Lovetune for vacuum
Έχω μια θεωρία (μια από όλες). Αυτά που μας συγκινούν, λέω, αυτά που μας συνεπαίρνουν, είναι όσα κρύβουν μέσα τους μια αντίφαση (τουλάχιστον μία).
Όπως, ας πούμε, να σπουδάζεις στη μουσική ακαδημία της Βιέννης έχοντας μεγαλώσει σε ένα κωλοχώρι της Αυστρίας, σε μια φάρμα που εκτρέφει γουρούνια... Ή να σαι βιρτουόζος κλασσικός του ωδείου και να παίζεις με τους υπολογιστές σαν τα φρικιά του glitch... Ή να χεις ένα κεφάλι αλά Helena Bonham Carter στο Sweeney Todd, μάτια βαθειά που κοιτούν ίσια το έρεβος, οι παράξενοι στίχοι σου να ναι στοιχειωμένοι με θάνατο και να μην έχεις κλείσει καλά-καλά τα 19... Ή να σαι το νέο hype που ξεπήδησε από το myspace και να επιλέγεσαι να παίξεις τη Nico σε βερολινέζικη παράσταση, όπως και να περιοδεύεις μαζί με John Cale, Peter Murphy, Lisa Gerrard κ.α. για το επονομαζόμενο: "A Life Along the Borderline: A Tribute to Nico".
Πολλές οι αντιφάσεις και δεν είναι τυχαίο που οι απανταχού γραφιάδες διαγωνίζονται για τα καλολογικά στοιχεία που θα ταιριάξουν κάτω απ το όνομα της Anja Plaschg, της σκοτεινής teenager δημιουργού πίσω από το καθαρτήριο όνομα Soap & Skin, του καινούριου σας sweetheart, ασφαλώς, ευαίσθητοι μου αναγνώστες.
Στο κατώφλι του Lovetune for Vacuum μας προϋπαντεί το Sleep. Σκουπίζουμε τα πόδια στο χαλάκι και εισερχόμαστε με προσοχή μη σπάσουμε τίποτα. Η μουσική της Anja μοιάζει εύθραυστη, λυρική. Νομίζω πως βλέπω τον John Cale να κάθεται στο πιάνο και στα φωνητικά να στριμώχνονται η Chan(cat power)Marshall, η Karin (knife)Dreijer, η δικιά μου Emily Wells, η Natasha (Bat For Lashes)Khan και φυσικά η Nico. "I swear I ll be good to you..." μουρμουρίζει ικετευτικά και υποπτεύεσαι ότι η πρόθεση της είναι μάλλον να σε τσακίσει στα κοφτερά, απόκρημνα της πλήκτρα. Το Cry wolf ξεκινά με παιδόμορφες φωνούλες, γκλιν-γκλον καμπανάκια, φλογέρες, γλυκές μελωδίες... "...we die forever", είναι τα τελευταία λόγια του κοριτσιού με το τσεκούρι που μόλις σας ξεγέλασε. Μ'αρέσει πολύ το Thanatos. Άσμα ηρωικό και πένθιμο, σχεδόν εμβατήριο, όπου στα τύμπανα... το πιάνο και στη φωνή η Anja κορυφαία του χορού. Το Extinguish me κυλάει γλυκόπικρα με τα βιολιά και το ακορντεόν να αφήνουν τις πρώτες χαραμάδες φωτός, ενώ στο Turbine Womb κάνουν την πρώτη τους δειλή εμφάνιση τα ηλεκτρονικά πειράγματα. Το Cynthia μου κάνει ταινία αποχωρισμού κι ανοίγω κρυφά τα χαρτομάντηλα. Στο Fall Foliage θα σας γονατίσει μια σπαραξικάρδια μελωδία αλλά έχει δωράκι στο τέλος ένα electro φινίρισμα που θα γιατρέψει τις πληγές. Απ' τα πιο δυνατά σημεία του Lovetune for Vacuum είναι το Spiracle: "When I was a child..."... ήταν φοβισμένη κι άγρια με λίγα λόγια, γιατί ξέρουμε καλά πώς όποιος μιλά για την αθωότητα της παιδικής ηλικίας δεν ξέρει τί του γίνεται. Λιτό, μεστό, ρυθμικό, κολλητικό. Το Mr. Gaunt Pt 1000 ήταν το κομμάτι που άκουσε ο βερολινέζος techno-punk T.Raumschmiere -σα να λέμε ο καλός της νεράιδος- το κυκλοφόρησε από την εταιρία του Shitkatapult και έτσι άρχισαν όλα. Ακολουθεί άλλο ένα πένθιμο εμβατήριο, περήφανα γοτθικό, Marche Funebre ο τίτλος του και στη συνέχεια ο ήλιος ανατέλλει αφού το The Sun είναι από εκείνα τα πλούσια γενναιόδωρα κομμάτια με εναλλαγές, χρώματα και συναισθηματικό φορτίο πιο μεταδοτικό κι από ίωση σε παιδικό σταθμό. Εντελώς διαφορετικό απ όλα τα κομμάτια το DDMMYYYY σε αιχμαλωτίζει σαν ψηφιακή αράχνη, φτιαγμένο σαν να εισέβαλαν οι Autechre το βράδυ στο πατρικό της σπίτι (εκεί ηχογραφήθηκε ο δίσκος) και άλλαξαν τα λαμπάκια στην εκμαυλιστική, σχεδόν ανατολίτικη, μελωδία που είχε ετοιμάσει η Anja για το κονσερβατουάρ. Κλείνει με ένα αθώο νανούρισμα το Brother of Sleep (νομίζω ότι μέχρι τώρα πρέπει να σας έπεισα πώς δεν υπάρχει τίποτα αθώο σ' αυτή τη μάγισσα, όχι;)
Σκέφτηκα να γράψω κι εγώ μια κριτική που να στάζει δάκρυ και να κρέμονται δαντέλλες γιατί, ναι, είναι ένα σκοτεινό μελαγχολικό άλμπουμ. Αλλά αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν η εκφραστική του δύναμη, η διαπεραστική λιτή του ομορφιά. Απλά.
Lend an ear to: Thanatos
