Unearthed

Δεν υπάρχει περίπτωση να κυκλοφορήσει οτιδήποτε ο Γιώργος Βαρουτάς (ο ένας από τους συμμετέχοντες εδώ) ή οποιοδήποτε άλλο μέλος των Vault of Blossomed Ropes και να μην γράψω τη γνώμη μου. Η οποία δεν μπορεί παρά να είναι πάντα τουλάχιστον καλή. Γιατί όταν έχεις να κάνεις με εξαιρετικούς μουσικούς έτσι γίνεται. Το χειρότερό τους είναι και αυτό καλό.

Οι Skraut όχι μόνο δεν είναι το χειρότερο αλλά είναι και μια από τις καλλίτερες επιχειρήσεις του Γιώργου μαζί με τον Χάρη Λαμπράκη στο ανατολίτικο πνευστό νέυ και τον Σίμο Ρινιώτη στα ντραμς. Ο Γιώργος δεν παίζει εδώ κιθάρα αλλά κάνει ζωντανή επεξεργασία ήχου. Ακούγεται κάπως σαν εργαστηριακό πείραμα αυτό το τελευταίο, αλλά ο Βαρουτάς δουλεύει με τον πιο δημιουργικό τρόπο. Πρέπει να πω ότι είναι ένας πολύ σοβαρός (με την καλύτερη δυνατή έννοια) καλλιτέχνης. Όσο κι αν τα βάρη της καθημερινότητας που όλους μας μας καταδυναστεύουν είναι αποτρεπτικά για να κάνει κανείς τέχνη σήμερα, ο Βαρουτάς τα καταφέρνει. Αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα της τέχνης και όχι μόνο την απόλαυση (που είναι και η απόλαυση βέβαια πολύ σημαντικό πράγμα). Το ίδιο σοβαροί εννοείται πως είναι και οι άλλοι δύο. Και ο πιο γνωστός Χάρης Λαμπράκης ο οποίος εδώ και πολλά χρόνια μελετά τα απάτητα της Ανατολής αλλά και ο Σίμος Ρινιώτης.

Τους σοβαρούς μουσικούς λοιπόν, λίγο (ως καθόλου) τους ενδιαφέρουν οι ταμπέλες. Δηλαδή δεν τους απασχολεί σε πιο είδος μουσικής θα τους κατατάξουν αφού αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ο πυρήνας της μουσικής. Ο τρόπος που αυτή λειτουργεί πέρα από τις «καθαρές» παραδόσεις. Το μεδούλι και η ρίζα της. Μέσω του αυτοσχεδιασμού μπορεί αυτή η ρίζα να προσεγγιστεί και να αναλυθεί. Ο ήχος. Ο ήχος ως ποιητικό μέσο. Ο τρόπος που μπορείς να βάλεις σε μια σειρά μερικές ηχητικές προτάσεις και αυτές να οδηγήσουν μέσω αυτού του ειδικού τρόπου σε ένα αποτέλεσμα το οποίο να υπερβαίνει τον… σκέτο ήχο και να γίνεται κάτι άλλο, ούτε λίγο ούτε πολύ, μαγικό. Το να μετατρέπεις τον ήχο σε κάτι που όποιος το ακούει νομίζει ότι είναι ζωντανό εμπεριέχει μια κάποια μαγεία. Σκεφτείτε το. Δεν είναι και λίγο πράγμα… Δημιουργείς ζωή από το πουθενά!

Όταν αυτό λοιπόν γίνεται δυνατό, σημαίνει ότι οι δημιουργοί έχουν ξεπεράσει τα εμπόδια της επιφάνειας, αυτά δηλαδή τα κλισέ που δεν επιτρέπουν ακόμα και σε ικανούς ανθρώπους να παράξουν κάτι της προκοπής. Ιδεοληψίες, μόδες, εγωτικές ανοησίες, όλα αυτά εκμηδενίζονται μπροστά στη μαγεία του ζωντανού ήχου. Και κάπως έτσι οι Skraut δεν ενδιαφέρονται ούτε για το χρόνο. Η μουσική που κάνουν δεν είναι της εποχής τους. Πρακτικά δεν μπορεί παρά να είναι, αλλά ουσιαστικά δεν είναι. Και δεν είναι και καμιάς εποχής. Όπως έχω ξαναπεί και για τους Vault of Blossomed Ropes, ακούμε κάτι που θα μπορούσε να έχει γίνει σχεδόν οποτεδήποτε στην ιστορία αλλά και στην ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα, δηλαδή στο μέλλον.

Όμως γίνεται τώρα, και περιέχει αυτά που περιείχε πάντα η σπουδαία τέχνη και πάντα θα περιέχει. Είναι μουσική διαχρονική. Οι πειραματισμοί με τα σύγχρονα μέσα δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλώς μια δυνατότητα. Η σύνθεση, το στήσιμο, η πράξη, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα πλούσιο, βαθύ και απόκοσμο, σαν μια νύξη από κάτι που μας ξεπερνάει και οι καλοί μουσικοί το αφουγκράζονται και το ψηλαφίζουν.