Grey

(...αυθαιρετώ! Αφαιρώ από πάνω τους τον πολυφορεμένο post-rock μανδύα, που όλοι θα σπεύσουν να θαυμάσουν, και τους εντάσσω με τη μία στις αληθινά υπόγειες στιγμές του «επώδυνου ροκ». Πόσο καιρό είχατε να καλεστείτε σε ένα δοξαστικά παρακμιακό «Πάρτυ Γενεθλίων» κύριοι; Μάλλον πέρασαν χρόνια από την τελευταία φορά!...)
Με κόπο κατάφερα να τους αρπάξω από τα αχόρταγα χέρια του Γιάννη (του Ασπιώτη φυσικά, πιστεύω καταλαβαινόμαστε!). Του φορτώνω όλες τις πειραματοτζαζιές που παίζουν σαν με πατημένο repeat, του φορτώνω τη νέα προγκροντιρεκτίβα των Godspeed You Black Emperor, και μου μένουν οι Sofa για να τους εντάξω με τη μία στο πάνθεον αυτών που ξέρουν να σοκάρουν (ηρέμησε, ξεφεύγεις). Διαβάζω στο site της Constellation ότι οι Sofa υπήρξαν μπάντα για μόλις τέσσερα χρόνια, από το 1993 εώς το 1997, γράψανε ότι γράψανε και άφησαν το "Grey" ως έσχατη κυκλοφορία να δεσπόζει ξεχασμένο και απαρατήρητο στις μεγαλειώδεις χαμένες στιγμές των '90ς. Θα μπορούσε να πάει και στη στήλη "My Alternative" η παρουσίαση αυτή, επειδή όμως ουσιαστικά το "Grey" lp τους τώρα κάνει την εμφάνιση του στα μέρη μας και καθώς έτσι υπάρχει ελπίδα να το προσέξετε κάπως περισσότερο, αυθαιρετώ και πάλι και το βάζω στις «Νέες Κυκλοφορίες».
Υπάρχει λοιπόν ο Γιώργος ένας φοβαρά μουσικόφιλος τύπος, μανιακός με τα «άρρωστα» ακούσματα (από τα '80ς κυρίως), με τον οποίο συναντιόμαστε αποκλειστικά σε δισκάδικα, μπαρ (όπου και γνωριστήκαμε) και άλλα προσφιλή... ιδρύματα. Ο Γιώργος με ανάγκασε να ακούσω τους Sofa, και έτσι όπως μου τα 'λεγε δε μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Πάρε νεύρο μου λέει, νεύρο, δύναμη και αρρώστεια (είναι η αγαπημένη του λέξη για να περιγράφει τη μουσική). Νεύρο για να σε τινάζει και να μη σε αφήνει να ησυχάζεις όσο παίζει ο δίσκος ούτε στιγμή (εντάξει το παραδέχτηκε ότι σε ένα σημείο ηρεμούν κάπως τα πράγματα), δύναμη για να θυμάσαι πως μετά την έκρηξη του punk, ο κόσμος ήταν ακόμα πιο θυμωμένος και οι μπάντες «βάραγαν» ακόμη πιο δυνατά, γιατί η οργή αντικαταστάθηκε από την απόγνωση, που σαν συναίσθημα είναι απείρως ισχυρότερη (καλά, βάζω και μερικά δικά μου στα λεγόμενα του). Και τέλος αρρώστεια, όπως ακριβώς ακαταμάχητα άρρωστοι ήταν οι Birthday Party, όπως αγιάτρευτος παραμένει εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια ο David Thomas (ενώ ο Nick... από καιρό έχει αναρρώσει). Και ενώ συνήθως μου κάνει λόγο για αρρώστεια υφέρπουσα, τώρα μου το είπε ξεκάθαρα: είναι όλα στην επιφάνεια, χύμα, στα πετάνε εκεί που πρέπει, στα μούτρα!
Κάτι χιπόνια είναι οι Sofa που λέτε, θα τους δείτε με tattoo και χαϊμαλιά στις φωτογραφίες τους, έχουν όμως καλή ανατροφή. Και όντως βρίσκονται σε απόγνωση. Όταν οι ρυθμοί και οι εντάσσεις χαμηλώνουν, θυμίζουν τους June Of 44 και τους Eleventh Dream Day στις στιγμές του μεγαλείου τους, ενώ όταν το κοντέρ δείχνει κόκκινο, ο ντράμερ τρέχει και οι άλλοι δεν τον προλαβαίνουν και οι ταχύτητες μας βάζουν σε ρυθμούς που μάλλον τους είχαμε ξεχάσει, τότε καταρρέουν όλες μας οι πρόσφατες θεωρίες για το τι μπορούν ακόμη τελικά να κάνουν ακόμη οι κιθάρες, τα μπάσα και τα ντραμς. Οι κιθάρες των Sofa λοιπόν πατάνε τα σωστά κουμπιά στον πίνακα ελέγχου των αναμνήσεων του κάθε post-punk-ο-θρεμμένου, αμετανόητου ακροατή, σωστά και κοφτά στήνουν τις μελωδίες του θορύβου, το μπάσο διαπερνά με γνώριμα ανατριχιαστικό τρόπο όποιον είδε κάποτε το θεό στο πρόσωπο των Peter Hook και Tracy Pew, ενώ η αναρχικά τζαζο-ντανταϊστική παιδεία του ντράμερ πολλές φορές οδηγεί τα πράγματα στα άκρα. Τι σας λείπει από όλα αυτά; Μήπως μια φωνή που κινείται σε γραμμικά μπάσες συχνότητες, που έρχεται από πίσω βαριεστημένα και αργά για να βγει στο τέλος μπροστά ουρλιάζοντας, που σβήνει με περηφάνεια λίγο πριν φτάσει στα όρια του σπαραγμού, που άλλες φορές ίσα ίσα που ακούγεται (γιατί από τον σπαραγμό, είναι ήδη σβησμένη), και τέλος που συγκεντρώνει την ηχώ από όλες τις «αθάνατα» θανατηφόρες φωνές των ετών 80-85; Την έχετε και αυτή, τι παραπονιέστε!
Οι Sofa κατά κάποιο τρόπο είναι ρετρό. Ρετρό όμως με τρόπο απίστευτα εκλεκτικό, σχεδόν ελιτίστικο, που ξέρει και πιάνεται μόνο από τις πραγματικά «συγκλονιστικές» σκηνές και εικόνες του παρελθόντος. Και στο κάτω κάτω, πόσοι είναι αυτοί που ασχολήθηκαν με αυτό το συγκεκριμμένο παρελθόν; Και με τέτοιο τρόπο μάλιστα!
Ο Γιώργος λοιπόν... σοφά επέμενε να βάλω τα ακουστικά και ούρλιαζε μες στο δισκάδικο για να μπορώ να τον ακούω. Γιατί είχα ήδη κολλήσει στη δύναμη του 'οn/off', που με απίστευτο τρόπο ανοίγει αυτόν το μεγάλο δίσκο!
Θα σας κρατώ ενήμερους για τις επόμενες συμβουλές του λοιπόν!

Υ.Γ.: Ο Γιάννης μου είπε να αναφέρω ότι θα έβαζε εννιά. Το Γιώργο δεν τον ρώτησα, αλλά απ'όσο τον ξέρω θα χτύπαγε δεκάρι. Εγώ;