Final straw
H τριάδα 'Spitting Games', 'Chocolate' και 'Run' είναι φοβερή : τρεις γαμάτες όψεις του ίδιου ροκ εντ ρολλ. Το πρώτο με το shoegazing feedback του, θυμίζοντάς μου τους My Bloody Valentine της μεσαίας φάσης. Το δεύτερο με την μετα - grunge απόχρωσή του. Το τρίτο με τις αέρινες Coldplay ανταύγειες του.
Βορειοσκωτσέζικο το τρίο, με Gary Lightbody σε vocals, guitar, Mark McClelland σε bass, keyboards και John Quinn σε drums. Η υπογραφή στην Jeepster το 1998 α) τους βοήθησε σημαντικά να φτάσουν σε νεανικό κοινό και β) έκανε όλους να νομίζουν πως πρόκειται για ποπ στο στυλ των Belle and Sebastian, η ειδικότητα της Jeepster. Έτσι όλοι αιφνιδιάστηκαν (ευχάριστα όμως) με το 'Songs for Polar Bears' εκείνης της χρονιάς, κι όχι επειδή είχαν κομμάτια να παίζουν στα πολικά τους κατοικίδια. Polar Bear πάντως ήταν το πρώτο επιλαχόν όνομα, αν δεν ανήκε ήδη στον πρώην μπασίστα των Jane's Addiction, Eric very. Ο δίσκος είχε κι ένα 'Velocity Girl' μέσα - απλή συνωνυμία με του Βobbie Gillesbie. Αντίθετα, δε νομίζω να έχει συνθέσει άλλος κομμάτι με τίτλο 'One Hundred Things You Should Have Done in Bed' ή 'When You're Right You're Right (Darth Vader Bringing in His Washing Mix)'. Γκεστού η Isobel. Βέβαια στοιχεία Belle υπήρχαν, αλλά αυτά έφευγαν αργά αργά στο δεύτερό τους 'When Its All Over We Still Have to Clear Up' (2001), περιοριζόμενα σε δυο μόνο κομμάτια. Νωρίτερα, από την αρχική βάση Dundee η μετακόμιση στο Glasgow το 2000 ήταν αναμενόμενη.
"Whenever we go anywhere new, we're like kids in a huge empty house. We want explore all these big spaces, climb into the attic and rake among boxes and get down into the basement and find the stuff that has been stashed away. For us the world could never be too big..." ομολογεί ο Gary Lightbody στο bio τους στο επίσημό τους website, παραπλανώντας όσους πιστέψουν πως η μουσική τους χαρακτηρίζεται από παρόμοια ερευνητική διάθεση. Όλα είναι γνωστά εδώ, μα και όλα είναι συντιθέμενα έξυπνα, παιγμένα σταράτα, ακουόμενα απολαυστικά.
Ο Gary Lightbody αφού πήρε νέες ιδέες από το Reindeer Section project του, ερμηνεύει πειστικά, συνοδευόμενος από δυνατές κιθαριστικές στιγμές. Θα μου πείτε και ποιο είναι αυτό το project; Eίναι ένα σκωτσέζικο supergroup σωστό σκωτσέζικο ντους, με τόσα επίλεκτα μέλη που το απαρτίζουν. Εκτός των Quinn και Lightbody απ' τους κρινόμενους, μετράτε μέλη που κατά καιρούς συνδράμουν : Mick Cooke και Richard Colburn (Belle and Sebastian), Aidin Moffatt (Arab Strap), John Cummings (Mogwai), Roddy Woomble (Idlewind), Norman Blake (Teenage Fanclub), και άλλοι πηγαινοερχόμενοι μουσικοί των Mull Historical Society, Astrid, Hercules, Eva, The Vaselines, Cadet και V-Twin. Δυο δίσκοι μέχρι στιγμής για τους βρετανόσαυρους : 'Y'all Get Scared Now, Ya Hear!' kαι 'Son of Evil Reindeer', στα 2001 και 2002 αντίστοιχα.
Στο 'Final Straw' λοιπόν εισχωρεί το κάπως υμνώδες στυλ του 'Woomble' αλλά και η αποφασιστική ερμηνεία του Moffatt. Ο νέος παραγωγός ρίχνει βιολιά, ξυλόφωνα και πολυδουλεμένη percussion σε προσεκτικές δόσεις και διακριτικές θέσεις. Γουστάρω τους κιθαρισμούς που γενικά δε φοβούνται και τα ηλεκτρονικά όργανα, αλλά μπορούν και συνδιαλέγονται. Εντάξει, η αγάπη στους Radiohead και τους Coldplay δε μπορεί να κρυφτεί, ειδικά στο 'Somewhere a Clock Is Ticking'. Από αμερικάνικα, οι Pixies, οι Dinosaur Jr και οι Soundgarden είναι φανοί φωτεινοί στο ηχοσύστημά τους, η βρετανική shoegazing φουρνιά απ' την άλλη, μ' όλους τους συμμέτοχους στο supergroup κάνει στο τέλος να τέλος υπερισχύει ο βρετανικός ήχος, με μια ευρύτερη έννοια. Όπως τυπικά british είναι και μια εικόνα στο εξώφυλλο του EP τους 'Little hide' : γήπεδο με χόρτο, ήλιος, κερκίδες που πανηγυρίζουν, χρωματιστές φανέλες... Άξιοι.
