No Cities to Love

Οι λόγοι που οι Sleater Kinney είναι το σημαντικότερο αμερικανικό γκρουπ των τελευταίων είκοσι ετών είναι πάνω κάτω γνωστοί. Δε χρειάστηκαν ποτέ το μπάσο των Pixies, πράγμα σημαντικότερο από το ότι δε χρειάστηκαν το μπάσο γενικώς. Προσπάθησαν να κάνουν hip αναφορά τους Μecca Normal και απέτυχαν (υγιές για τη μουσική και το ότι προσπάθησαν και ότι απέτυχαν). Δε χρειάστηκαν ποτέ τον Steve Albini - κανείς δε χρειάζεται τον Steve Albini όσο νομίζει ότι τον χρειάζεται. Μας έκαναν να αναρωτηθούμε πού θα μπορούσαν να φτάσουν οι Kenickie αν άκουγαν Bratmobile. Έχουν παρτίδες με τους Pearl Jam και ούτε καν αυτό τις κάνει βαρετές. Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά έβγαλαν back to back τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε γκρουπ της γενιάς τους σε εκείνη την πλευρά του Ατλαντικού.

Από μια άποψη βέβαια και πέρα από τις εξυπνάδες που σκέφτηκε ο συντάκτης για πρόλογο τι άλλο πέρα από τους τόσους καλούς δίσκους θα τις έκανε να κερδίσουν το πρωτοφανές κύμα credibility και θαυμασμού που τις συνοδεύει, χωρίς μάλιστα να δημιουργεί αντισυσπειρώσεις πράγμα πρωτοφανές; Αν αναλύσουμε ένα ένα τα στοιχεία που συνθέτουν τον πυρήνα της καλλιτεχνικής τους ύπαρξης, τα αποτελέσματα θα είναι μετριοπαθώς απογοητευτικά. Ο στιχουργικός τους κόσμος, συρραφή από θετικά πλην κλισέ πολιτικά μηνύματα και πρωτόλειες αναγνώσεις του φεμινιστικού σύμπαντος. Ο ερωτισμός παντελώς απών, όπως και από τα περισσότερα γκρουπ του αμερικανικού underground των 90s που προτίμησαν τον cool εξυπνακισμό από το χορό ή απλά δεν έτυχε να έχουν την Jennifer Herrema. Ακόμη χειρότερα, τα επιμέρους συστατικά της αισθητικής τους συγκρότησης έχουν τόσο ισχυρή ιδεολογική φόρτιση (riot grrrl anyone;) που αν είχαν κυριαρχήσει επί της μουσικής θα τις κατέστρεφαν ολοκληρωτικά. Οι Manics μπορούν να βεβαιώσουν για το μεγαλείο και την τραγωδία του να είσαι πρώτα ιδέα και μετά μπάντα και αν οι S-K είχαν βγάλει απλά μισό ή έναν καλό δίσκο θα είχαν μείνει στην ιστορία ως ιδέα και μάλιστα κακή. Αλλά έβγαλαν περισσότερους από έναν.

Kαι ένας ακόμη αυτός εδώ. Όλοι οι δίσκοι τους έχουν διεκδικήσει κάποια στιγμή τον τίτλο του πιο προσβάσιμου στο μέσο αυτί και αν αυτό θα γίνει μια φορά περισσότερο με τον συγκεκριμένο, δεν οφείλεται σε πτώση του πήχη, αλλά σε αυτοπεποίθηση και αίσθηση της οικονομίας του χρόνου. Αν ξέραμε ήδη πως αυτό που απογειώνει την μπάντα και την κάνει από πολύ καλή εξαιρετική είναι τα κρουστά της Weiss, εδώ καταλαβαίνουμε πως η τεχνική τελειότητα της απλότητας είναι η μόνη επίδειξη δύναμης που αξίζει στο ροκ του 2015 (Bury our Friends). Αν ξέραμε ήδη πως οι Tucker και Brownstein έχουν τη δυνατότητα να χτίζουν ιδανικά hooks και να διεκδικούν την αμεσότητα που μετατρέπει την καταστατικά διχαστική και δυσκοίλια παρουσία τους σε ευφορικό ροκ ποδοβολητό, εδώ έχουμε το τελικό στάδιο του μεγαλείου τους (''Price Tag'', ''Hey Darling''). Βετεράνοι, αλλά ενθουσιώδεις και γεμάτες τερατώδη αυτοπεποίθηση, ξέρουν πως δεν είναι ανάγκη να παραδώσουν τραγούδι κάτω από τέσσερα λεπτά και έχουν ένα ρεφρέν για κάθε φορά που νομίζεις πως ήρθε η ώρα να ηρεμήσουν.

