Behind every mask

Το hip hop ακολουθεί πλέον ξεκάθαρα δύο βασικούς δρόμους. Είτε εκφυλίζεται στη μανιέρα του πλούτου εδραιώνοντας τη θέση του ως το μεταμορφωμένο κυρίαρχο μουσικό ρεύμα, είτε αναζητά σε αισθητικά διαφοροποιημένες, αλλά συνειδησιακά ταυτισμένες, underground αφορμές τα όρια αντοχής των αντιλαϊκών μουσικών, με τρόπο που ποτέ δεν το κατάφερε το ροκ, ακόμη και στις πιο εξερευνητικές του εκλάμψεις.

Όταν απουσιάζουν οι MC και ο κυρίαρχος λόγος τους, σε αντίθεση και πάλι με το ροκ, το hip hop κάθε άλλο παρά δεινοσαυρικό και αυτάρεσκο καθίσταται. Και για να το πω απλά το lo fi rock ήταν ανέκαθεν όμορφο ως ιδεολόγημα και άποψη, αλλά σχεδόν τερατόμορφο ως άκουσμα. Στο χώρο της hip hop ορχηστρικής διανόησης, η χαμηλή πιστότητα έρχεται να εξασφαλίσει αντίστροφα υψηλή μουσικότητα.

Δύο πράγματα λοιπόν έχει να περιμένει ο Carlos Ransom δημιουργός, εκτελεστής και μοναδικός υπεύθυνος για το πέραν κριτικών επισημάνσεων και συγκριτικών επεξηγήσεων ηχομουσικό αποτέλεσμα του Behind Every Mask. Το πρώτο είναι ο δικαστικός επιμελητής που θα του φέρει στο σπίτι την αγωγή της Louise Wenner και το δεύτερο ο ταχυδρόμος που θα του φέρει την πρόσκληση για την βράβευση του ως τον σημαντικότερο "κλασσικό συνθέτη" του είδους. Ποιος θα φτάσει πρώτος είναι το ζήτημα.

Εκεί που ο Flying Lotus επικυρώνει την αποδοχή του μέσα από το πατεντάρισμα αναγνωρισμένου ηχητικού status, ο Sleeper διώχνει από το μυαλό του ακροατή κάθε υποψία ηχητικής τακτοποίησης και τον συγχέει ολοένα και περισσότερο σε κάθε επόμενο άκουσμα. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Brian Eno ή κάποιος άλλος που είχε βάλει στόχο κάποτε να ηχογραφήσει ένα άλμπουμ το οποίο θα είναι διαφορετικό κάθε φορά που θα το ακούς, αλλά έχω την υποψία ότι ο Sleeper μόλις του "έκλεψε" αυτή την -αχρείαστη πάντως- δόξα.

Και ως είθισται αυτή η ψευδαίσθηση διαφοροποίησης στο μυαλό του άμοιρου ακροατή επιτυγχάνεται δια της μεθόδου του κενού. Ο ήχος αυτού του δεύτερου άλμπουμ του Ransom ως Sleeper δεν είναι ποτέ απόλυτα γεμάτος, χωρίς από την άλλη να μπορείς να τον χαρακτηρίσεις και αφαιρετικό. Διακρίνονται σαφώς στο σώμα του όλα τα απαραίτητα στοιχεία (ρυθμικότητα, σαφείς μουσικές φράσεις, ακόμη και μελωδικότητα σε στιγμές), αλλά περισσότερο παράλληλα κινούνται, παρά ενώνονται σε τελικό αποτέλεσμα. Κάτι που προφανώς έρχεται ως ενθουσιώδης συνέπεια του συνδυασμού τεχνολογίας και αυτοσχέδιων ηχητικών πηγών, που μιμούνται αυτήν. Καθότι ο Wenner εκτός από οραματιστής των ήχων είναι και μέγας μάστορας των μηχανημάτων προέλευσης αυτών, τα οποία ποτέ και για κανένα λόγο δεν αφήνει σε ησυχία και ορθή χρήση.

Και επειδή τέλος ποτέ και κανείς δεν πείστηκε όχι να αγοράσει, αλλά ούτε καν να ακούσει ένα άλμπουμ που του το παρουσίασαν με όρους ψευτοακαδημαϊκής μελέτης αυτού, να προσθέσω στερεότυπα του τύπου ότι το Behind Every Mask είναι ένας σκοτεινός και μελαγχολικός δίσκος, που ακόμη και όταν ρίχνει θόρυβο στα ηχεία σας, συνοδεύει ιδανικά τις μονότονα συναισθηματικές στιγμές σας. Αν οι Clouddead είναι οι Joy Division, ο Sleeper είναι οι Modern English, που μπορεί ποτέ να μην έγιναν ταινία, αλλά από την άλλη παραμένουν πάντοτε όμορφοι χωρίς να είναι ποτέ φορτικοί.