The hill for company

Εθελοντής. Όμορφη λέξη. Φανερώνει αλτρουισμό, αυτοθυσία, ανωτερότητα. Και δεν έχω στο μυαλό μου αγώνες με budget τρισεκατομμυρίων όταν αναφέρω τη λέξη. Δεν μπορώ να είμαι εθελοντής σ'ένα χρυσωρυχείο. Γίνομαι εθελοντής διαφημιστής κάθε φορά που κάποιοι μου προσφέρουν μοναδική συγκίνηση. Κάθε φορά που κάποιοι καταφέρνουν να με κάνουν άνω κάτω. Προσφέρομαι χωρίς κανείς να μου το ζητήσει γιατί μια εσωτερική φωνή με προστάζει "εμπρός, κάν' το!" Ας πούμε ότι νοιώθω ενοχές γιατί αυτό που απήλαυσα το αγόρασα πολύ φθηνά και πρέπει να συμπληρώσω κάτι ακόμα σε προσωπική εργασία.

Εγώ κι αυτοί λοιπόν. Εγώ και οι δίσκοι τους. Εγώ και η μουσική τους, οι στίχοι τους. Κάποιοι θα πουν πως τους είναι αδιάφορος ο εθελοντής και απαιτούν μια αντικειμενική εκτίμηση, μια ουδέτερη παρουσίαση της δουλειάς, τα αποτελέσματα του τσεκ απ. Just the facts man! Καταναλωτικούς οδηγούς όμως, είναι γεμάτος ο (σοσιαλιστικός μας) παράδεισος.

O Lester Bangs ήταν ο κορυφαίος επιστήμονας μιας γραφής που περιέγραφε γλαφυρά και αποκάλυπτε το προσωπικό περιβάλλον, όπου είχε ή δεν είχε θέση, άφηνε χαρακιά ή απλά σκόνη ο εκάστοτε αναλυόμενος δίσκος. Κι ο μακαρίτης ήξερε καλύτερα απ'όλους ότι η μουσικός χρησιμοποιεί τα ακόρντα ή τις γραμμές του μπάσου για να μας τυλίξει μέσα σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, ασύλληπτο, απερίγραπτο.

"Hang the blessed D.J. because the music that they constantly play, it says nothing to me about my life". Διαφορετικά: Αν η μουσική δεν είναι καθρέφτης και είναι ένα αόρατο τζάμι, αόρατη είναι μετά από λίγο και η επιρροή της πάνω μας.

Θυμηθείτε ποια ήταν η πρώτη φορά που ακούσατε τους Palace ή κάποιο σόλο του Will Oldham. Ενός από τους πιο πρόσφατους κρίκους της αλυσίδας των μεγάλων που συγκλονίζουν με μια φωνή (ενίοτε φάλτσα) που μουρμουρίζει μια blue melody. Το δικό μου περιβάλλον έχει αρκετούς τέτοιους κατασκηνωτές. Να πω ότι οι μισοί είναι τέτοιοι; Μάλλον πολλούς βάζω. Είναι πάντως αρκετοί. Και συνέχεια προστίθενται καινούργιοι. Δόξα τω θεώ (Απόλλωνα).

Το 2001 μου γνώρισε 3-4 καλούς τέτοιους. Οι Karl Smith (acoustic guitar, piano, e-bow, vocals) και Pete Cohen (double bass, electric bass, musical saw, backing vocals) που ηχογράφησαν με τη βοήθεια τεσσάρων ακόμα μουσικών (drums, viola, trombone, trumpet) το δεύτερό τους άλμπουμ (το πρώτο "Looks like a Russian" είχε προηγηθεί κατά ένα χρόνο) ήταν η πιο μακρινή από πλευράς απόστασης (Perth, Australia καταγωγή, Melbourne διαμονή) αλλά η και η πιο συγκλονιστική.

Ακολουθούν μερικές χρήσιμες πληροφορίες:
1 Δεν είναι δύσκολος δίσκος το 'The hill for company". Θα'λεγα, ότι είναι δίσκος που μπορεί να ακουστεί απ'τον καθένα, με ή χωρίς σχετική παιδεία.

2 Εξαιτίας της χώρας καταγωγής τους, ο ήχος των Sodastream δεν είναι τόσο παραδοσιαρόκ σαν των Palace ούτε έχει το έντονο βρετανικό χρώμα του Drake φερ'ειπείν. Αυτός ο τρίτος δρόμος ακόμα μου σκονίζει τα παπούτσια.

3 Αν ο Karl Smith δισκογραφούσε στα sixties, θα είχε μια θέση στο πάνθεον δίπλα στον Donovan ή τον Roy Harper. Τώρα με την υπερπαραγωγή και τον κορεσμό που υπάρχει στο... hall of fame, δε βλέπω να γίνεται ούτε Stuart Murdoch. Μην του το μαρτυρήσετε όμως, θα το πάρει βαριά.

4 Ο ήχος τους είναι καθαρός, η ακουστική κιθάρα και το όρθιο μπάσο πρωτοστατούν, οι μελωδίες της φωνής γοητεύουν, και, τί απλά που είναι τα πράγματα μερικές φορές!

5 Ο John Peel με τις μεταδόσεις του, τους έκανε γνωστούς και προκάλεσε την Tugboat να ενδιαφερθεί να τους κυκλοφορήσει στην Ευρώπη που είναι και η καταλληλότερη αγορά για καλλιτέχνες αυτού του ήχου. Χωρίς αυτόν θα ήταν ένα ακόμα άγνωστο όνομα που παίζει σαπόρτ στη συναυλία των Low στην πόλη του.

6 Εκτός από τα δύο lp, η δισκογραφία τους περιλαμβάνει τέσσερα ep αλλά και ένα σόλο ep του Karl Smith το 1997.

7 Ο Karl Smith γράφει στίχους σε πρώτο πρόσωπο.

8 Οι Sodastream φοβούνται πως εξαιτίας του ελεύθερου downloading δε θα τους δοθεί η ευκαιρία να ηχογραφήσουν άλλο δίσκο. Τι ασήμαντοι φόβοι ταλαιπωρούν τέτοιους σπουδαίους τραγουδοποιούς! Θλίβομαι.

9 Ο βαθμός. Ούτε κλάσμα παρακάτω.