Divide and Exit

Στη βράση κολλάει το σίδερο...

Είχα διαβάσει κριτική του άλμπουμ στο Wire. Στο τεύχος Απριλίου. Σχεδόν μια σελίδα ανάλυση. Το παρουσίαζε μαζί με τη συλλογή με τα πρόσφατα singles τους. Είναι αλήθεια ότι με τους Sleaford Mods μπορείς να ασχολείσαι ώρες. Χωρίς να βαριέσαι. Νωρίς το πρωί διέρρευσε στο Δίκτυο. Το κατέβασα. Το έβαλα να παίζει. Έχουν περάσει σχεδόν 5 ώρες από τότε. Δεν έχει σταματήσει να παίζει. Όποιος περνάει έξω από την πόρτα του γραφείου με βλέπει να χτυπιέμαι και απορεί. Δεν συμπεριφέρομαι συνήθως έτσι. Τον φωνάζω. Τον βάζω να ακούσει και αυτός. Κατέβασα και το βίντεο του Tied Up in Nottz. Τους το δείχνω. Μαζί με παλαιότερα βιντεάκια τους. Το Donkey. Το Jolly Fucker. Το live του Fizzy έξω από το Rough Trade. Ανήμερα της φετινής Record Store Day στις 19 Απριλίου. Ναι, θα ήθελα να ήμουν εκεί. Εδώ και δέκα χρόνια δεν νομίζω να ήθελα να ήμουν σε κάποια συναυλία. Η μούρη στην αρχή τσακώνεται με έναν τύπο που θέλει να του πάρει το μικρόφωνο. Αφού τον διαολοστέλνει μπροστά στα 20 άτομα του κοινού στο πεζοδρόμιο (λιβ, φουκ οφ, λιβ) συνεχίζει να τραγουδάει. Τρίβοντας κατά κύριο λόγο το κεφάλι του. Οι γκριμάτσες του είναι μοναδικές. Μην χάσετε το βιντεάκι του Donkey. ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ! Θα μπορούσε να είναι αστέρι του βρετανικού θεάτρου.

Για τον Jason Williamson μιλάω. Τον τραγουδιστή των Sleaford Mods. Από το Νότιγχαμ. Από το Grantham, το χωριό της Θάτσερ. Τον τύπο που με έχει παρασύρει τις τελευταίες ώρες. Τι μούτρο ρε μάγκες. Τι άτομο είναι τούτος. Η προσωποποίηση της αλητείας. Πάντα με μια μπύρα ή ένα ποτό στο χέρι. Με προφορά που τσακίζει. Με το φουκιν να συνοδεύει τις μισές λέξεις του. Για κάποιο λόγο μου θυμίζει τον Shaun Ryder. Είναι η στάση του, το βρωμόστομά του, το λιώμα του; Δεν ξέρω. Δεν υπάρχει τραγούδι του που να μην φτύσει δεκάδες piss, shit, toilet και άλλα κοπροτεχνικά. Το fuck και fuckin (φουκ και φουκιν) δίνουν χάρη στην στιχοπλοκία. Πιο πολύ απολαμβάνω το wanker. Στο περσινό τους Austerity Dogs (το είχα αλήθεια Νο. 1 της χρόνιας;), στο άριστο My Jampandy, το ρεφρέν ήταν "The man is a wanker, he can't get much better" ή "he won't get much better" ή κάτι τέτοιο.

Για το Divide and Exit. Νομίζω ότι δεν είναι καλύτερο του Austerity Dogs. Πιθανώς ισάξιο. Ίσως χάνει στα σημεία. Η συνταγή είναι ίδια. Μία και απαράλλαχτη. Χαρακτηρίζει αποκλειστικά τους Sleaford Mods. Υπεύθυνος για τη μουσική είναι ο Andrew Fearn. Το έτερο ήμισυ. Συνήθως υπερβολικά λιώμα για να τραβήξει την προσοχή. Πάντα με ηλεκτρονικό τσιγάρο και ποτό στο χέρι. Ξεκινάει ένας ρυθμός στο ντραμ μασίν. Μπαίνει το μπάσο. Βαρύ και ασήκωτο. Κλασικό post punk. Δυο-τρεις νότες το πολύ. Γρήγορα μπαίνει η φωνή. Αρχίζει το ψάλσιμο του Williamson. Καλύτερα να μην σε πιάσει στο στόμα του. Είσαι χαμένος. Ο τρόπος του μου θυμίζει κατά τόπους τον John Cooper Clarke. Ό,τι και να συμβεί, σε 2-3 λεπτά τα έχει πει όλα. Τα κομμάτια τελειώνουν απότομα. Στο μπαμ έχει μπει το επόμενο. Από τα 14 φρέσκα προτιμώ περισσότερο το Tied Up in Nottz. Έχει εξαιρετικό μπάσο και τύμπανα. Και ένα πονηρό κιθαράκι που παίζει δυο νότες στο ρεφρέν. Το αμέσως επόμενο A Little Ditty μπαίνει με ρέψιμο. Το επόμενο αγαπημένο μου, το The Corgi. Νομίζω δηλαδή. Με το γαύγισμα. Μετά προτιμώ το Tiswas. Αναφέρεται σε μια παλιά παιδική βρετανική εκπομπή (σιγά μην την ήξερα, απλώς έψαξα να δω μήπως το κομμάτι είναι διασκευή, γιατί είναι προφανές ότι είναι ολόιδιο το...). Σε αυτό ο Williamson τραγουδάει κάπως. Ποταμός τα υπόλοιπα. You're Brave, Strike Force, Liveable Shit, Under The Plastic And N.C.T. Δεν ξεχωρίζει κάποιο συγκεκριμένο. Αν κολλήσεις για λίγο και ακούς στο repeat μόνο ένα κομμάτι, αυτό θα είναι το αγαπημένο σου.

Θεωρώ ότι οι Sleaford Mods είναι το σημερινό πανκ. Είναι αλήτες. Μίνιμαλ. Κόκκαλοι. Χύμα. Ατόφιοι. Γνήσιοι. Το βλέπω στις φάτσες τους. Το νιώθω στους τρόπους τους. Το ακούω στους στίχους τους (το ένα εικοστό που πιάνω). Ο Williamson είναι ο νέος home hero. Δηλώνω φανατικός τους. Τους τελευταίους μήνες. Tουλάχιστον. Πώς τους λένε, είπαμε;