Catch the breeze
Άκρως κατατοπιστική και ερμητικά κατατονική συλλογή, που συνοψίζει την μουσική ιστορία, των Slowdive, από την πόλη του Reading, της σπουδαιότερης ίσως μπάντας, από τις δεκάδες στις οποίες άσκησε επίδραση η γραφικά διαταραγμένη ευφυία του Kevin Shields και οι περιπετειώδεις ηχογραφήσεις των My Bloody Valentine, με ολίγον τι από το pop άγγιγμα των Jesus & Mary Chain. Από την πρώτη κυκλοφορία τους στις 2 Ιανουαρίου του 1989 (πρωτοχρονιάτικα άλλη δουλειά δεν είχαν αυτοί ;), μέχρι και το τελευταίο τους album στην Creation -'Pygmalion' 1995- οι Slowdive υπήρξαν -ίσως και περισσότερο από ότι έπρεπε- απόλυτα συνεπείς απέναντι στους εαυτούς τους, το κοινό τους και την αισθητική/ ηχητική τους ιδεολογία. Και αυτό ασφαλώς τους κόστισε εμπορικά...
Όχι όμως και ποιοτικά, όπως θα περίμενε κανείς άλλωστε. Δέκα τόσα χρόνια μετά... σχεδόν κάθε ηχογράφηση των Slowdive ακούγεται ακόμη σαν πολύτιμη άσκηση κλειστοφοβίας, σαν θησαυρός με χιλιάδες κρυμμένες μελωδίες πίσω από το feedback, τις κιθάρες και τα pedal... που περιμένουν να ανακαλυφτούν, από υπομονετικούς (έως βαριεστημένους ενίοτε) ακροατές. Χωρίς να τσιτώνουν σχεδόν ποτέ τα γκάζια (εν αντιθέσει με τους ομοϊδεάτες τους Sweredriver που πάνω κάτω υπηρέτησαν τις ίδιες ηχομουσικές αρχές), οι Slowdive ξεπηδούν απευθείας από τα αιθέρια δωμάτια της 4AD, συναντιούνται ακόμη και με τις ελλειπτικές ιδέες του Brian Eno (με τον οποίο και συνεργάστηκαν στην καλύτερη στιγμή τους)... και ελάχιστα προσεγγίζουν τους εφήμερους στόχους κάθε βρετανικής μπάντας που δεν σεβάστηκε έστω και για μια ημέρα τον εαυτό της.
Κι αν κάποιοι επιμένουν εσχάτως ότι οι Slowdive δεν πήραν το όνομα τους από το θρυλικό single των Siouxsee & The Banshees, οι συνθέσεις τους από μόνες τους φανερώνουν εμμονή και λατρεία στις βασικές αρχές του πρωτόγονου post punk ήχου... στις υπνωτικές ατμόσφαιρες των Cocteau Twins και στο αειθαλές "transmission" των ψυχεδελικών ήχων. Από την πρώτη περίοδο της μπάντας κρατάμε την καθήλωση στην διασκευή του 'Golden Hair' του μέγα δασκάλου των παραφρόνων μουσικών, Syd Barett, και την ίσως υπερβολική ηχητική ομοιογένεια του 'Just for a day' LP στα 1991. Το ότι το... σουβλάκι τους ενέπνευσε να ηχογραφήσουν τον σημαντικότερο δίσκο της shoegaze σκηνής, το αφήνω ασχολίαστο και σας προκαλώ να ανακαλύψετε έστω και τώρα τον εκρηκτικά υπόγειο αυτό δίσκο, που άλλαξε τις ηχητικές απόψεις πολλών ακροατών πίσω στο 1993, και αντιπροσωπεύεται εδώ πέρα με έξι από τις καλύτερες στιγμές του, χωρίς να απουσιάζει ασφαλώς η παράδοξη fuzz pop του 'Souvlaki space station'. Στον δίσκο αυτό οι Slowdive άγγιξαν το ζενίθ σε επίπεδο έμπνευσης, δημιουργίας και εκτέλεσης, πρόλαβαν να εμφανιστούν μουδιασμένοι -πλην όμως πάντα τελειομανείς- δύο χρόνια αργότερα με το 'Pygmalion' και άμεσα ξεπεράστηκαν από την εποχή τους, που θέλησε την ανία των Spiritualised να εκπροσωπεί την κιθαριστική ύπνωση του β' μισού των 90s.
Στη συλλογή αντιπροσωπεύονται ιδανικά όλες οι φάσεις της εφταετούς πορείας της μπάντας -λάμπει δια της απουσίας της η υπέροχη και απόλυτα hazy διασκευή στο 'Some Velvet Morning των Lee & Nancy - για αυτό και αφαιρώ έναν βαθμό από την τελική βαθμολογία. Για το τέλος σας θυμίζω ότι τους Slowdive ακολούθησαν οι δύστροποι Mojave 3, με ακόμη περισσότερο εσωτερικές διαθέσεις, και με μια εξαιρετικά άνιση όμως δισκογραφία στην μέχρι τώρα πορεία τους. Όσοι μυημένοι, θυμηθείτε, όσοι είστε ακόμη εκτός, αν αντέχετε, μυηθείτε...
Επίσης όπως διαπιστώθηκε για ακόμη μια φορά οι Slowdive παραμένουν αιωνίως μια μπάντα με την οποία κανείς δεν μπορεί να κάνει έστω και λίγη πλάκα!
