Cruelty without beauty
Δεκαοχτώ χρόνια πέρασαν ήδη από την «Τελευταία Νύχτα Στα Σόδομα», και ο παρών δίσκος δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια επίδειξη δύναμης. Ο τέταρτος δίσκος των Soft Cell μοιάζει να είναι το ουσιαστικότερο comeback στην ιστορία της pop και για δεύτερη συνεχή χρονιά -κατά το ήμισυ αυτή τη φορά- το όνομα του Marc Almond θα φιγουράρει σε ένα δίμηνο στις λίστες με τους καλύτερους δίσκους του έτους. Και τους καλύτερους τίτλους δίσκων της χρονιάς βεβαίως, βεβαίως...
Όντας πλέον σίγουροι ότι μία γαμημένα ανεξήγητη συμπαντική δύναμη ωθεί αυτούς τους δύο ανθρώπους στο να δημιουργούν αριστουργήματα -και μόνο τέτοια!- όταν δουλεύουν μαζί, καλωσορίζουμε καταρχάς με ενδιαφέρον τον πρώτο... αυτοβιογραφικό -ίσως;- δίσκο των Soft Cell, και ασφαλώς με ενθουσιασμό αυτούς τους παράδοξα φρέσκους και σκοτεινούς dance pop ήχους, τις ζεστές και σκληρές μελωδίες, τα ιδιοφυώς προγραμματισμένα πλήκτρα και τη φωνή με αφετηρία και κατεύθυνση το άπειρο. Το 'Cruelty without beauty' είναι 100% Soft Cell τόσο στον χαρακτήρα, όσο και στην ποιότητα και το ταλέντο που ξεχειλίζει αδηφάγο και απολαυστικό σε όλη του τη διάρκεια.
Σαν πρώτο single επιλέχτηκε και πάλι μια διασκευή από ένα «απολιθωμένο διαμάντι», στα πρότυπα βέβαια των 'Tainted Love' και 'Days Of Pearly Spencer', οπότε φυσιολογικό είναι το 'The Night' των Gaudio/Ruzika να φαντάζει σήμερα ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από τα δύο ως άνω μεγαθήρια. Στο σύνολο του ο δίσκος όμως κοιτάζει ίσια στα μάτια όλες τις μέχρι σήμερα σπουδαίες δημιουργίες των Soft Cell, και ειδικά σε στιγμές όπως τα 'Together Alone', 'Caligula Syndrome' και 'Desperate', μοιάζει σαν να ανασύρει outtakes από την πραγματικά χρυσή περίοδο των Almond και Ball. Ήδη από το εναρκτήριο 'Darker Times' αρχίζεις να χτυπιέσαι στον αέρα και να φαντασιώνεσαι το ζωντανό «όργιο» αυτών των τραγουδιών στην περιοδεία των Soft Cell!
Διαστροφικές ερωτοκαταστάσεις, αλληγορικές ιστορίες, πολιτικά και κοινωνικά σχόλια, προσωπικοί απολογισμοί και αποτίμηση μιας από τις πιο όμορφες και παράξενες ιστορίες που μας διηγείται χρόνια τώρα η μουσική βιομηχανία, συνιστούν τη θεματολογία του 'Cruelty Without Beauty'. Ένα ημι-βιομηχανικό σκοτάδι ποτισμένο με την αιώνια διάθεση για σκληρούς χορούς του Almond και τις λατρεμένες τεχνολογικές εμμονές του Ball δημιουργούν το σκηνικό στο οποίο παίζεται το παιχνίδι. Τίποτε δεν ακούγεται ρετρό και παρωχημένο, μιας και όλοι το ξέρουν πως η ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ αγνοεί τον παράγοντα «ημερομηνίες» και εμμένει στην αξία του μεγαλείου της ες αεί.
Τι μένει μετά από όλα αυτά; Η είσοδος των Soft Cell στο Pop & Drama Hall Of Fame και η κατηφόρα προς τα μέρη μας για να περάσουμε στο στάδιο της πραγματικά μεγάλης ανατριχίλας. Δοξάστε τους και εμπιστευτείτε τους τυφλά από εδώ και πέρα!
