα. Όντως το "Chewing Glass And Other Miracle Cures" -τι τίτλος!- χρησιμοποιούσε σαν εφαλτήριο τη hip-hop για να καταλήξει στην jazz, στους Can (μέσω συμμετοχών του Damo Suzuki) και στην post-rock (μέσω των Godspeed! You Black Emperor). Ένταση, παράνοια, ατμόσφαιρα, τα είχε όλα. Δίσκος με κεφαλαίο "Δ".
Καιρός για το δεύτερο δίσκο στη Ninja. Ο ενθουσιασμός μου είχε αρχίσει να φουντώνει. Το εξώφυλλο καταπληκτικό. Ο τίτλος του δίσκου ιδιαίτερος. Οι τίτλοι των κομματιών απόντες. Οι διάρκειές τους γενικά μικρές. Τέλεια. Απλά και όμορφα. Όλα. Εκτός από τα ίδια τα κομμάτια.
Το γεγονός ότι τα κομμάτια είναι μικρά σε προδιαθέτει για ξεσπάσματα, ιδέες πάνω σε ιδέες, μοναδικά ηχοτοπία στο καθένα, ένα ταξίδι με συνεχείς στάσεις. Τελικά, όμως, ακούς κάποιον να αυτοϊκανοποιείται με τον μίκτη και το sampler του. Πραγματικά, πρέπει να περιμένεις να περάσουν τα πρώτα δέκα από τα δεκατρία κομμάτια για να ακούσεις κάτι το ενδιαφέρον, αφού πρώτα πρέπει να ακούσεις λίγες βασικές ιδέες σχετικά με την επεξεργασία του ήχου να επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά και ξανά. Ακόμα και αν τα τελευταία τέσσερα κομμάτια τα έβαζες σε ένα ep, πάλι μέτριο θα ήταν το αποτέλεσμα.
Μα και οι Suicide στον πρώτο τους δίσκο δε στηρίζονται σε μια ιδέα. Πού είναι το πρόβλημα;
Μα καλέ μου Αντιρρησία, οι Suicide σε ανεβάζουν στα ουράνια - ή σε γκρεμοτσακίζουν στα Τάρταρα, όπως θέλει να το δει κανείς. Ο συγκεκριμένος δίσκος είναι μαλακός, αλλά όχι chill out, σκοτεινός, αλλά μπορείς να διαβάσεις σε τόσο λίγο σκοτάδι, μελαγχολικός... για τον Steven Seagal, πρωτότυπος... για αυτόν που ακούει μόνον Cure τα τελευταία 15 χρόνια, γεμάτος ενέργεια... για το φανατικό οπαδό της Barbara Streisand. Ευτυχώς που υπάρχει κάνα ενδιαφέρον πιανάκι εκεί, λίγο jazz drumming εδώ και σώζεται ελάχιστα η κατάσταση.
Σε έναν κόσμο με άπειρη μουσική, μια πλημμύρα πληροφοριών και πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο, δεν υπάρχει λόγος να αναλωνόμαστε σε πραγματικά απογοητευτικούς δίσκους σαν αυτόν του Sixtoo. Ίσως θα πρέπει να αλλάξει εντελώς τον ήχο του, όπως έκανε και ο DJ Shadow, ο άλλοτε μεσσίας του underground, abstract hip-hop. Μάλιστα, όταν κάποιος ρώτησε τον τελευταίο πότε θα βγάλει το επόμενο Endtroducing..., τότε αυτός του είπε να πάει να γ..., γιατί είναι τραγικό να απαιτείς από έναν καλλιτέχνη να επαναλαμβάνεται, μόνο και μόνο για να τη βρίσκεις εσύ. Δεν είναι πολύ χειρότερο αυτήν την απαίτηση να την έχεις από τον εαυτό σου και ως αποτέλεσμα να βγάζεις μετριότητες;