Zeitgeist

Ένα από τα λίγα πολυαναμενόμενα άλμπουμ αυτής της χρονιάς παίρνει τη θέση του στο ράφι μαζί με το φετινό των Nine Inch Nails, του Ozzy και των Type O' Negative. Οι Type O' Negative ως πιο σοβαροί πάνε μια βόλτα παίρνοντας μαζί και τον Ozzy που τον έστειλε έτσι και αλλιώς η αδηφάγος Sharon μπας και του δώσουν τίποτα να της το πάει σπίτι. Οι N.I.N. παίρνουν τα πολιτικοποιημένα πλέον beats τους και την πέφτουν για ύπνο μιας και το ξενύχτισαν πάλι χτες και ο Billy Corgan μένει μόνος.

Μόνος σαν τα καλοκαιρινά βράδια που μας νανούριζε με το Tonight, Tonight και μας ξύπναγε με το Cherub Rock. Εκείνη την εποχή που το έργο του είχε το "A woman's touch " πριν ξεραθεί τελείως και πετάξει ό,τι βρει μπροστά του σ' εκείνο το διπλό της Μελαγχολίας που ποτέ δεν χώνεψα αλλά που σίγουρα κρύβει μέσα του περισσότερα διαμάντια από το Zeitgeist.

Δεν είναι ότι δεν προσπαθεί όπως ο αυτοκαταστροφικός Axl Rose, εδώ ο Billy τα' χει δώσει όλα αλλά ρε γαμώτο τα χρόνια είναι πολλά και από την απραξία κάπου σκούριασε. Αλήθεια, θυμάται κανείς τους Zwan; "Bring The Light" παρακαλεί και ο ίδιος κάπου λίγο πριν το τέλος και εκεί μας ανεβάζει λιγάκι μιας και όπως και να 'χει το album είναι αρκετά κατεβαστικό (λεξάρα, ε).

Δεν λέω, θα θαυμαστεί, οι αφίσες του θ' αναρτηθούν και πάλι από άλλη μια γενιά, οι στίχοι του θα συζητηθούν, τα στάδια θα γεμίσουν, αλλά στο τέλος τί θα μείνει. Αυτή η ανελέητη σύγκριση με το παρελθόν. Αν αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος των Smashing Pumpkins σε μία άγνωστη εταιρία θα τον μοίραζαν στους φίλους τους και θα τον κατέβαζαν άνθρωποι με αχόρταγα αυτιά (βλέπε Antoine X), για του υπόλοιπους θα πέρναγε ίσως και απαρατήρητος. Αν τους έσπρωχνε το iTunes θα πούλαγαν και το βιντεοκλίπ του Doomsday Clock αλλά κάπου μετά από λίγο θα έπαιρναν θέση μαζί με τους Creed και την Avril Lavigne.

Τι δεν προσφέρει, λοιπόν, το νέο άλμπουμ αφού έχει όλα τα άλλα, κιθάρες, συνθέσεις, μελωδίες, αγαπημένα φωνητικά και ίσως και κάποιους στίχους προς συζήτηση; Δεν προσφέρει έστω ένα χιτ να σε συγκινήσει ως τα βαθιά γεράματα. Nα το ακούς σε δέκα χρόνια και να λες "Α, αυτό είναι Smashing Pumpkins" από τις πρώτες νότες όμως και όχι από τα φωνητικά του Corgan.

Πάμε στη συναυλία λοιπόν, καλά θα' ναι άλλα όταν θα τραγουδάει "It's lonely at the top" ας του θυμίσει κάποιος ότι πάνε πάνω από 10 χρόνια από τότε.

Ήμουν έτοιμος για το 6 αλλά ξέρετε κάτι, βαρέθηκα την ευγένεια προς τις παλιές μου αγάπες και μην με παρεξηγείτε, ο δίσκος μου άρεσε, θα τον ακούω άνετα όλο το καλοκαίρι, αλλά ψέματα δεν μπορώ να πω.