Υπήρχε και υπάρχει κάτι πολύ σπάνιο στη μουσική παρουσία των S-K και αυτό είναι πως αυτή δε χαρτογραφείται εύκολα. Θεωρητικά οι φόρμες που τους απασχολούν είναι απολύτως συμβατικές και αυτό που λέμε musianchip δεν τις απασχολεί καν περιφερειακά. Ακόμη περισσότερο είναι το λιγότερο pop-literate από τα σπουδαία γκρουπ της γενιάς τους. Δε θέλησαν να κλέψουν ποτέ κανέναν, δε φαντάστηκαν ποτέ τον εαυτό τους περήφανο κρίκο κάποιου lineage, δε ''διάβασαν'' ποτέ την εξέλιξη της μουσικής ούτε ονειρεύτηκαν κάποιο ρόλο για τον εαυτό τους σε αυτή. Τίποτε από αυτά δεν είναι προς τιμήν τους, είναι όμως αυτά που τις έκαναν μοναδικές. Είναι ταυτοχρόνως δημιουργήματα της κουλτούρας που γέννησε την K records και μουσικoί που περπάτησαν δίπλα στα μαζικά ακροατήρια, χωρίς να βυθιστούν σε κανέναν από τους δύο κόσμους. Στο No Cities To Love, κάνουν ό,τι έκαναν πάντα. Συνδυάζουν της αισιοδοξία της ποπ αμεσότητας χωρίς τη χαζοχαρούμενη νότα της με την υπαρξιακή αγωνία του έξυπνου νου, χωρίς την εύκολη γραφική δραματικότητα. Και αυτό με ανεπίληπτο punk-rock στιλ. Σαν να ζητήσαμε από τους Minutemen να δώσουν αμερικανική υπηκοότητα στο μπάσταρδο παιδί των Holy Bible και 1977.

Μετά και τις τελευταίες νότες του υπέροχου ''Fade'' το συμπέρασμα πως οι S-K δεν μπορούν να βγάλουν κακό δίσκο σου γεννά την ανακουφιστική αίσθηση πως το indie δε θα σωθεί ποτέ από όσους θέλουν να το σώσουν, αλλά μόνο από όσους είναι αρκετά καλοί για να αδιαφορήσουν για τις τύχες του. Οι S-K είναι ένα από τα σημαντικότερα γκρουπ που κατοίκησαν τον μάταιο κόσμο της ποπ κουλτούρας γιατί το κενό που αφήνουν όταν λείπουν είναι τόσο εμφανές και ταυτόχρονα τόσο αδιάφορο να καλυφθεί. Δεν είναι μια τέλεια μπάντα και δυστυχώς δεν είναι μια βρετανική μπάντα. Δε διαθέτουν εκείνο το μαγικό art-school φίλτρο που έκανε το πανκ ποπ μουσική και δε θα δουν ποτέ πως είναι στο τελικό και ανώτερο εκείνο στάδιο η μουσική που τόσο ιδανικά υπηρέτησαν. Βλέπουν όμως κάθε άλλη μπάντα του 2015 με τα μάτια του γκρουπ που θυμίζει πως αν θες να μετράς για κάτι, ας μετράς για το πάθος που κάνει το ταλέντο σου να θυμίζει στον κόσμο πως του λείπεις όχι όταν δε βγάζεις δίσκο, αλλά όταν οι άλλοι βγάζουν έναν σημαντικότερο αλλά όχι καλύτερο δίσκο από τον δικό σου. The only band that matters in 2015; Μην ακούω βλακείες. Μάλλον the only band that ever really mattered.