The woods
Για τις τρεις κυρίες που απαρτίζουν τις Sleater-Kinney τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: "it's either run or fight" ('What's Mine Is Yours') και, με την εκρηκτική τους ιδιοσυγκρασία, η επιλογή είναι γι' αυτές αυτονόητη. Αντίθετα από τα ευκολότερα μονοπάτια που θ' ακολουθούσαν οι περισσότεροι μετά από αρκετά (δέκα στην περίπτωση αυτή) χρόνια προσηλωμένης πορείας ή ύστερα από μια πολύ καλή δουλειά (One Beat, '02) και παρότι ελάχιστα μόνο έχουν εισπράξει ως τώρα πέρα από τον σεβασμό του αμερικανικού underground, η Corin Tucker κι η παρέα της αρνούνται να καταθέσουν τα όπλα, κάνοντας με το The Woods την πιο δυνατή (και θορυβώδη) δήλωσή τους.
Όπως εξηγούν αλληγορικά στην απειλητική υποδοχή ('The Fox') όπου κυνηγός και θήραμα καταλήγουν εξίσου ηττημένοι και πιο συγκεκριμένα παρακάτω στο θαυμάσιο 'Jumpers' όπου η ελκυστική pop σκιάζεται από τις τελευταίες σκέψεις ενός αυτόχειρα, το δάσος του τίτλου είναι εκεί όπου δεν θέλουν να βρεθούν καθώς για τις τρεις ασυμβίβαστες κυρίες αντιπροσωπεύει την -μοναχική- αυτοεξορία όποιου επιλέγει την φυγή. Μετωπική αναμέτρηση λοιπόν σε όλα τα μέτωπα και, πράγματι, οι συγκρούσεις (προσωπικές, πολιτικές, ερωτικές) έχουν το μονοπώλιο εδώ δίνοντας πολεμικό χαρακτήρα στην έβδομη αυτή δουλειά τους.
Το ίδιο πνεύμα αντανακλά κι η μουσική τους, καθώς οι SK επιδεικνύουν ανεξάντλητα όπως φαίνεται αποθέματα, ακόμη και για το περιορισμένο ιδίωμα όπου έχουν από την αρχή ταχθεί, το επιθετικό μετα-riot girl punk δηλαδή. Φανερή βέβαια η ωριμότητα, που εδώ όμως σημαίνει ότι η οργή κι η επιθετικότητα εστιάζονται πλέον σε συγκεκριμένους στόχους, ενώ οι SK μπορούν ν' αφήνονται περισσότερο στις παρορμήσεις τους χωρίς να χάνουν το παραμικρό σε αποτελεσματικότητα.
Ο ήχος είναι συχνά ωμός και ακατέργαστος θυμίζοντας περισσότερο live, αυτό είναι όμως επιλογή των κυριών καθώς μετατρέπεται πολύ εύκολα σε αψεγάδιαστη όσο και επικίνδυνα υπονομευμένη pop όταν χρειάζεται ('Jumpers', 'Rollercoaster'). Τα εξαιρετικά δείγματα της γνώριμης, θυμωμένης και εμβατηριακής pop των Sleater-Kinney ('Wilderness', 'Entertain') συνυπάρχουν εδώ με την bluesy ατμόσφαιρα του 'Steep Air', το stoner ('What's Mine Is Yours') αλλά και τον αισθησιασμό του 'Night Light' που προσφέρει συγκρατημένη αισιοδοξία στο κλείσιμο, ευπρόσδεκτη μετά την εντεκάλεπτη καταιγίδα του 'Let's Call It Love', την μοναδική στιγμή όπου οι SK αφήνονται να ξεφύγουν από τα -συμμαζεμένα συνήθως- χρονικά τους περιθώρια αλλά και τις γραμμές του τραγουδιού, ηθελημένα μάλλον καθώς στα υπόλοιπα επιδεικνύουν την ικανότητα ν' αλλάζουν και ν' αυξομειώνουν τους τόνους και τους χρόνους χωρίς προειδοποίηση, διατηρώντας όμως πάντα την συνοχή αλλά και την αρχική ένταση.
Λίγες μόνο λοιπόν οι χαλαρές στιγμές (όπως η παραπάνω ή το 'Modern Girl') καθώς ο αυθορμητισμός κι η δύναμη που περιμένουμε συνήθως από νέα group σερβίρονται εδώ με την εμπειρία βετεράνων, σε μια από τις καλύτερες (παρότι πιο απαιτητική) δουλειές των Sleater-Kinney που μάχονται για τις επιλογές τους μέσα στο δάσος του σύγχρονου rock με μοναδικό όπλο την ιδιοσυγκρασία τους.
