Kafka

Side a
1. πάνω απ' το μνήμα του j.s.bach, 2. μεσ' στον ουρανό, με χάδια κράτα με..., 3. der bau, 4. μια νύχτα του Οκτώβρη, 5. το ρίγος που μου προκαλεί η σκέψη σου... γυμνή εκτεθειμένη στα μάτια μου, στα χάδια μου... ανείπωτη ευφορία στη στεγνή θάλασσα του νου μου, 6. ταξιαρχία του baksheesh, 7. σα μαγικό χαλί, 8. πανσέληνος, 9. δράση-αντίδραση, 10. καλημέρα νύχτα, 11. πράσινο... αυτό της γης το ανοικτό

Side b
1. le coucou, 2. shopping therapy, 3. τόσο λίγο, 4. βγήκα στο δάσος να σε βρω, 5. κοκαΐνη, 6. σου ζητώ, 7. tribalism, 8. the beautiful heroes of the sun, 9. kafka, 10. -

dvd
1. shopping therapy, 2. πράσινο... αυτό της γης το ανοικτό, 3. το ρίγος που μου προκαλεί η σκέψη σου... γυμνή εκτεθειμένη στα μάτια μου, στα χάδια μου... ανείπωτη ευφορία στη στεγνή θάλασσα του νου μου, 4. δράση-αντίδραση.... ταξιαρχία του baksheesh, 5. μια νύχτα του Οκτώβρη, 6. σου ζητώ, 7. βγήκα στο δάσος να σε βρω, 8. kafka

Εδώ και πολλά πολλά χρόνια το progressive (κάποτε λεγόταν και art-rock) έχει δαιμονοποιηθεί, καθιστώντας το περίπου συνώνυμο του διανοητικού αυνανισμού. Εν μέρει αδίκως γιατί δεν είναι όλα τα δείγματά του υπερφίαλα, αμετροεπή και επιτηδευμένα. Υπάρχουν ένα σωρό φρικτοί έως γελοίοι progressive δίσκοι, υπάρχουν όμως και αριστουργήματα. Τελευταία ο όρος έχει αναβιώσει, περιγράφοντας γκρουπ όπως οι Sigur Ros, Muse, Tortoise, Radiohead και άλλα διάφορα, συνήθως υποδηλώνοντας αρνητική προδιάθεση έως κακεντρέχεια αυτού που το γράφει. Τα περισσότερα από τα παραπάνω συγκροτήματα μάλλον καταχρηστικά παίρνουν το prog-rock "παράσημο", πράγμα καθόλου περίεργο αφού τα στιλιστικά και αισθητικά χαρακτηριστικά είναι πια ξεθωριασμένα. Αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα κάπως πιο ψύχραιμα και να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά του progressive, καταλήγουμε σε σημεία όπως: Η απόρριψη της κλασικής φόρμας του τραγουδιού, το άπλωμα σε μακροσκελείς συνθέσεις με εναλλαγή διαφορετικών μουσικών "καταστάσεων" στο ίδιο κομμάτι, οι πληθωρικές ενορχηστρώσεις, η ροπή μουσικής, στίχων και γραφικών προς το μεταφορικό και το μυστηριώδες και η συχνή δημιουργία concept albums.

Με βάση τα παραπάνω, αν το 'Kafka' των Socos & The Live Project Band πρέπει σώνει και καλά να πάρει μια ταμπέλα, δεν είναι καθόλου μακριά από το να χαρακτηριστεί ως progressive. Στο διπλό cd μπλέκονται ηλεκτρονικοί ήχοι, post-rock και metal, αυτοσχεδιασμοί και avant garde πειραματισμοί. Ο ήχος καθορίζεται από το γεγονός ότι ο Socos είναι εξαιρετικός κιθαρίστας: φαίνεται στην πειραματική κιθαριστική ψυχεδέλεια του 'καλημέρα νύχτα', στο αλά Santana ξεκίνημα του 'μια νύχτα του Οκτώβρη', στο κλασικό rock σόλο που περιέχεται στο 'shopping therapy' και ούτω καθεξής. Το 'Kafka' έχει χρώμα ελληνικό, ή για να το πούμε καλύτερα έχει πολλές αναφορές σε Έλληνες μουσικούς. Η παθιασμένη εκφορά των στίχων μου έφερε στο νου τους Εν Πλω. Το 'le coucou' μου θύμισε ελληνικές νεοκυματικές μπάντες των 80s, ενώ το 'βγήκα στο δάσος να σε βρω' είναι σαν να το έγραψε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Αγαπημένα μου από το δίσκο είναι το υποδειγματικό σε ανάπτυξη 'ταξιαρχία του baksheesh', και ας μοιάζουν τα φωνητικά σαν αυτά του 'Dark side of the Moon' σε τραγούδι των Deep Purple και το 'δράση-αντίδραση' με ένα επαναλαμβανόμενο ηλεκτρονικό μοτίβο τόσο στοιχειώδες και πρωτόγονο όσο αυτό του 'Pop Corn'.

Το 'Kafka' είναι αυτό που λέμε multimedia κατασκευή. Εκτός από το διπλό cd, περιλαμβάνει ένα πολύ ωραίο λεύκωμα με 21 φωτογραφίες του Παναγιώτη Λάμπρου και 21 σκίτσα της Άλκηστης Σκαρλάτου, μια φωτογραφία και ένα σκίτσο εμπνευσμένα από καθένα από τα 21 κομμάτια του έργου, και ένα dvd όπου το πενταμελές σχήμα των Live Project Band δίνει μαζί με τον Socos μια ζωντανά ηχογραφημένη εκδοχή του έργου, συνοδεύοντας τη σχετική 72λεπτη ταινία που έχει γυρίσει ο Socos. Σε κάποια από τα κομμάτια του dvd η οπτικοποίηση της μουσικής και των συναισθημάτων γίνεται τόσο καλά ώστε όταν ξανακούσεις τα cd (παρότι φαντάζομαι ότι η μουσική γράφτηκε ανεξάρτητα από το dvd και πριν από αυτό) αισθάνεσαι ότι κάτι λείπει. Τα πολυχρησιμοποιημένο στερεότυπο από φωτογραφίες και ονόματα νεκρών που περνούν από την οθόνη, εδώ με τη συνοδεία της μουσικής του 'δράση-αντίδραση... ταξιαρχία του baksheesh', συγκινεί τόσο που είναι σαν να το βλέπουμε για πρώτη φορά. Αντιστοίχως, το γυμνό και η γυναίκα που αυνανίζεται στην οπτική απόδοση του 'σου ζητώ' σίγουρα θα ερεθίσει κάποιους που δεν θα το καταλάβουν (τους Έλληνες εισαγγελείς ας πούμε, χτύπα ξύλο) κι ας μην είναι αυτού του είδους ο ερεθισμός το ζητούμενο του Socos.

Σε μια Ελλάδα που δείχνει να κάνει βήματα "πίσω ολοταχώς", με τον παλαιοδεξιό πατριωτισμό Πολύδωρα, Ψωμιάδη και άλλων νεότερων, ή την παλαιοπασοκική εμπάθεια και τα γεροντικά κολλήματα που δεν λένε να μας αφήσουν σε ησυχία ακόμη και μπάσκετ στην τηλεόραση αν καθίσουμε να δούμε (Πολίτης, Συρίγος και νεότεροι), το έργο του Socos, εμπνευσμένο από τον Φρανς Κάφκα είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο.