Treats
Εφορμούν απ' το Μπρούκλιν κατευθυνόμενοι προς τους indie ουρανούς του 2010. Ο λόγος για το electro - rock ντουέτο των Sleigh Bells, που συμβιώνει μουσικά υπό την σκέπη της ετικέτας Ν.Ε.Ε.Τ., ήτοι του label της πολυδιαφημισμένης και υπερεκτιμημένης M.I.A.. Αναγνωρισιμότητα εκ του μηδενός σαφώς και δεν επιτυγχάνεται, εντούτοις η ένταξή τους στα up-to-date δισκογραφικά αυλάκια τους προσφέρει σημαντική προβολή με το "καλημέρα". Η συνέχεια, φυσικά, και δεν προδιαγράφεται λαμπρή δίχως την συμβολή των ιδίων και μόνο αυτών. Εν μέσω των αποδοκιμασιών για το μετριότατο Maya της Mathangi "Maya" Arulpragasam, καλούμαστε να σκύψουμε ψύχραιμα πάνω από ένα ακόμα ενδοεταιρικό εγχείρημα.
Ως πρωταρχικό και σημαντικότερο προσόν των SB εκλαμβάνεται το γεγονός ότι ενώ φαίνονται να στροβιλίζονται μεταξύ των hip hop breaks και της κιθαριστικής rock φιλοσοφίας, καταλήγουν να ενοποιούν τις δυο αυτές συνιστώσες σε ένα ελκυστικό αμάλγαμα ήχων. Σε απροσδιόριστα χρονικά διαστήματα σε γαντζώνουν σαν άλλοι Kills με ποπαριστά hooks που αναρριχούνται στα πελώρια beats ("Riot Rhythm"). Παραδίπλα ρεμβάζουν με ολίγη από bubblegum pop και επίκεντρο την μαύρη μουσική παράδοση ("Crown on the Ground").
Ο σκόπελος δεν αργεί να υποπέσει στην αντίληψη σου. Είναι που το στυλ μπαίνει πάνω κι απ' τον συνθετικό οίστρο μερικές φορές. Είναι που ο εκπεφρασμένος θαυμασμός για την labelάρχισά τους δεν τους αφήνει περιθώρια για ηχητικές ατασθαλίες. Είναι που η cool αμφίεση πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο συστατικό της μεταμφίεσης στο δημιουργικό κομμάτι. Κι έτσι εκεί που νομίζουν ότι προπορεύονται σε εκφραστικές ιδιαιτερότητες, καταλήγουν να απέχουν παρασάγγας απ' οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί νεωτεριστικό την σήμερον ημέρα. Το "Rachel" ξεφτίζει και αναμασά τον ίδιο του τον εαυτό μόλις σε 2,19 λεπτά, ενώ απ' τα σύνθια των Crystal Castles θα είχε διαφορετική electro pop κατάληξη. Αντίστοιχα επίπεδη ηχεί η βραχύβια hard rock ανάπτυξη του "Straight A's" καθώς και η ανάλωση τους σε δευτεροκλασάτα φουτουριστικά περάσματα ("Run The Heart").
Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να πατήσουμε το pause και να διατυπώσουμε τις εξής παραδοχές: Το "Rill Rill" χαιρετίστηκε δικαίως ως το Paper Planes των 10's. Με sample ακουστικής ψυχεδέλειας απ' την εποποιία του Can't You Get You That των Funkadelic, η εν λόγω σύνθεση τοποθετείται τεχνηέντως σε ένα hip hop φόντο. Κατόπιν, δεν απαιτείται και ιδιαίτερη σπατάλη φαιάς ουσίας για να σου εντυπωθεί ότι το "Infinity Guitars" είναι μια garage rock ξυραφιά με εκπληκτική ομοιότητα στο You Really Got Me των Kinks. Οι Sleigh Bells συμβαδίζουν με εκείνους που τους ενέπνευσαν, δραπετεύοντας εντυπωσιακά απ' τα δεσμά αυτών με περίσσιο νεύρο και τα φωνητικά της Alexis Krauss να θρυμματίζουν τα πάντα στο διάβα τους.
Το ομώνυμο άσμα, για το οποίο μια πρώτη διάγνωση κάνει λόγο για σύγχυση προσωπικότητας, αποδεικνύει ότι με την ρυθμικά στιβαρή του μοχθηρότητα δύναται να σε ταρακουνήσει και να αποτελέσει ένα εξαιρετικά Ηip-hopικό φινάλε! Στις ψηφίδες του κρύβεται το μεγαλείο του διδύμου και η ικανότητά του να προβαίνει σε αλχημείες σύμπτυξης ιδιωμάτων. Γευτείτε το ανεπιφύλακτα και στα ριφομπίτια των "Tell 'Em" και "Kids". Δεν αναλύω άλλο.....
