Still No. 1
Οι Slut και οι Placebo πέθαναν την ίδια μέρα και εμφανίστηκαν μπροστά στον Άγιο Πέτρο. Αυτός έστειλε τους Slut στον παράδεισο και τους Placebo στην κόλαση. "Μα πώς είναι δυνατόν οι Placebo που έκαναν ευτυχισμένο τόσο κόσμο να πάνε στην κόλαση, και οι άσημοι Slut, με τέτοιο όνομα, να πάνε στον παράδεισο;" ρώτησε ένας απ' τους φρεσκοπεθαμένους που περίμεναν στην ουρά. Ο Πέτρος πέταξε τα κλειδιά πάνω στο γραφείο, βλαστήμησε μέσα απ' τα μουστάκια του το θεό που έκανε τα ανθρωπάκια καχύποπτα και ηλίθια και αναρωτήθηκε ποια από τις εξηγήσεις να διαλέξει για να αποστομώσει το χλωμό πρόσωπο.
Να του πει πως δουλειά του είναι η απόδοση δικαιοσύνης, όχι το να προσφέρει bonus στους επιτυχημένους αλλά το να διορθώνει τις αδικίες των ανθρώπων. Αυτοί που άξιζαν καρβέλια και πήραν ψίχουλα στη ζωή είναι που δικαιούνται μεταζωή χαρισάμενη. Όσοι χόρτασαν εν ζωή, τρώνε πόρτα στη γιορτή των αθανάτων. Και οι Slut ήταν καραμπινάτη περίπτωση αδικίας. Για την αξία τους, η αποδοχή που τους επιφυλάχθηκε προκαλούσε ντροπή. Ήταν πιο γνωστοί στη Ρουμανία και την Τσεχία απ' ό,τι στο βασίλειο και τις πολιτείες. Και δεν πέθαναν νέοι. Όπως και οι Placebo ήταν κι αυτοί της γενιάς του '96 με ένα δίσκο κάθε δυο χρόνια κατά μέσο όρο. Για την κοντή καριέρα φταίνε τα γονίδια που φύτρωσαν στο Ingolstadt, Germany και πολλοί άλλοι λόγοι που δεν ήταν της στιγμής να απαριθμήσει με τόση ουρά στην πύλη που θύμιζε εθνική τράπεζα την ημέρα καταβολής των συντάξεων.
Ή να του έλεγε πως ο θεός είναι ένας τύπος που λατρεύει τη μελαγχολία (τελευταία φορά που γλέντησε ήταν όταν έδωσε τις δέκα πληγές στον Φαραώ). Να του έλεγε να κοιτάξει τις θρησκείες και ό,τι συγκινεί τους ανθρώπους για να διακρίνει το πέπλο μελαγχολίας που τα καλύπτει. Και οι Slut μπορεί να έχουν ένα δυναμισμό που με δυσκολία χωράει στα όρια της ποπ όπου ανήκουν αλλά, για όσους γνωρίζουν, είναι οι Βενιαμίν στην οικογένεια των Notwist. Ο ίδιος κόντεψε να χύσει πετροδάκρυα όταν πρωτόδε τον "Αν είχα καρδιά" τίτλο τους.
Σκέφτηκε ακόμα να του αποκαλύψει πως το κριτήριο για την επιλογή του προορισμού ήταν η αξία του τελευταίου δίσκου ενός γκρουπ για να έχουν οι καλλιτέχνες ένα κίνητρο μη-εφησυχασμού. Οι Placebo είχαν εισπράξει το εξάρι του MiC με το τελευταίο τους, οι Slut έπαιζαν στα προγνωστικά για εννιάρι. Ήθελε να του πει αυτό που τον συγκλόνιζε, που ένα τόσο παλιό γκρουπ είχε τσαγανό πρωτάρη, τόσα τραγούδια το ένα καλύτερο απ' το άλλο, που έκαναν τα γκρουπ του Μάντσεστερ να πρασινίσουν από ζήλια (έπρεπε να φτάσει στο ένατο, ένα ψιλοπρόγκ τραγούδι για να αισθανθεί κάποια μείωση του ενδιαφέροντός του), αυτές τις ουράνιες μελωδίες για τις οποίες θα του άρεσε να μιλάει επί ώρες, τον σπάνιο τραγουδιστή που ουδόλως τον ενοχλούσε που δεν είχε και την καθαρότερη προφορά αγγλικών, την πληθώρα οργάνων που πρόσθεσαν (μέχρι και ακορντεόν) και την ευφυή χρήση τους που δεν υπερφόρτωνε ούτε έκανε τα τραγούδια να πλατειάζουν, τα έξυπνα κολπάκια στην παραγωγή, για τις ουράνιες μελωδίες (δεν ξεκούτιανε τόσο ώστε να μη θυμάται πως ήταν η δεύτερη αναφορά στις μελωδίες, αλλά θα το έκανε για να δώσει έμφαση), όμως βαριόταν να δίνει τόσες εξηγήσεις. Συνηθισμένη αντίδραση αυτών που περνάνε τα δύο χιλιάδες καλοκαίρια.
"Πάρτε στο έβδομο υπόγειο τον μπάσταρδο που τολμά και αμφισβητεί τις αποφάσεις μου, κρεμάστε τον απ' τη γλώσσα, βάλτε του ν' ακούει μέρα-νύχτα Σπανουδάκη και αφήστε τον έτσι μέχρι το έτος 2525".
